Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση

Είναι μια παράσταση που έχω ιδιαίτερα αγαπήσει και γι' αυτό δεν μου είναι πολύ εύκολο να μιλήσω για αυτήν, όπως και για καθετί που αγαπώ. Δυο λέξεις θα προσπαθήσω να πω. Είναι μια παράσταση που δε δίνει απαντήσεις. Το αγαπώ πολύ αυτό και με ενδιαφέρει σαν άποψη. Και γιατί κάθε βράδυ που επιστρέφω σπίτι έχω κι εγώ ένα νέο πάντα ερώτημα, που μου προκαλείται από τον ίδιο τον πυρήνα της παράστασης. Θεωρώ πως δίνει χώρο στον θεατή, δεν του επιβάλλεται. Είναι μια παράσταση που παίζει πολύ με το κεφάλαιο «μνήμη», σαν μουσική. Έτσι νιώθω. Την αγαπώ.

Ποιος είναι ο ρόλος σου; 

Ο ρόλος μου είναι η Μάσσα. Η Μάσσα είναι μια κοπέλα ερωτευμένη με τον Τρέπλιεφ, έναν νεαρό συγγραφέα, ο οποίος  όμως δεν την κοιτάζει καν και ο ίδιος είναι  ερωτευμένος με τη Νίνα που ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός. Αυτό το ανέφικτο του συγκεκριμένου έρωτα, τη Μάσσα την οδηγεί σε ένα πένθος που θα την ακολουθεί για πάντα, από γραφής. Η πρώτη της φράση είναι «Πενθώ για τη ζωή μου».

Τι σου αρέσει περισσότερο σε αυτήν την παράσταση;

Μου αρέσει πολύ ο πολύ λεπτός τρόπος, η λεπτή αυτή ματιά με την οποία ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Αλέξανδρος Διαμαντής μας οδήγησε κοντά στην ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων. Το χειροποίητό της. Επίσης, όλα όσα ανακαλύπτω για τη Μάσσα μετά απο κάθε παράσταση. Ακόμα την ανακαλύπτω.

Τι προκλήσεις έχεις να αντιμετωπίσεις σε σχέση με τον ρόλο που υποδύεσαι;

Τον ίδιο το ρόλο, ολόκληρο το ρόλο, που από μόνος του είναι μια πρόκληση, όπως κάθε νέος ρόλος. 

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου πιστεύεις ότι σε έχουν βοηθήσει σε αυτή την απαιτητική δουλειά;

Η βαθιά «πίστη» που ακαριαία αποκτώ ως άνθρωπος με ό,τι ερωτεύομαι. Αυτή η απαιτητική «δουλειά» μοιάζει με τον έρωτα. Και τον θάνατο επίσης. Πιστεύω πως με έχει βοηθήσει η ηρεμία  που έχω σαν άνθρωπος και η μοναχικότητά μου.

Πώς διαχειρίζεσαι την κριτική; θετική ή αρνητική;

Τη διαχειρίζομαι με απλότητα. Ακούω είτε το θετικό είτε το αρνητικό. Το επεξεργάζομαι  για όσο του αναλογεί. Κρατώ ό,τι νιώθω ότι είναι χρήσιμο. Μπορεί να το ξανασκεφτώ σε ανύποπτο χρόνο, και αυτό έχει τη σημασία του, και προχωράω. Δεν είναι κάτι που θα το πάρω μαζί μου ή κάτι που θα με κάνει να χάσω τον ύπνο μου. Άλλα με κρατούν ξάγρυπνη. Όχι μια θετική ή μια αρνητική κριτική που είναι και θεμιτό. Κι επειδή η λέξη διαχείριση έχει να κάνει για μένα με το -μετά το συμβάν - που στην προκειμένη περίπτωση είναι η κριτική το συμβάν,  ισχύουν όλα τα παραπάνω. Τη στιγμή που συμβαίνει, δηλαδή σε έχω απέναντι σε ένα καφέ και μου κάνεις κριτική. Στο here and now. Αν ειναι θετική λοιπόν, με πιάνει μια ντροπή, νιώθω αμήχανα, ενώ αν είναι αρνητική, με πιάνει ταραχή. Και τα δυο συναισθήματα διαρκούν λίγο. Διαρκούν τόσο όσο.

Έχουν αλλάξει οι συνθήκες εργασίας στον καλλιτεχνικό χώρο μετά τα κινήματα #metoo και τα σκάνδαλα που ξέσπασαν τα τελευταία 2-3 χρόνια;

Όχι θεωρώ. Το κίνημα ναι  βοήθησε πάρα πολύ στο να ξεφοβηθούν οι άνθρωποι και να μπορούν να μιλούν  για ό,τι τους συνέβη. Επειδή αισθάνονται πια ότι δεν είναι μόνοι, δεν είναι ΟΙ μόνοι. Οι άνθρωποι που λειτουργούν κακοποιητικά, αυτοί οι  «άρρωστοι» άνθρωποι τελικά, δε θεωρώ πως μπορούν να πάψουν να το κάνουν. Είναι ένα είδος αρρώστιας αυτό, έτσι το «κοιτάζω». Πάντα θα βρίσκουν τρόπο να το κάνουν. Δυστυχώς επίσης, υπάρχουν πολλές μορφές κακοποίησης, πολλών ειδών σκάνδαλα, παντού μέσα στις κοινωνίες, όπως βλέπουμε. Δε νομίζω πως λύνεται αυτό τώρα. Αυτά όλα τα τόσο σοβαρά πράγματα, λύνονται από την κούνια, όπως μου αρέσει να λέω συχνά. Ίσως οι επόμενες γενιές...