Γιωργή Τσουρή ποιος είσαι; Περίγραψέ μας λίγο τον εαυτό σου. 

Είμαι στα τριάντα τέσσερα, ζω στην Αθήνα από το 2005 και τα τελευταία δύο χρόνια είμαι κάτοικος Νέας Σμύρνης (την λατρεύω). Είμαι υπερκινητικός και υπερομιλητικός και εργασιομανής. Στον ελεύθερο μου χρόνο: αγαπάω τις γάτες, το σινεμά και την ποίηση -διαβάζω σχεδόν εμμονικά πολύ συγκεκριμένους ποιητές και ποιήτριες ξανά και ξανά, ενώ χαίρομαι να ανακαλύπτω και νέους. Μου αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο, και παρακολουθώ σταθερά την Μπαρτσελόνα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Έχω ελάχιστες παρέες, και φίλους μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού. Μιλάω με τους γονείς μου κάθε μέρα για τουλάχιστον μία ώρα. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια, μοιράζομαι τη ζωή μου με τη Βάλια (Παπακωνσταντίνου), συνάδελφο ηθοποιό. Αυτά τα πολύ βασικά.

Πώς βρέθηκες στο χώρο της τέχνης και πιο συγκεκριμένα του θεάτρου;

Ο πατέρας μου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης (εδώ και τριάντα έξι χρόνια). Μου εμφύσησε από πολύ μικρή ηλικία την αγάπη για το θέατρο και το όραμά του για μια τέχνη τόσο ποιοτική όσο και λαϊκή -προσβάσιμη δηλαδή σε όλο τον κόσμο. Σε μια εποχή όπου δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για τη βασική επίπλωση του σπιτιού μας και παλεύαμε με δάνεια και υποθήκες, αυτός αγόραζε πίνακες -ακριβούς πίνακες- ως είδος πρώτης ανάγκης! Αυτή του η στάση χάραξε τον τρόπο που έβλεπα και βλέπω την τέχνη ήδη από πέντε χρόνων. Εν τω μεταξύ παρακολουθούσα από παιδί τη διαδικασία της θεατρικής πρόβας από την πρώτη ανάγνωση μέχρι την πρεμιέρα. Αυτή η πορεία, το χτίσιμο που οδηγεί στο σκηνικό αποτέλεσμα, είναι κάτι που με μαγεύει μέχρι σήμερα.

Μίλησέ μας λίγο για το έργο "170 τετραγωνικά". Ποιο είναι το κέντρο της ιστορίας σου;  

Το κέντρο της ιστορίας, είναι η ρήξη ανάμεσα σε δυο αδερφές, που έρχεται με αφορμή ένα σπίτι, αλλά έχει τις ρίζες της βαθιά στην παιδική ηλικία και στον νεκρό πατέρα που στοιχειώνει το παρελθόν και το παρόν τους. Πετυχαίνουμε τα πρόσωπα του έργου, σε μια κρίσιμη μέρα, όπου μία επίσκεψη, θα γίνει η αφορμή να ανοίξουν οι «ασκοί του Αιόλου». Άνθρωποι που μπερδεύουν την αγάπη με το μίσος και το αίσθημα αδικίας με τον εγωισμό, θα έρθουν αντιμέτωποι με την μόνη αλήθεια: η συγχώρεση ελευθερώνει και η αγάπη είναι πάντα ο μόνος δρόμος. Ακούγεται πολύ χριστιανικό, το ξέρω, αλλά είναι για μένα τεράστια και χαμένη αλήθεια, όσο κοινότοπη και να είναι. Με το έργο επιχειρώ να την επαναδιατυπώσω μέσα από μια ιστορία ακραία κωμική και ακραία δραματική, και μέσα από μια σκληρότητα που θέλει να οδηγήσει εν τέλει στην κάθαρση. Το πόσο το πετυχαίνουμε αυτό, κρίνεται κάθε βράδυ επί σκηνής. Αυτό που λέμε συχνά μεταξύ μας, είναι ότι η κάθε παράσταση είναι σαν ένας αγώνας μπάσκετ: απαιτεί επικοινωνία, προσήλωση στον στόχο, αυτοσχεδιασμό αλλά και ακρίβεια. Α! και κάθε βράδυ η ιστορία ξεκινάει απ’ το 0-0 (μηδέν – μηδέν)!

Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην παράσταση και γιατί τον διάλεξες;

Ο ρόλος του Γρηγόρη, είναι ένας ρόλος που έγραψα εξαρχής για μένα. Είναι ο «φανταστικός μου φίλος» εδώ και αρκετά χρόνια αυτό το παιδί, και κουβαλάω την ιστορία του πολύ καιρό, μέχρι να βρω την αφορμή να ειπωθεί. Δεν μπορώ να πω πολλά για τον ρόλο γιατί θα χρειαστεί να αποκαλύψω στοιχεία της πλοκής, που η θεατρική μας φόρμα απαιτεί να μείνουν κρυφά για να μην χαλάσουμε το μυστήριο και τις ανατροπές του έργου.

