Μιλήστε μας λίγο για τον Nick και την Honey μέσα από τα δικά σας μάτια.

Π.Α: Ο Nick και η Honey μπαίνουν στο σαλόνι που διαδραματίζεται το έργο σαν πρόβατα έτοιμα να σφαγιαστούν στο πεδίο μάχης του πολύ εμπειρότερου ζευγαριού του George και της Martha. Μέσα στη νύχτα όμως θα μας αποκαλυφθούν και τα δικά τους σκοτεινά σημεία, η παθογένεια της σχέσης τους  και η ανικανότητα τους να είναι ειλικρινείς ο ένας απέναντι στον άλλον αλλά κυρίως ο καθένας απέναντι στον εαυτό του. Ο Νικ για μένα είναι σίγουρα ένας άνθρωπος χαλαρής ηθικής, κάτι το οποίο ισχύει όμως για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Δεν τον βλέπω σαν ακραία ανήθικο και οπορτουνιστή, αλλά μάλλον φιλόδοξο και εγωκεντρικό, όπως θα ταίριαζε σε ένα παιδί-θαύμα που πήρε το μάστερ του στα 19 ενώ ταυτόχρονα ήταν πρωταθλητής μεσαίων βαρών στην πυγμαχία. Η σχέση του με τη Honey που σε πρώτο επίπεδο είναι σαφώς συμφεροντολογική μιας και είναι μια πλούσια κληρονόμος, νομίζω πως είναι πολύ πιο σύνθετη από αυτό. Είναι σχεδόν εξαρτητική, είναι μαζί από 6 χρονών και την φροντίζει αδιάληπτα μέσα από τις συνεχείς αλλαγές στη διάθεσής της και τις επιτακτικές ανάγκες της.

Ν.Γ: Με μια πρώτη ματιά, η Honey είναι ένα γλυκό, χαρούμενο πλάσμα που συγκεντρώνει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του αμερικανικού προτύπου της νεαρής κοπέλας. Είναι ευγενική, γλυκιά, σεμνή. Μέσα της όμως, είναι ένα ταλαιπωρημένο ψυχικά πλάσμα, με αγιάτρευτες πληγές που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του με όλους τους πιθανούς τρόπους. Αγνοώντας την αδιαφορία του Nick, αγνοώντας τα ψυχικά της προβλήματα, την εξάρτηση της από το αλκοόλ, καμουφλάροντας οτιδήποτε δεν ταιριάζει στο «πρέπον» και το ηθικό.

Πώς προετοιμαστήκατε για το ρόλο; Υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο υλικό που μελετήσατε;

Π.Α: Η μελέτη των ρόλων είναι για μένα μία εντελώς προσωπική διαδικασία. Λαμβάνει χώρα μέσα στο μυαλό μου κυρίως τις ώρες που δεν δουλεύω και βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο. Αυτό που έκανα για το συγκεκριμένο έργο ήταν να δώσω στον εαυτό μου ερεθίσματα μέσα από τον κινηματογράφο, εικόνες, συμπεριφορές, σωματικότητες και τονισμούς από ωραίους άνδρες της δεκαετίας του ’60. Καθ’ όλη τη διάρκεια των προβών αλλά και το πρώτο δίμηνο των παραστάσεων παρακολουθούσα καθημερινά ταινίες της εποχής ή ταινίες που διαδραματίζονται σε αυτή την εποχή προσπαθώντας να κάνω αυτά τα στοιχεία δικά μου.

Ν.Γ: Λαμβάνοντας υπόψη τις οδηγίες του Κωνσταντίνου, μελέτησα τις γυναίκες του Αμερικανικού Νότου, αυτά τα εύθραυστα πλάσματα, που άλλοτε ζητούν προστασία κι άλλοτε σαγηνεύουν. Παράδειγμα τέτοιων γυναικών αποτελούν οι ηρωίδες του Τενεσί Ουίλιαμς. Κατόπιν, αναγνώρισα τις συμπεριφορές της Χάνι και τα αιτήματα της και προσπάθησα να βρω τι θα με έκανε εμένα ως Ντάνη να φερθώ με τον ίδιο τρόπο.

