Στο έργο της Carol Churchill "Top Girls" υποδύεστε την κεντρική ηρωίδα, την Marlene. Μιλήστε μας λίγο για αυτήν.

H Marlene είναι μια γυναίκα της δεκαετίας του ’80 που προσπαθεί να επιβιώσει σ’ ένα άγριο επαγγελματικό και οικογενειακό τοπίο. Είναι φιλόδοξη και επίμονη στις επιλογές της, αλλά και αντιμέτωπη με διλήμματα που δεν αφορούν μόνο την εποχή της ή το φύλο της. Όπως για παράδειγμα να ακολουθήσει το δρόμο της επιθυμίας ή του καθήκοντος; Να αλλάξει αντιλήψεις κοινωνικές και πολιτικές ή να μείνει πιστή και αφοσιωμένη στην τάξη της καταγωγής της; Ερωτήματα που δεν βρίσκουν απαραίτητα απαντήσεις.

Γνωρίζατε το έργο από πριν; Πώς νιώσατε όταν το διαβάσατε πρώτη φορά;

Είχα διαβάσει και δει έργα της  Caryl Churchill, αλλά όχι το συγκεκριμένο. Την πρώτη φορά που το διάβασα ήταν στα αγγλικά και με είχε αιφνιδιάσει η δομή του τόσο που όταν το τελείωσα, ήθελα αμέσως να το ξαναδιαβάσω. Για παράδειγμα, η ευφάνταστη θεατρικά πρώτη πράξη, είναι ένα εντελώς άλλο ανάγνωσμα όταν έχεις διαβάσει όλο το έργο. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Την πρώτη φορά που το διάβασα και το άκουσα στα ελληνικά, διέκρινα και τη βία, την ωμότητα που διατρέχει το σύνολο του κειμένου.

Το “Top Girls” γράφτηκε το 1982 και είναι ένα έργο βαθιά κοινωνικοπολιτικό. Η συγγραφέας εμπνεύστηκε από Αμερικανίδες φεμινίστριες και την πορεία τους ενώ παράλληλα ασκεί κριτική στη Θατσερική Αγγλία και στη θέση της γυναίκας στον επαγγελματικό στίβο. Απ' ό,τι φαίνεται είναι και στις μέρες μας το ίδιο επίκαιρο. Συμφωνείτε;

Μπορεί πράγματι να πει κανείς ότι το “Τοp Girls” είναι επίκαιρο, λόγω του θέματος του και η θέση της γυναίκας επαγγελματικά και κοινωνικά εξακολουθεί να είναι συνεχώς υπό διαπραγμάτευση ακόμα και σήμερα, αλλά αυτό που το κάνει ένα έργο κλασικό, είναι η δομή του και η γραφή της Churchill.

Πόσο δύσκολο είναι για μια σύγχρονη γυναίκα να ανταπεξέλθει επιτυχημένα στο επαγγελματικό κομμάτι, τη μητρότητα, την οικογένεια; Μπορεί να τα συνδυάσει;

Αναγκάζεται να τα συνδυάσει. Η καθημερινότητα είναι τόσο καταιγιστική που καταλήγει αυτή να παίρνει αποφάσεις εκ μέρους σου…

Ποια η γνώμη σας για το κίνημα #metoo; Έχει βοηθήσει στην καταπολέμηση της βίας και των ανισοτήτων μεταξύ των δύο φύλων στη χώρα μας;

Η σεξουαλική παρενόχληση και η κατάχρηση εξουσίας δεν έχουν φύλο. Επί της ουσίας, αλλαγές μόνο θεσμικά μπορούν να έρθουν. Το να ανοίγει όμως ένα θέμα έστω και ως μια ευρεία συζήτηση, ίσως είναι μια αρχή.

Υπάρχει κάποια παράσταση από αυτές που έχετε συμμετάσχει η οποία έχει χαρακτηριστεί ανεξίτηλα στον νου; Τι θυμάστε από αυτή;

Δύο είναι οι παραστάσεις που υπήρξαν καθοριστικές για εμένα. Η μία είναι το “Καθαροί πια” της Sarah Kein όπου πρωτοσυνάντησα τον Λευτέρη Βογιατζή και η δεύτερη, η “Μήδεια” λόγω της συνάντησης μου με τον Αnatoli Vassiliev, αλλά  και της βίαιης αντίδρασης μέρους κοινού όταν παρακολούθησε την παράσταση.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική ως επάγγελμα; Μέχρι σήμερα σας έχει ανταμείψει αυτή σας η επιλογή;

Ήταν μια απόφαση που εσωτερικά την είχα πάρει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κι ας μεγάλωσα σε μια οικογένεια που, αν και μας έδινε πολλά ερεθίσματα, δεν ήταν θεατρόφιλη. Πρέπει να ομολογήσω ότι έχω ζήσει στιγμές ανεκτίμητες, που με έφεραν πιο κοντά σε περιοχές του εαυτού μου που αγνοούσα. Αυτό δεν μπορούν πολλά επαγγέλματα να στο χαρίσουν… Από την άλλη, ομολογώ ότι η ανασφάλεια για επιβίωση τωρινή αλλά και μελλοντική γίνεται όλο και πιο βασανιστική όσο περνάνε τα χρόνια, παρόλο που γνωρίζω πως βρίσκομαι σε καλύτερη θέση από άλλους εξίσου άξιους συναδέλφους μου. Οι συνθήκες που δουλεύουμε είναι άγριες, απογοητευτικές και κυρίως χωρίς προοπτικές.

Ποια τα επόμενα θεατρικά σας σχέδια;

Θα βρίσκομαι στο θέατρο Προσκήνιο, στη νέα παράσταση του Δημήτρη Καραντζά βασισμένη στον Ιππόλυτο, μαζί με τη Στεφάνια Γουλιώτη, τη Θεοδώρα Τζήμου και τον Μιχάλη Σαράντη.

* Η παράσταση Top Girls θα παίζεται στο θέατρο Πόρτα μέχρι 12 Απριλίου.