Το "Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας" είναι το δεύτερο έργο σας, ωστόσο στον πυρήνα της θεματικής παραμένει η γυναικεία ταυτότητα. Τι σας κάνει να επιστρέφετε σε αυτό το θέμα;

Δεν αισθάνομαι ότι επιστρέφω κάπου, δεδομένου πως δεν έχω έφυγα ποτέ από τη φύση μου. Είναι ένα θέμα που για μένα δεν έχει αρχή και τέλος, είναι ανεξάντλητο. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή της ύπαρξής μου και της συνύπαρξής μου, σκέψεις, παρατηρήσεις, μελέτη κι εμπειρία καταλήγουν στα γραπτά μου. Στοχασμοί που έχουν βρει το καταφύγιό τους, μια μορφή επιβίωσης είναι. Ο κόσμος μου φαντάζει ανυπόφορος, δυσκολεύομαι πολύ να συμφιλιωθώ με την αδικία, με τη βία, με την έλλειψη επικοινωνίας. Ήμουν ανάμεσα στο να αποσυρθώ ή να εκτεθώ. Κι έκανα το δεύτερο. Ένιωθα αμηχανία στην αρχή αλλά όσο περνάει ο καιρός αρχίζω και νιώθω μια ασφάλεια πίσω από τις ηρωίδες μου. Φτιάχνω ολόκληρες ιστορίες, βιογραφικό όλης της ζωής τους και ταξιδεύω μέσα τους νοερά. Δίνω το τέλος που θέλω στην ιστορία τους.

Η ιστορία σας διαδραματίζεται σε ένα κοντινό μέλλον ή σε ένα παράλληλο παρόν, όπου οι γυναίκες βρίσκονται σε διαρκή απειλή. Είναι αυτό μία απαραίτητη συγγραφική "υπερβολή" ή θεωρείτε ότι αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη πραγματικότητά μας;

Είναι τρελό αν το σκεφτείς. Τίποτα πιο υπερβολικό από την καθημερινή μας πραγματικότητα. Δεν θεωρώ την ιστορία αυτών των γυναικών προϊόν επιστημονικής φαντασίας. Αυτό μπορώ να σου το αποδείξω με καθημερινά δημοσιεύματα, αφηγήσεις, γεγονότα. Δυστυχώς είμαστε λίγοι μπροστά σε αυτό που είναι δυνατό να συμβεί. Οι ηρωίδες βρίσκονται κρυμμένες σε ένα μπλοκ διαμερισμάτων στο οποίο ζουν γυναίκες μόνες. Ένα γυναικείο γκέτο θα λέγαμε που όμως έχει φτιαχτεί από την πολιτεία για να τις κάνει να νιώθουν πιο ασφαλείς. Δε βρίσκω κάποια συγγραφική υπερβολή σε αυτό. Μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι δομημένα τα πράγματα σήμερα αλλά θα μπορούσαν. Η έμπευση ήρθε από τη φράση ‘της προτείναμε να πάει σε κάποια δομή και δεν ήθελε’, που αφορά στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Ναι, δεν ήθελε!

Η παράσταση έχει έντονο κωμικό στοιχείο, αλλά και ατμόσφαιρα πάρτι! Είναι αυτός ένας τρόπος να "ελαφρύνει" η ατμόσφαιρα ή μία έξυπνη δίοδος για τα νοήματα που θέλετε να περάστε στο κοινό;