Το έργο γράφτηκε το 1962 από τον σπουδαίο Αμερικανό Edward Albee και δίνει ένα μεγάλο πλήγμα στο αμερικανικό όνειρο καταρρίπτοντας το μύθο της χαρούμενης Αμερικανικής οικογένειας. Τι το κάνει ακόμα τόσο επίκαιρο και αγαπητό στο ελληνικό κοινό;

Π.Α: Αυτό που χαρακτηρίζει τα διαχρονικά έργα ακόμη και αν αναφέρονται σε μια συγκεκριμένη εποχή είναι η επιτυχία τους να διεισδύσουν βαθιά στην ανθρώπινη φύση, να μελετήσουν τις ανθρώπινες συμπεριφορές χωρίς να παίρνουν κριτική στάση απέναντί τους. Έτσι αφήνουν χώρο στο θεατή να ταυτιστεί στιγμιαία με έναν χαρακτήρα μόνο και μόνο για να ανατρέψουν την επόμενη στιγμή την αρχική του αίσθηση  και να τον οδηγήσουν να ταυτιστεί με έναν άλλο. Μελετώντας λοιπόν ο συγγραφέας τους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές τους ως φαινόμενα της ανθρώπινης κατάστασης δίνει την ευκαιρία στο θεατή να αντιληφθεί την ιστορία πιο σφαιρικά, χωρίς να επιλέγει ένα μέτωπο και να παρακολουθεί τα πρόσωπα ως πολλαπλά είδωλα της δικής του φύσης.

Ν.Γ: Θεωρώ πως το συγκεκριμένο έργο θα είναι πάντα επίκαιρο και θα προσελκύει το ενδιαφέρον των θεατών. Ο Albee αποκαλύπτει με μεγάλη καθαρότητα και εντιμότητα το σκοτάδι των διαπροσωπικών σχέσεων και συνάμα του εαυτού. Περνάει από την εικόνα της τέλειας αμερικανικής οικογένειας και σχέσης, στη βιαιότητα των συμπεριφορών που αναπτύσσονται και κατόπιν στην βαθιά μοναξιά που τις προκαλεί, με μεγάλη αλήθεια και γενναιοδωρία. Ο θεατής εν έτει 2019 συνεχίζει να «σοκάρεται», ή να βάλλεται, να απορεί αν υπάρχουν τέτοια ζευγάρια σήμερα και σίγουρα κάπου μέσα στο έργο να εντοπίζει ένα καθρέφτισμα του εαυτού του.  

Το νέο ζευγάρι των ηρώων σας πιστεύετε οτι βρίσκεται στον αντίποδα του George και της Martha ή έχει κοινά στοιχεία μαζί τους;

Π.Α: Το ζωτικό ψεύδος, ένα πολύ βασικό θέμα του έργου, αποτελεί θεμέλιο λίθο και των δύο ζευγαριών. Νομίζω πως ο Albee μας παρουσιάζει απλώς δύο διαφορετικές εκδοχές σχέσεων που χρησιμοποιούν το ψέμα για να επιβιώσουν. Τόσο ο George και η Martha όσο και ο Nick και η Honey έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους είναι πως μεταξύ του George και της Martha υπάρχει παρά τη φθορά του χρόνου ένας λυσσαλέος  έρωτας.

Ν.Γ: Σίγουρα ο Nick και η Honey έχουν κοινά στοιχεία με τον George και τη Martha. Η σχέση τους στηρίζεται αντίστοιχα σε ψέματα και μυστικά. Όπως επίσης, τους δίνεται μια ευκαιρία μετά το συγκεκριμένο βράδυ να ξαναχτίσουν αν το επιθυμούν την σχέση τους από την αρχή. Η διαφορά τους κατά την άποψή μου έγκειται στο χρόνο που μετρά η σχέση τους, ίσως δεν έχουν διαβρωθεί όπως ο George και η Martha, αλλά και στη νεότητα τους η οποία τους επιτρέπει να έχουν περισσότερες επιλογές.

