Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να ζει την κάθε μέρα με στόχο να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Δεδομένου όμως ότι είμαστε 7-8 δισεκατομμύρια άνθρωποι στη γη, είναι σίγουρο ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει έτσι όπως το φαντάζεται.

 

 

Αυτό το οξύμωρο είναι που πρέπει να αποδεχτούμε γιατί αλλιώς θα ζούμε σε μια διαρκή, ναρκισιστική απογοήτευση επειδή ο κόσμος δεν μας κάνει το χατίρι.  Πιστεύω λοιπόν πως το “κόλπο” είναι να επικεντρωθούμε και να απολαύσουμε την ίδια την προσπάθεια. Εκεί νομίζω πως είναι η τέχνη της ζωής. 

 

 

Στο “Μυγοφαές” υποδύομαι τον Σταύρο. Το πρωτότυπο, Ισπανικό όνομα του χαρακτήρα μου είναι “Σάντι” από το “Σαντιάγκο”. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, πρόκειται για καστιγιάνικο όνομα, που σημαίνει ότι η οικογένειά του μετανάστευσε κάποια στιγμή στην Καταλονία για οικονομικούς λόγους. Έτσι ο Σταύρος είναι πάντα ο πιο έτοιμος να αναλάβει δράση, να ρισκάρει και να πέσει με τα μούτρα σε όποιο νέο σχέδιο προκύψει.

 

 

Οι start-up και το entrepreneurship δεν είναι φούσκες. Είναι εργαλεία για να δημιουργήσεις κάτι και να εργαστείς. Όταν όμως υπερδιαφημίζονται και όταν διαβάζουμε συνέχεια για απίστευτα “success story”, τελικά παίρνουν έναν αέρα φιλοσοφικής λίθου και νομίζουμε ότι θα λύσουν μαγικά όλα μας τα προβλήματα. Νομίζω λοιπόν ότι το Μυγαφαές, μεταξύ πολλών άλλων, λέει και αυτό: δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις και τη στιγμή που θα νομίσεις ότι έλυσες τα προβλήματά σου, τότε είναι που θα εμφανιστούν όλα μαζί.

 

 

Για να πετύχει μια παράσταση πρέπει να συγκινήσει κάπως τον θεατή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι συν-κίνησης και το γέλιο είναι ένας από αυτούς. Το χιούμορ λοιπόν υπήρξε ανέκαθεν σημαντικό κομμάτι της προσωπικότητάς μου και έτσι, όταν ξεκίνησα στο θέατρο, ήταν το πιο εξελιγμένο συγκινησιακό εργαλείο που είχα. Αντιλαμβανόμουν τους μηχανισμούς της κωμωδίας και του “αστείου” και μπορούσα να καταλάβω την αφηγηματική τους χρήση. Έτσι οι πρώτες παραστάσεις που έκανα, παρόλο που στον πυρήνα τους ήταν έργα που φιλοσοφούσαν, στην πράξη ήταν κωμωδίες. Χάρις στο γέλιο λοιπόν μπορούσα να περάσω στο θεατή βαριά φιλοσοφικά θέματα χωρίς να γίνει η παράσταση διδακτική και βαρετή.

 

 

Ναι! Μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο όσο γρήγορα το κάνει μια κυβέρνηση ή ένας πόλεμος, αλλά όταν 100-200 άνθρωποι σου δίνουν την απόυτη προσοχή τους για δύο ώρες μπορείς να κάνεις θαύματα!

 

 

Βασικό ζητούμενο της ομάδας AbOvo, όταν ξενικήσαμε το 2005, ήταν να μη θεωρήσουμε τίποτα δεδομένο και να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή: το κείμενο, τη σκηνοθεσία, τον τρόπο δουλειάς, ακόμα και τη σχέση μας με τους θεατές. “ab ovo” μάλιστα σημαίνει στα λατινικά “από το αβγό”, “από το μηδέν”.  Τότε λοιπόν ευτυχίσαμε να συμπέσουμε με τα πρώτα βήματα του Βασίλη Μαυρογεωργίου, καθώς και με τις ομάδες Νάμα και eXanimo που όλοι τους αναζητούσαν μια αλλαγή στο ελληνικό θέατρο. Πιστεύω ότι όλοι μαζί, καταφέραμε μια αλλαγή, απελευθερώνοντας κυρίως τη δημιουργικότητα των νέων ηθοποιών και δείχνοντάς τους ότι, αν θέλουν, μπορούν να κάνουν τις δικές τους παραστάσεις. 

 

 

Αυτήν την περίοδο είναι όλα σε συζητήσεις για την ερχόμενη σεζόν. Το μόνο άμεσο είναι το Bob Theatre Festival για το οποίο δουλεύουμε τώρα. Φέτος θα διοργανωθεί για 12η συνεχόμενη χρονιά σε θέατρο και ημερομηνίες που θα ανακοινώσουμε σύντομα.