Θα ήθελες να μου πεις πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον Δημήτρη τον Καρατζά για το ανέβασμα της συγκεκριμένης παράστασης;

Υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στο λοιμό που πλήττει την Θήβα και την πανδημία-κορωνοιό των ημερών μας;

Μίλησε μου για το δικό σου χαρακτήρα;

Επειδή το έργο είναι μία διασκευή με κείμενα του Παζολίνι εγώ έχω ένα ρόλο αφηγητή που προχωράει την δράση, αναγκάζει τα πρόσωπα να προχωράνε προς την κορύφωση. Μ'ένα ίχνος φόβου μπορώ να πω ότι είναι σαν τον Απόλλωνα ο οποίος είναι υπεύθυνος γι' αυτά τα δίπολα που υπάρχουν: φως-σκοτάδι,αρρώστια-γιατρειά. Ο δικός μου ρόλος φαίνεται να οδηγεί τον Οιδίποδα στην πραγματική του φύση διότι κατά την γνώμη μου δεν ήταν η μοίρα του να γίνει βασιλιάς αλλά ένας τυφλός ζητιάνος ποιητής προφήτης.

Ποια είναι η πιο σκληρή αλήθεια που σε φέρνει αντιμέτωπο εσένα σαν Κωνσταντίνο;

Μπορώ να πω ότι είναι δύο: το ένα είναι ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις απ' το πεπρωμένο καθώς και το έργο τελειώνει με τα λόγια του Παζολίνι "ύστερα ανασαίνει, πήρε μία απόφαση, παραδόθηκε στο πεπρωμένο των ανθρώπων που δε γυρίζει πίσω που κοιτάει πάντα μπροστά που πηγαίνει πάντα μπροστά στον κόσμο που τον προσμένει". Και το άλλο είναι κάτι που λέει πάλι ο Παζολίνι "και άλλος κόσμος περνάει και τον κοιτάζει όπως κοιτάζει κανείς κάποιον που είναι διαφορετικός κάποιον που δεν ανήκει στο κανόνα της ανθρώπινης ζωής, με οίκτο, φόβο και εχθρότητα" είναι ένας φόβος αυτός των ανθρώπων ν'ακολουθήσουν το πεπρωμένο τους γιατί αναρωτιούνται πως αν είναι διαφορετικοί πώς θα επιβιώσουν. Και ο Οιδίποδας είναι κάτι διαφορετικό και είναι αδιανόητο πως αυτό δεν το βλέπουν οι πολίτες. Το να τολμήσεις να πεις αυτό που είσαι πραγματικά περιέχει μεγάλο ρίσκο και είναι δύσκολο πράγμα.

Ποια φράση του Οιδίποδα είναι αυτή που ξεχωρίζεις; 

...θα σφράγιζα για πάντα το κορμί μου να μην με φτάνει ούτε ήχος ούτε φως. Χτισμένο το κρανίο και απ'έξω του πόνου ο κόσμος-σκέψη γλυκύτατη.

Πιστεύεις ότι όπως ο Οιδίποδας έτσι και εμείς οι πολίτες ζούμε σε μία πλάνη(πολιτική ή οποιαδήποτε άλλης μορφης);

Φυσικά και ζούμε σε μία πλάνη. Αισθάνομαι ότι σαν λαός έχουμε μεγαλώσει πολύ μέσα σ'ένα ψέμα. Για την ταυτότητα μας, την ιστορία μας πάντα υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε ότι είναι αλήθεια. Νιώθω ότι έχουμε στρεβλή άποψη για τα πράγματα και αποφεύγουμε την αλήθεια. Σε αντίθεση με τον Οιδίποδα ο οποίος τολμάει να πάρει την ευθύνη και να την κοιτάξει κατάματα. Θέλει μεγάλο θάρρος να βγεις εκτός της αγέλης με οποιοδήποτε κόστος έχει αυτό.