Μετά τα προηγούμενα δύο έργα στα οποία συμμετείχες "Τα λουλούδια στην κυρία" και τον "Χαρτοπόλεμο", που είχαν μεγάλη επιτυχία, τώρα καταπιάνεσαι και πάλι με ένα νεοελληνικό έργο. Ποια ζητήματα σε απασχολούν που θέλεις να τα καταδείξεις μέσα από το έργα σου;

Η προσπάθειά μας, εστιάζει στο νεοελληνικό κείμενο και σε ιστορίες βγαλμένες απ’ το σήμερα. Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή, αξίζει κανείς να διατυπώσει διαχρονικές έννοιες μέσα από ιστορίες σύγχρονες που να αφορούν στη ζωή στην Ελλάδα και σε ήρωες που οι συγκρούσεις τους έχουν ως φόντο την παρούσα ιστορικοκοινωνικοπολιτική συγκυρία. Μέσα από τις ιστορίες αυτές ενδεχομένως να μπορεί κάποιος να εξερευνήσει και την ιδιοσυστασία αυτού που λέμε «Ελλάδα», είτε εννοούμε το κράτος είτε το έθνος είτε τον λαό, και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα, με κριτική ματιά αλλά και με αγάπη και κατανόηση. Κατά τα άλλα με απασχολεί ό,τι απασχολεί κάθε άνθρωπο: Αγάπη, έρως, οικογενειακές σχέσεις, εσωτερικές συγκρούσεις και ηθικά διλήμματα, όλα αυτά συνήθως στο σταυροδρόμι της ζωής των ηρώων. Διευκρινιστικά, «Τα λουλούδια στην Κυρία» είναι ένα έργο του Άκη Δήμου το οποίο επεξεργαστήκαμε με τον Γιώργο Παλούμπη -βασικό πυλώνα των δουλειών μας ως εταιρεία-, και ο Χαρτοπόλεμος είναι ένα κείμενο του πρόωρα χαμένου Βαγγέλη Ρωμνιού, στο οποίο συνεργάστηκα ως επεξεργαστής και δραματουργός.

Γιατί πιστεύεις ότι τα έργα σου έχουν τόση επιτυχία στο ελληνικό κοινό;

Πιστεύω ότι το κοινό διψάει για ιστορίες, δοσμένες μέσα από την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας, αυτό που στην τέχνη ονομάζουμε ρεαλισμό. Έχει ανάγκη να ξεχάσει τη σύμβαση του θεάτρου και να ταξιδέψει με τον ρόλο. Να πιστέψει για απειροελάχιστες στιγμές ότι αυτό που βλέπει συμβαίνει στ’ αλήθεια. Από την άλλη, το κοινό έχει συχνά ανάγκη την εκτόνωση μέσα από την κωμωδία και τη συγκίνηση που προσφέρει το ακραίο συναισθηματικό ταξίδι των χαρακτήρων. Τα έργα που φτιάχνουμε, αφηγούνται με όρους ρεαλιστικούς, καθημερινές όσο και ιδιαίτερες ιστορίες με κωμική καρδιά αλλά δραματικές προεκτάσεις, σε ένα διαρκώς εναλλασόμενο κλίμα. Επίσης και τα τρία έργα που προαναφέραμε, έχουν και το στοιχείο του μυστηρίου και των ανατρεπτικών αποκαλύψεων, το οποίο οξύνει το ενδιαφέρον της παρακολούθησης της πλοκής.

Όταν ο θεατής ταυτίζεται με έναν χαρακτήρα του έργου, τι αποτέλεσμα πιστεύεις ότι μπορεί να φέρει αυτή η ταύτιση;

Μια παράσταση έχει πιστεύω ως βασικό στόχο να συγκινήσει. Η συγκίνηση λειτουργεί μέσα από την ταύτιση. Από κει και πέρα, η εμπειρία που αποκομίζει ο κάθε θεατής από μια θεατρική βραδιά μπορεί να διαφέρει, και η επίδραση της ταύτισης που βιώνει, σίγουρα ποικίλλει. Δεν νομίζω ότι το θέατρο από μόνο του έχει τη δύναμη να αλλάξει έναν άνθρωπο, αλλά μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μια γόνιμη συζήτηση με τον εαυτό μας και ένα εφόδιο για τον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνουμε τον κόσμο.

Παρόλα τα προβλήματα και τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας, η Ελλάδα είναι ο τόπος που θέλεις να ζεις; και τι θα άλλαζες αν μπορούσες;

Η Ελλάδα είναι ο τόπος που θέλω να ζω και αγαπάω να ζω. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι σε σχέση με την επαφή που συνάπτουν οι άνθρωποι μεταξύ τους -όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμια κλίμακα- θα αφαιρούσα την εσωστρέφεια και το «κλείσιμο» που έχουμε συχνά ακόμη και με τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα. Πιστεύω πολύ στις αμοιβαίες υποχωρήσεις, αλλά και στις ουσιαστικές ρήξεις και συγκρούσεις. Πολλοί άνθρωποι κρατάμε μέσα μας τις πιο σημαντικές πληροφορίες για το πώς νιώθουμε. Ο δρόμος προς την συνύπαρξη, απαιτεί επικοινωνία και τη γενναιότητα να εκτεθούμε στους άλλους και να τους εμπιστευτούμε αυτά που νιώθουμε ως πολύτιμα και εύθραυστα.

Γράφεις, παίζεις και σκηνοθετείς στο θέατρο. Είσαι και μουσικός! Πολλές ιδιότητες μαζεμένες σε ένα πρόσωπο. Τι θεωρείς ότι είσαι περισσότερο;

Είμαι ηθοποιός που γράφει θέατρο, ηθοποιός που γράφει τραγούδια και μουσική, ηθοποιός που συναντιέται με άλλους ηθοποιούς και τους καθοδηγεί. Πάντα ηθοποιός. Ο πυρήνας του θεάτρου, είναι ο άνθρωπος που ιδρώνει κάθε βράδυ στη σκηνή.

 * Η παράσταση "170 τετραγωνικά (moonwalk)" παίζεται στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης μέχρι τις 17 Μαρτίου 2020.