Τις πιο μεγάλες συγκινήσεις τις έχουμε ζήσει στα πιο αποτυχημένα πάρτι. Τις πιο σκληρές αλήθειες τις είπαμε με ένα ποτήρι ή ένα κουτάλι στο χέρι. Τα πιο κωμικά περιστατικά μας βρήκαν με δάκρυα στα μάτια. Κάναμε πάρτι στο σπίτι των γονιών μου από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Οι μαμά μου καλούσε τις φίλες της κι εγώ καθόμουν μαζί τους κι άκουγα τις συζητήσεις τους ενώ έπιναν καφέ και κάπνιζαν. Χωνόμουν στο δωμάτιο της αδερφής μου που έλεγε μυστικά με τις συμμαθήτριές της. Παρακολουθούσα τον πατέρα μου με τους άλλους άντρες. Τον τόνο της φωνής, του σώματος. Θυμάμαι να χορεύουν στο σπίτι, να λένε αστεία, να μαλώνουν και παράλληλα κάποιο επεισόδιο στο δρόμο διέκοπτε τη δράση μέσα στο σπίτι και μετακινούσε το ενδιαφέρον εκτός. Ύστερα όταν ξεκίνησα κι εγώ τα δικά μου πάρτι, έκανα κάθε χρόνο παρ’ολο που πολλές φορές κατέληγα να κλαίω γιατί για μένα ακόμη κι αυτό, ήταν μέρος του πάρτι. Δε το διαχώριζα. It’s my party and i’ll cry if I want to. Όσο για το κωμικό στοιχείο είναι προσωπικό χαρακτηριστικό. Άλλος ένας τρόπος επιβίωσης!

Μπορεί μία γυναίκα να ενδυναμωθεί μέσω της τέχνης; 

Μπορεί, αλλά με έναν μοναδικό τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε στο νου μας για την ενδυνάμωση. Η τέχνη μπορεί να το κάνει, μέσω ενός ιδιόμορφου ψυχικού καταφυγίου που προσφέρει ενίοτε - και μιλάω για την τέχνη γενικότερα. Εγώ, ας πούμε, χαλαρώνω πολύ μέσα σε μουσεία. Η τέχνη μπορεί να σε ‘αγκαλιάσει’ με έναν τέτοιο τρόπο που να νιώσεις ρίγος και να μην ξέρεις από που και πως προέκυψε. Κι από κει και πέρα  μπορεί να ξεκινήσει ένα ολόκληρο ταξίδι ενδυνάμωσης κι αυτοφροντίδας. Χωρίς ιδιαίτερη συνείδηση.

Γιατί επιλέξατε να μην παίζετε σε αυτή την παράσταση;

Δε με χρειάζεται αυτή η παράσταση. Η Στέφη, η Βίνα, η Αγγελική, η Χαρά και η Έλενα είναι πολύ σπουδαίες γυναίκες και ηθοποιοί. Ύστερα από ένα σεμινάριο σκηνοθεσίας που έκανα το περασμένο καλοκαίρι στο Λονδίνο, με την Κέιτι Μίτσελ, αποφάσισα πως ήθελα πολύ να γνωρίσω καινούριο κόσμο. Κι έτσι στήθηκε μια ακρόαση για ηθοποιούς όλων των ηλικιών και των καταγωγών όπου γνώρισα αξιόλογους καλλιτέχνες κι ήταν κάτι που θα ξανακάνω με μεγάλη χαρά. Μέσα από αυτή την διαδικασία γνώρισα τις πέντε αυτές γυναίκες και τον τελευταίο μήνα δουλεύουμε εξαιρετικά εντατικά και στα πρότυπα που θέλω να λειτουργώ στο θέατρο. Χωρίς εκπτώσεις, με ανθρώπινες συνθήκες και συγκέντρωση.

Η πορεία σας ως ηθοποιός δε σταματά, βέβαια. Το επόμενο διάστημα θα σας δούμε και στη νέα παράσταση της Ελένης Σκότη. Πείτε μας λίγα λόγια για τη συνεργασία αυτή.

Η Ελένη ήταν δασκάλα μου στο Ωδείο αλλά δεν είχε τύχει να βρεθούμε επαγγελματικά έκτοτε. Νομίζω είναι ιδανικό timing, ένα πολύ ωραίο έργο του Νηλ Λαμπιούτ, με μια πολύ ωραία φρέσκια ομάδα ανθρώπων. Ανυπομονώ! Αφού ανέβει η Κορυφή του Κόσμου!

photo credit: Βασίλης Αντωνόπουλος