Ποια είναι τα συναισθήματα για το έργο, τώρα που ο Βαγγέλης Ρωμνιός δεν βρίσκεται μαζί μας;

Με το Βαγγέλη γνωριστήκαμε σε μια παράσταση στο Εθνικό Θέατρο το 2009. Μετά τις πρώτες πέντε – δέκα μέρες προβών γίναμε κολλητοί φίλοι, μετά από λίγους μήνες αδέλφια. Πριν από τέσσερα χρόνια αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί μια παράσταση. Από τότε η επαφή μας έγινε όχι απλά καθημερινή, αλλά εικοσιτετράωρη, πρώτα πάνω από ένα λάπτοπ για το κείμενο, μετά σε ένα τραπέζι και μετά στη σκηνή. Όταν έφυγε απ’ τη ζωή δεν έχασα απλά τον κολλητό μου. Έχασα την μισή μου καθημερινότητα. Το ξέρω ότι μπορεί να ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, αλλά για τον περίγυρό μας ήταν δεδομένα. Το έργο και η παράσταση που ονειρευτήκαμε άνθισε κάτω από αντίξοες συνθήκες, και αγαπήθηκε πολύ. Φέτος ξαναζωντανεύουμε την ιστορία μας. Την ιστορία ενός ανθρώπου που έφυγε. Η ανάγκη μου να ξαναειπωθεί είναι τώρα ακόμη πιο μεγάλη. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κάθε λέξη στο χαρτί και κάθε ατάκα στη σκηνή φέρει τη δική της συγκινητική ανάμνηση. Το συναισθηματικό βάρος είναι τεράστιο, αλλά υπάρχει πολλή αγάπη και πίστη σε αυτή την παράσταση.

Τι είναι αυτό που σε οδήγησε να ασχοληθείς δραματουργικά με αυτό το έργο;

Το όλο πράγμα ξεκίνησε με άπειρες συζητήσεις μέχρι να καταλήξουμε στο θέμα του έργου. Η επεξεργασία της δομής και της οργάνωσης του κειμένου ξεκίνησε να τρέχει μετά τον πρώτο μήνα συζητήσεων. Κάπου εκεί βρέθηκα απέναντι στο δύσκολο “sudoku” να χωρέσουμε τη θεματική και τους χαρακτήρες σε μία πιστευτή πλοκή. Κάθε εμπόδιο που συναντούσαμε έβρισκε τη δημιουργική του “ντρίμπλα”. Η διαδικασία της επεξεργασίας και της δραματουργίας σε αυτή την ιστορία που είχε ψηφίδες της ζωής μας και κατά κύριο λόγο το συναισθηματικό και ψυχολογικό σύμπαν του Βαγγέλη, ήταν από τα πιο δημιουργικά, δύσκολα και διασκεδαστικά ταξίδια που έχω βιώσει.

"Χαρτοπόλεμος". Ένας τίτλος έργου που αρχικά σε δυσκολεύει να καταλάβεις τι υπονοείται.

Επειδή όλοι οι συνάδελφοι και ο σκηνοθέτης του έργου, έχουν δώσει πολλά σενάρια για το τί και το πως, και γιατί “Χαρτοπόλεμος”, εγώ θα σας αποκαλύψω ότι η επιλογή του τίτλου ήταν πολύ περισσότερο θέμα αίσθησης και όχι τόσο λογικής. Νοιώθω ότι ο κόσμος που βλέπει την παράσταση, νοιώθει τι είναι ο “Χαρτοπόλεμος” κι ας μην ξέρει ακριβώς γιατί.

