Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις όταν σου πρότειναν να υποδυθείς αυτόν το χαρακτήρα;

Ο Βάνγκελ είναι ένας άνθρωπος με έντονο αίσθημα ευθύνης. Είναι τόσο ταραγμένος από την απουσία της πρώτης του γυναίκας, που δεν έχει αφήσει χώρο για κάτι καινούργιο. Η νέα του γυναίκα πρέπει να ζήσει με το φάντασμα της παλιάς. Ο ίδιος πληγώνεται, όταν τα πράγματα φεύγουν από τον έλεγχό του και βλέπει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Νιώθει ανεπαρκής.

Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση του Βάγκελ και της Ελίντα;

Οι δυο τους είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ο κάθε κόσμος δεν υστερεί από τον άλλον σε τίποτα και δεν εκπροσωπεί κάτι. Και οι δύο είναι άνθρωποι που ερωτεύονται, φοβούνται, θυμώνουν. Η διαφορά τους είναι ότι ο Βάνγκελ δεν καταλαβαίνει το λόγο που αυτοί οι δύο κόσμοι δεν συγκλίνουν. Ο Βάνγκελ δεν μπορεί να καταλάβει ότι η Ελίντα του ζητά στην ουσία να τη δει σαν άνθρωπο που θέλει να μπορεί να επιλέξει. Του φαίνεται τόσο παράλογο αυτό το αίτημα που το αποδίδει σε ασθένεια! Λογικό, αν σκεφτεί κανείς, πότε γράφτηκε το έργο. Μέσα από αυτή τη σχέση ο Ίψεν δείχνει τη θέση της γυναίκας σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο όπου η γυναίκα έχει συγκεκριμένες ιδιότητες πάντα σε σχέση με έναν άντρα και όχι σαν αυθύπαρκτη οντότητα.

Ο Βάγκελ ζει σε ένα ψέμα που το αντιλαμβάνεται. Γιατί επιλέγει να το κάνει; 

Το ψέμα, το οποίο ζει, δεν το αντιλαμβάνεται. Το δημιουργεί! Πολλές φορές κατασκευάζουμε τον κόσμο γύρω μας, όπως μας εξυπηρετεί για να αντέξουμε την ύπαρξή μας μέσα σ’ αυτόν. Δεν ακούμε τους γύρω μας, τους αποδίδουμε ιδιότητες που μας εξυπηρετούν, τους βάζουμε ταμπέλες για να τους εξηγήσουμε απλοϊκά κι επιφανειακά. Κάποια πράγματα είναι δύσκολα να τα εξηγήσουμε, θέλουν κόπο και χρόνο για να τα καταλάβουμε. Το θέμα του -όπως και όλων- δεν είναι να αντιληφθεί το ψέμα που ζει, αλλά τους λόγους που το δημιούργησε.

Τελικά όλοι οι χαρακτήρες ζουν τη δική τους καταπίεση;

Η τοποθεσία του έργου δεν είναι τυχαία. Τα φιορδ, αυτοί οι πελώριοι βράχοι δημιουργούν λίμνες χλιαρές, θολές, ήρεμες, άρρωστες. Οι γυναίκες του έργου μένουν σ’ αυτό το τοπίο και μαραζώνουν. Είναι γυναίκες γεμάτες ζωντάνια που θέλουν να μπορούν να επιλέγουν, να ζουν ανεξάρτητα από τον αντρικό «ζυγό». Οι άντρες του έργου δεν το αντιλαμβάνονται αυτό. Θεωρούν δεδομένο ότι οι γυναίκες πρέπει να τους περιμένουν, να τους φροντίζουν, να τους δίνονται. Το πρόβλημα της καταπίεσης που τους ασκούν είναι βαθύ, γιατί είναι κοινωνικό. Οι ίδιοι νομίζουν ότι δίνουν επιλογή. Θέτουν όμως τα όρια, οπότε πώς μπορούμε να μιλάμε για επιλογή;

Το έργο αυτό του Ίψεν με ποιο τρόπο συνδιαλέγεται με το σήμερα;

Δεν έχει αλλάξει δραματικά ο ρόλος της γυναίκας σήμερα. Από την οικογένεια ήδη βλέπουμε τη θέση του γιου και της κόρης. Έπειτα βλέπουμε γυναίκες που μένουν σε έναν γάμο και συνηθίζουν. Ακόμα και σήμερα που θεωρούμε ότι είμαστε μία προχωρημένη κοινωνία σε σχέση με τη θέση της γυναίκας, δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο σημείο να αντιμετωπίζονται ως ίσες. Στη δουλειά είναι υποπληρωμένες σε σχέση με τους άντρες, στις σχέσεις θεωρούνται  αδύναμες που χρήζουν στήριξης. Αυτό δυστυχώς είναι και από τις δύο πλευρές. Δε θεωρούν μόνο οι άντρες τις γυναίκες αδύναμες, αλλά και οι ίδιες θέτουν τον εαυτό τους εκεί.

Φαίνεται πως όλοι θέλουν να φύγουν από το σπίτι αυτό. Γιατί δυσκολεύονται να το αποτολμήσουν;

Το σπίτι δίνει μια ιδιαίτερη άνεση σε κάθε περίπτωση. Φεύγοντας από το σπίτι πας στο άγνωστο. Πρέπει να αναλάβεις μία ευθύνη. Να δημιουργήσεις έναν δικό σου κόσμο. Η Ελίντα πλησιάζει πολύ σ’ αυτό το σημείο. Προσωπικά, θεωρώ μεγάλο βήμα και απαιτεί πολλή δύναμη να βρεις τη θέση σου μέσα σ’ ένα «σπίτι». Θεωρώ τεμπελιά τη φυγή, αν δεν εξαντλήσεις πρώτα όλους τους λόγους για να μείνεις.

Μετά από τόσες παραστάσεις, τι έχεις να πεις σε σχέση με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι; Τον αγάπησες; (χιουμορ)

Μοιάζω πολύ σαν ιδιοσυγκρασία με τον γιατρό. Από τις πρόβες ήδη θυμάμαι με τι θέρμη υποστήριζα τη θέση του. Αυτό που αγάπησα περισσότερο σ’ αυτόν είναι η πορεία του και η αλλαγή του όταν σε πείσμα των κοινωνικών επιταγών αυτός βλέπει ότι απέναντί του στέκεται μία γυναίκα που έχει δικές της επιθυμίες, δικούς της φόβους. Αυτή η συνειδητοποίηση τον οδηγεί στην απόφαση να την αφήσει να επιλέξει. Βλέπει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να ελέγχει μία κατάσταση στο σπίτι ερήμην των ανθρώπων που το αποτελούν.

Επόμενα σχέδια για τη νέα θεατρική σεζόν;

Αυτήν την περίοδο κάνω πρόβες με την Ελένη Γκασούκα για το έργο του Νίκου Χαρλαύτη «Της Μαλάμως» που θα παιχτεί στο θέατρο Λαμπέτη.

* Το έργο Η Κυρά της Θάλασσας παίζεται στο Tempus Verum εν Αθήναις κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

* Βιογραφικό του Μπάμπη Γαλιατσάτου