Πώς θα φανταζόσασταν το μέλλον των χαρακτήρων σας;

Π.Α: Νομίζω πως ο Nick και η Honey έχουν μετά από αυτήν την αποκαλυπτική βραδιά μια ευκαιρία να προχωρήσουν τη σχέση τους σε ένα βαθύτερο επίπεδο ειλικρίνειας. Ή ακόμα και να την τελειώσουν αναγνωρίζοντας τα αδιέξοδα. Φυσικά αυτό είναι μια αισιόδοξη σκέψη. Το πιο πιθανό είναι να συνεχίσουν τη ζωή τους πάνω στα ίδια μοτίβα προσποιούμενοι ότι η συγκεκριμένη βραδιά δε συνέβη ποτέ.

Ν.Γ: Η Honey μετά το σοκ της συγκεκριμένης βραδιάς, μετά τις αποκαλύψεις που έγιναν σχετικά με το μυστικό της ψευδοκύησης της αλλά και την προδοσία του Nick, φαντάζομαι πως θα επέλεγε να χτίσει τον εαυτό της και τη σχέση της από την αρχή, βάζοντας υγιή θεμέλια. Εναλλακτικά, θα βούλιαζε στη μοναξιά. Είμαι όμως αισιόδοξη!

Μια ατάκα ή σκηνή του έργου που ξεχωρίζετε;

Π.Α: «Η Μάρθα και εγώ δεν έχουμε τίποτα. Κάνουμε απλώς  τη γυμναστική μας. Διανύουμε το τελευταίο κατοστάρι της πνευματικής μας εγρήγορσης .»

Ν.Γ: «Όλο κλαίμε. Και μετά μαζεύουμε τα δάκρυα, τα βάζουμε στην κατάψυξη, τα παγώνουμε και τα ρίχνουμε στο ποτό μας.»

Πέρα από το τέλος της αθωότητας και τη ματαίωση τι συμβολίζει για εσάς το έργο;

Π.Α: Πιστεύω πως το έργο αυτό μέσα από τις ανελέητες λεκτικές μάχες, τις προδοσίες, τις βαθιές προσβολές και τις μεθυσμένες εξάρσεις του ενστίκτου, μας επιτρέπει να δούμε μια βαθιά και επίμονη αγάπη. Ο George και η Martha επιδίδονται σε έναν αγώνα πυγμαχίας πρωτοφανούς σκληρότητας, με το Nick και τη Honey ως παράπλευρες απώλειες να αποκαθηλώνονται από την αρχική τους εικόνα, για να τελειώσουν τη βραδιά ανηφορίζοντας τις χιλιοπατημένες σκάλες φροντίζοντας με στοργή ο ένας τις πληγές του άλλου.

Ν.Γ: Την προσπάθεια του ατόμου να επιβιώσει και να αγαπηθεί με όλους τους λαθεμένους τρόπους. Υποκινούμενος όχι από κακία αλλά από ανάγκη για επαφή.

Πώς είναι η συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη σαν σκηνοθέτη και ηθοποιό;

Π.Α: Υγιής, διασκεδαστική, ειλικρινής και γειωμένη.

Ν.Γ: Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή την συνεργασία. Ο Κωνσταντίνος είναι πολύ δοτικός και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης. Όποτε χρειάζεται, σε πιάνει από το χέρι και σε καθοδηγεί με αγάπη κι όποτε χρειάζεται σε αφήνει ελεύθερο να γίνεις ο ήρωας σου. Πάντα με εμπιστοσύνη και σεβασμό. Τον θαυμάζω και τον ευχαριστώ.