Συνέντευξη

Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης: Ο άνθρωπος πρέπει να σταματήσει να μοιράζεται την ζωή του στα social media.

4 Δεκεμβρίου 2019  |  από Πέπη Καλλίλα
Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης: Ο άνθρωπος πρέπει να σταματήσει να μοιράζεται την ζωή του στα social media.
Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης παίζει στην fφιλόδοξη παράσταση του Πέτρου Ζούλια και μας μιλά για το έργο, τον δύκολο ρόλο του, και την στιγμή που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός.

Συμμετέχεις σε μια φιλόδοξη, μεγάλη παραγωγή με πολύ αξιόλογους συντελεστές. Πώς είναι αυτή η εμπειρία, να ανεβάζετε ένα τόσο σπουδαίο έργο;

Είναι ένα έργο που χτίστηκε με αγάπη και μόχθο. Σκληρές πρόβες. Είναι πραγματικά μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι με ανθρώπους που εκτιμώ την πορεία τους σε αυτόν τον χώρο. Και θεωρώ, επίσης μεγάλη τύχη το γεγονός ότι έχουμε την ευκαιρία να ζωντανεύσουμε επί σκηνής την πένα ενός μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη του Στράτη Μυριβήλη. 

 

Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα θέματα που θίγει το έργο και μας αφορούν και στο σήμερα;

Το έργο αφηγείται τη ζωή μιας κοινωνίας που βγαίνει από μια κρίση. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για το τέλος του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, την ήττα των Ελλήνων και την καταστροφή της Σμύρνης. Οι συνέπειες αυτού του πολέμου φαίνονται καθαρά σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση και νοσεί, όπως την σκιαγραφεί ο Μυριβήλης. Ένας σπουδαίος έρωτας μέσα σε αυτό το ακρωτηριασμένο περιβάλλον μοιάζει η μόνη επαναστατική κίνηση που δίνει στο ζευγάρι ανθρωπιά σε μια απάνθρωπη κοινωνία.

 

Πώς νιώθεις που ανέλαβες αυτόν τον δύσκολο ρόλο; Είναι κόντρα ρόλος υποθέτω.

Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω πολύ στον όρο "κόντρα ρόλος". Θεωρώ πως όλοι οι ρολόι βρίσκονται εν δυνάμει μέσα μας. Κουβαλάμε μια μεγάλη κληρονομιά ανθρώπων και κείμενων που όταν μας δοθεί η ευκαιρία να αναμετρηθούμε μαζί τους ανακαλύπτουμε έκπληκτοι αυτό που στην ουσία είμαστε. Εγώ αυτό αντιμετωπίζω σε κάθε ρόλο που εκτελώ: Ένα πέλαγος ψυχές και πληγές που υπάρχουν μέσα μου και μου υπενθυμίζουν πόσο ανήμπορος και μικρός είμαι μπροστά στο μεγαλείο της ζωής. Άρα και σε αυτόν τον ρόλο που ανέλαβα προσπαθώ να βρω μέσα μου την πληγή που τον συνθέτει.

 

Ο ρόλος σου στην παράσταση είναι εκείνος του Δασκάλου. Ένας δύσκολος χαρακτήρας να τον συμπαθήσει το κοινό, μιας και μαθαίνουμε ότι χτυπούσε και βίαζε τη γυναίκα του. Τώρα όμως που είναι άρρωστος, μετανοεί. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι οι άνθρωποι αλλάζουν;


