Συνάντηση με τη Ναταλία Swift που υποδύεται τον έναν από τους δύο γυναικείους χαρακτήρες της παράστασης "Κiller joe" που σκηνοθετεί ο Γιάννης Στάνκογλου.  Μιλήσαμε για το έργο, τους ετερόκλητους χαρακτήρες που υποδύονται οι δύο γυναίκες του έργου, τις δυσκολίες επιβίωσης μιας γυναίκας σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, τις γυναικοκτονίες στην εποχή μας και κλείσαμε "φωνάζοντας" τέλος στην πατριαρχία..

Ταινία μικρού μήκους,ταινία μεγάλου στην συνέχεια τηλεοπτική σειρά και τώρα θέατρο. Πώς αισθάνεσαι γι'αυτή σου την μετάβαση, και μάλιστα στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γ.Στάνκογλου;

Eίμαι πάρα πολύ χαρούμενη, μέσα στην καραντίνα μου έλειψε αρκετά το θέατρο. Η συγκεκριμένη συνεργασία ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να ζητήσω για πρώτη μου δουλειά στο θέατρο. Νιώθω πολύ τυχερή που δουλεύω με τέτοιους ανθρώπους. Οπότε μόνο χαρά νιώθω. Ο Γιάννης κατάφερε να δημιουργήσει μια ομάδα στην οποία υπάρχει αλληλοσεβασμός, ελευθερία και ασφάλεια, κάτι που για εμένα είναι το πιο σημαντικό. Προσωπικά με βοηθάει πολύ το ότι, έχοντας την εμπειρία του ηθοποιού, παρατηρεί και κατευθύνει τα πράγματα με έναν τρόπο που εμένα μου είναι πολύ κατανοητός και οικείος.

Μοιάζει να είναι η Ντότι η αθωότητα και η λύτρωση συγχρόνως;

Κατ' εμέ σίγουρα, χωρίς να αναιρώ ότι και εκείνη έχει το σκοτάδι της. Απλώς δεν έχει προλάβει να την κατακλύσει αυτό το πράγμα. Η Ντότι είναι αυτό το κομμάτι αθωότητας που λείπει απ' τους υπόλοιπους ήρωες. Και αυτός είναι και ο λόγος που ο Τζο συνεπαίρνεται, δεν έχει έρθει ξανά σε επαφή με κάτι τέτοιο.

Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στη Σάρλα και την Ντότι;

Έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις πάνω σ' αυτό το θέμα και με την Δήμητρα. Νομίζω ότι τη Σάρλα την πρόλαβε γρήγορα το σκοτάδι. Δυνητικά θα μπορούσε να ήταν μία Ντότι μικρότερη, ασχέτως των προβλημάτων που κουβαλάει και εκείνη, αλλά την πρόλαβαν οι καταστάσεις, η ίδια η κοινωνία στην οποία διαδραματίζεται το έργο.

Πόσο εύκολο είναι να επιβιώσουν δύο γυναίκες σε μία σκληρή και ανδροκρατούμενη κοινωνία;

Είναι πολύ δύσκολο. Και προφανώς εκεί μιλάμε για μία διογκωμένη συνθήκη, αλλά το ίδιο δύσκολο είναι να επιβιώσουν και στην δική μας κοινωνία δύο γυναίκες σε τέτοιες συνθήκες. Για την Σάρλα είναι τρόπος επιβίωσης η περσόνα που έχει δημιουργήσει. Από την άλλη η Ντότι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει Σάρλα. Αν δεν υπήρχε δηλαδή αυτή η κάθαρση του τέλους, ίσως να την βλέπαμε να μαραζώνει στο τροχόσπιτο.

Βρίσκεις ομοιότητες αυτής της οικογένειας που παρακολουθούμε με μία του σήμερα;

Υπάρχουν παραλληλισμοί με την σημερινή οικογένεια. Ίσως το πιο βασικό κοινό είναι ότι σε πολλές κλασσικες ελληνικές οικογένειες, οι άνδρες, ακόμα και τώρα, είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις στο σπίτι. Θα επιλέξουν ποιον θα παντρευτεί η κόρη τους ή με ποιον θα βγει, τι θα κάνει στην ζωή της, και έτσι η γυναίκα καταλήγει υποχείριο. Γι'αυτό το λόγο το τέλος μοιάζει τόσο λυτρωτικό στα μάτια μου.

Ελλάδα και πατριαρχία. Ως πότε;

Ακούμε καιρό ένα πλήρως αντρικό αφήγημα το οποίο λέει ότι η πατριαρχία δεν υπάρχει και στο 2022 γυναίκες και άντρες είναι ίσοι. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό είναι ένα ψέμα και ας μιλήσουμε με αυτήν την βάση. Ζούμε σε μία αδιανόητα πατριαρχική κοινωνία και αυτό το συνειδητοποιούμε καθημερινά. Κάθε μέρα μαθαίνουμε για μια νέα γυναικοκτονία και έχουμε φτάσει στο σημείο να παλέυουμε για τον ίδιο τον "όρο" και το δικαίωμα του πώς θα το ονομάζουμε όταν μας σκοτώνουν. Υπάρχει καθημερινός φόβος τον οποίο τον βιώνουμε. Εγώ, οι φίλες μου, γυναίκες όλων των ηλικιών φοβόμαστε πώς θα επιστρέψουμε σπίτι το βράδυ. Το γεγονός όμως ότι ζούμε μ' αυτούς τους φόβους μετά από κάποια στιγμή είναι αβάσταχτο.

Πιστεύεις ότι πολλές φορές κανιβαλίζεται το θέμα των γυναικοκτονιών από την τηλεόραση;

Σίγουρα κανιβαλίζεται και καπηλεύεται από πολλούς επειδή είναι σημείο των καιρών. Προσωπικά πιστεύω ότι σημασία έχει ο τρόπος που χειρίζονται τα μέσα το συγκεκριμένο ζήτημα. Γιατί υπάρχει ο σωστός τρόπος και υπάρχουν και μέσα που έχουν κανιβαλίσει, ξεφτιλίσει και πολλές φορές διαπομπεύσει τα θύματα, φτάνοντας σε σημείο να υποστηρίξουν τους κακοποιητές και τους γυναικοκτόνους. Από εκεί και πέρα ο καθένας διαχωρίζει και επιλέγει τη θέση του. 

Θα ήταν ομορφότερος ο κόσμος αν κοιτούσαμε μέσα από τα μάτια της Ντότι;

Ναι, αλλά με μια προσοχή. Γιατί από τη μία η Ντότι έχει μια αθωότητα που είναι τρομερά πολύτιμη και χρήσιμη αυτή τη στιγμή. Θα μας βοηθούσε όλους, χωρίς όμως να συγχωρούμε τα πάντα. Είναι σημαντικό το να μπορέσουμε μέσα σ' όλη αυτή τη σκληρότητα να διατηρήσουμε τη στοργή και την αθωότητα μας, προστατεύοντας τον εαυτό μας.