Συνέντευξη

Γιάννης Καράμπαμπας: Συμβαίνει να ζούμε σε μία κοινωνία όπου ελλοχεύουν ο ατομικισμός, η ξενοφοβία, η ανθρωποφοβία, ο φασισμός.

19 Οκτωβρίου 2018  |  από Πέπη Καλλίλα
Γιάννης Καράμπαμπας: Συμβαίνει να ζούμε σε μία κοινωνία όπου ελλοχεύουν ο ατομικισμός, η ξενοφοβία, η ανθρωποφοβία, ο φασισμός.
Ο ηθοποιός μίλησε στο unstage για το ρόλο του στο Περιμένοντας τον Γκοντό, για την αδράνεια του ανθρώπου αλλά και το νόημα της ζωής

Είναι η πρώτη φορά που ερμηνεύεις Σάμιουελ Μπέκετ; Τι έχεις να πεις για το έργο αυτό;

Ναι, είναι η πρώτη φορά. Ο Μπέκετ γράφει το έργο το 1948, τρία χρόνια μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου και της απόλυτης υποτίμησης της ανθρώπινης ύπαρξης. Τη στιγμή που ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεχάσει αλλά οφείλει να μην το κάνει, τη στιγμή εκείνη που καλείται να ξανασυνθέσει έναν κόσμο και να πάρει θέση μέσα σ΄ αυτόν. Ο συγγραφέας αφήνει ανοιχτά ερωτήματα το “πώς” και το “γιατί” και εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να τα λάβουμε υπόψιν μας, όταν ακόμα και σήμερα, η έννοια της βίας από άνθρωπο σε άνθρωπο, είναι διαπραγματεύσιμη.

 

Ποιος είναι ο ρόλος σου στην παράσταση; Πώς δούλεψες το ρόλο, ποιες ήταν οι δυσκολίες που συνάντησες;

Υποδύομαι τον Εστραγκόν. Η δουλειά που έγινε ήταν μία ομαδική διαδικασία μελέτης του κειμένου, εξερεύνησης των χαρακτήρων και εσωτερικής αλλά και μεταξύ μας αναγνώρισης και επαφής. Η Έλενα μας έβαλε στον μαγευτικό κόσμο της μάσκας, της φόρμας και του κλόουν και δείχνοντάς μας τον δρόμο, μας έδωσε το χώρο και το χρόνο να δοκιμαστούμε και να δημιουργήσουμε. Οι δυσκολίες πολλές και οι χαρές ακόμα περισσότερες.

 

Στο δελτίο Τύπου αναφέρει ότι το δέντρο που οριζόταν μέχρι τώρα στις  θεατρικές αποδόσεις το έργου, στη δική σας δεν υπάρχει και στη θέση του βρίσκεται μια δεσμίδα φωτός; Πού παραπέμπει;

Το ότι σήμερα μία δεσμίδα φωτός έχει αντικαταστήσει ένα δέντρο είναι φυσικό επακόλουθο του ότι χθες ένα δέντρο είχε αντικαταστήσει μία δεσμίδα φωτός. Το ερώτημα λοιπόν από εμάς για εσάς με αγάπη.

 

Γιατί πιστεύεις ότι ο άνθρωπος περιμένει πάντοτε την έξωθεν σωτηρία;

Δεν το πιστεύω αυτό. Πιστεύω στον άνθρωπο. Συμβαίνει να ζούμε σε μία κοινωνία και σε μία περίοδο όπου ελλοχεύουν ο ατομικισμός, η ξενοφοβία, η ανθρωποφοβία,ο φασισμός. Πράγματα που προκαλούν την αδράνεια και το φόβο. Την ίδια στιγμή, όμως, πιστεύω πως ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να αντισταθεί και να ξανασυναντηθεί με το ανθρώπινο και τη χαρά.

 

Σήμερα το έργο αυτό παραμένει επίκαιρο απ΄ό,τι φαίνεται.

Το ανθρώπινο στοιχείο στον άνθρωπο, η μάχη με τον χρόνο, η εσωτερική αναζήτηση, η συνύπαρξη. Το κείμενο παραμένει επίκαιρο.

 

Περιμένοντας να έρθει κάτι που δεν έρχεται ποτέ μήπως χάνουμε το νόημα της ζωής;

Δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα της ζωής. «Ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά» έλεγε ο Albert Camus.

 

Εσύ ανακάλυψες πράγματα για σένα μέσα από το έργο αυτό;

Με συνάντησα κάπου αλλού, τόσο μέσα από το κείμενο όσο και από τη γνωριμία μου και τη συνύπαρξή μου με τους ανθρώπους αυτής της ομάδας. Για μένα το πιο όμορφο.