Ο Στρατής Βρανάς είναι ένας άνθρωπος που δείχνει αρκετά σίγουρος και αυταρχικός απέναντι στη ζωή, τόσο πολύ που τελικά κατανοούμε ότι η πληγή του είναι αρκετά βαθιά. Είναι δάσκαλος, φανατικός πατριώτης, αυτάρκης, αυστηρός και τον επηρεάζει σημαντικά η σχέση του με την γυναίκα του Σαπφώ. Το ενδιαφέρον σε αυτόν τον ρόλο είναι ότι η αρχή του στο έργο βρίσκεται στις τελευταίες μέρες τις ζωής του. Οπότε τον πετυχαίνουμε σε μια ευάλωτη συνθήκη. Νιώθει ότι είναι κοντά στο τέλος του, καθώς έχει προσβληθεί από γάγγραινα και έχει ήδη χάσει το ένα του πόδι. Εκεί, λίγο πριν πεθάνει, αναθεωρεί τη ζωή και ζητάει, μάλιστα, συγχώρεση από το όραμα της ίδιας του της γυναίκας. Οι άνθρωποι αλλάζουν όταν κλονίζονται, ποτέ δεν είναι αργά. 

 

Έχεις πει σε μια άλλη συνέντευξη ότι θεωρείς επαναστατική κίνηση την κουβέντα. Ο κόσμος σήμερα κουβεντιάζει αρκετά ή έχει κλειστεί στον εαυτό του;

Δεν πιστεύω ότι το να κλείνεται κάνεις στον εαυτό του συνεπάγεται πως δεν κουβεντιάζει ή δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον του. Αντιθέτως, πιστεύω πως η αρρώστια του σήμερα ονομάζεται "share". Ο άνθρωπος πρέπει να σταματήσει να μοιράζεται την ζωή του στα social media. Να κλειστεί στον εαυτό του, να πάρει μια βαθιά ανάσα. Να επιτρέψει στον εαυτό του να βαρεθεί και να επιστρέψει σε μια ηρεμία, κόντρα στους ξέφρενους ρυθμούς της καθημερινότητας. Να επαναφέρει την ύπαρξη του σε μια βιώσιμη κατάσταση και έπειτα να συζητήσει και να συνδιαλλαγεί με το περιβάλλον του. Αυτήν τη συζήτηση, που προκύπτει από μια τέτοια διαδικασία, θεωρώ επανάσταση σήμερα.

 

Γιατί ασχολήθηκες με την ηθοποιία, γιατί ασχολήθηκες με το θέατρο;

Πάντα αυτό απαντάω όταν μου κάνουν αυτήν την ερώτηση:  Ήταν μια πολύ περίεργη συγκυρία η ενασχόληση μου με την υποκριτική. Εγώ πιανίστας σπούδασα και αυτό ήθελα να γίνω. Κάποια στιγμή στα δεκαεννέα μου χρόνια δούλευα σε ένα σουβλατζίδικο, δίπλα στο θέατρο Άλφα στην Πατησίων. Τότε έπαιζε μια παράσταση με τον Θύμιο Καρακατσάνη. Ένα βράδυ βγήκε ένας ηθοποιός της παράστασης, ο Θανάσης ο Βισκαδουράκης και αγόρασε σουβλάκι. Πιάσαμε την κουβέντα για κάμποση ώρα και μου είπε ότι έχω φυσιογνωμία και ενέργεια ηθοποιού. Εγώ του απάντησα για κάποιον ανεξήγητο λόγο και ίσως λίγο στην πλάκα ότι θα ήθελα να δοκιμάσω το σανίδι. Ύστερα βγήκε από το θέατρο ο Καρακατσάνης. Ο Βισκαδουράκης γύρισε και του είπε: “δάσκαλε, το παιδί θέλει λέει, να γίνει ηθοποιός. Kαι εκείνος με κοίταξε και είπε: “να μην το λέει, να το κάνει”. Εκεί είπα θέλω να προσπαθήσω να γίνω ηθοποιός. Μετά από καιρό έδωσα στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πέρασα και ξεκίνησε το ταξίδι.  

 

Το θέατρο σε έχει βοηθήσει να βρεις την πορεία σου στη ζωή;

Το θέατρο με έχει βοηθήσει να ανακαλύψω ότι δεν έχει σημασία η πορεία μου σ’ αυτήν την ζωή. Έχω μόνο το "εδώ και το τώρα". Με κάνει να αγαπώ τη ζωή και να σπουδάζω τον θάνατο. Το ίδιο το θέατρο πεθαίνει και γεννιέται κάθε μέρα.