Ανήκεις κι εσύ σε αυτή τη γενιά, τη χαμένη σε μια άγρια και κανιβαλιστική κοινωνία; Ταυτίζεσαι με τον ρόλο σου στην παράσταση;

Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι μία ελεύθερη παραλλαγή του εαυτού μου σε ένα παράλληλο σύμπαν. Πέρα από την ιδιότητα του καλλιτέχνη, που ο ρόλος δεν τη φέρει, αναγνωρίζω και κουβαλάω συνεχώς τον εαυτό μου στη σκηνή. Είχα δε το προνόμιο να χτίσω αυτό τον ρόλο έχοντας τον Βαγγέλη -στο έργο Στέφανο- στο ρόλο του αδερφού μου, και την Βάλια Παπακωνσταντίνου -σύζυγό μου στη ζωή- στο ρόλο της συντρόφου μου. Όπως καταλαβαίνετε, η ταύτιση είναι πολύ μεγάλη, σχεδόν σε σημείο “ξεβρακώματος”! Όσο για τη γενιά μας και την κοινωνία που ζούμε, μπορώ να πω ότι στο έργο καταφέραμε να αποτυπώσουμε τα αδιέξοδά μας προσωπικά και συλλογικά σε μεγάλο βαθμό.

Η γενιά των τριαντάρηδων πολύ συχνά ρίχνει όλο τα φταίξιμο στις προηγούμενες γενιές των γονιών και παππούδων για την κρίση στην Ελλάδα. Ωστόσο, μετά την ενηλικίωση ή έστω μετά τις σπουδές, δεν είναι υπεύθυνος ο καθένας μας για τις επιλογές του;

Απόλυτα! Μετά την ενηλικίωση ο άνθρωπος θα πρέπει να αναλαμβάνει της ευθύνες του. Επίσης μετά την ανακήρυξη μιας εθνικής οντότητας σε κράτος πριν από δυο αιώνες, μια χώρα θα πρέπει να αναλάβει κάποτε τις δικές της! Εύχομαι αυτό να συμβεί σύντομα στην πατρίδα μας. Η ενηλικίωση είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα συλλογικής συνείδησης και όχι μεμονωμένης ατομικής πορείας. Βρίσκεται δηλαδή στον τρόπο που βλέπουμε τον απέναντι και όλο το περιβάλλον μας και όχι μόνο τον εαυτό μας.

Υπάρχουν ψήγματα αισιοδοξίας για το μέλλον στην Ελλάδα, για τη νέα γενιά;

Η σπίθα μπορεί να γίνει πυρκαγιά αναπάσα στιγμή σε αυτή τη χώρα. Είτε φωτιά ανατροπής είτε φωτιά καταστροφής. Αισιοδοξία για μένα γεννιέται όπου υπάρχει συνεργασία.

Μιας και η παράσταση θα παιχτεί για 3η χρονιά, λόγω επιτυχίας, αυτό σημαίνει πως όλο και περισσότερος κόσμος αφυπνίζεται μέσω την τέχνης, όπως είναι το θέατρο;

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν μπορώ να κάνω μια τέτοια σύνδεση. Άλλωστε η παράστασή μας -πιστεύω και η τέχνη γενικότερα- έχει πρώτιστο σκοπό να συγκινήσει, όχι να αφυπνίσει.

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση που θα κάνετε με τον Γιώργο Παλλούμπη στο Απο Μηχανής τον Μάρτιο του 2019.

Είναι η πέμπτη φορά που θα συνεργαστώ με τον Γιώργο Παλούμπη και το τρίτο θρίλερ που σκαρώνουμε παρέα. Το έργο ονομάζεται MOONWALK, και η πλοκή διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη, στο εδώ και στο τώρα. Ήδη έχουμε βάλει μπρος. Το κείμενο γράφτηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε, πάνω σε μια ιδέα που επεξεργάζομαι εδώ και δυο χρόνια περίπου μαζί με την Βάλια Παπακωνσταντίνου. Ανυπομονώ πολύ για αυτή την δουλειά, και ο ρόλος που εγώ επωμίζομαι είναι κάτι εντελώς έξω από μένα, οπότε έχω γλυκιά προσμονή και αγωνία και σαν ηθοποιός. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν επίσης η Αμαλία Αρσένη, ο Γιώργος Χριστοδούλου, η Βάλια Παπακωνσταντίνου και η Άννα Πατητή.

*Βιογραφικό Γιωργή Τσουρή

Η παράσταση Χαρτοπόλεμος παίζεται στο Μικρό Γκλόρια