Συνέντευξη
Έλενα Μαυρίδου: Η κωμωδία είναι αυτή που έρχεται σαν ένα είδος λύτρωσης για οτιδήποτε βιώνουμε γιατί γελάμε με αυτά τα οποία μας προβληματίζουνε.
Ο Τελευταίος Ασπροκόρακας παίζεται στο θέατρο Χώρος και ολοκληρώνει τις παραστάσεις του στις 19 Ιανουαρίου.
Η Έλενα Μαυρίδου μας μιλάει για τον "Τελευταίο Ασπροκόρακα" του Αλέξη Σολομού την νέα της σκηνοθετική δουλειά και συγχρόνως την συνύπαρξη κωμωδίας και δράματος που διακατέχει το έργο, τις παθογένειες της οικογένειας αλλά και την λατρεία που έχουμε σαν λαός να κρύβουμε τα κακώς κείμενα μας ζώντας πολλές φορές με τις αναμνήσεις του παρελθόντος.
Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο έργο;
Ήμουν σε μία διαδικασία που έψαχνα να βρω ένα ελληνικό έργο το οποίο να έχει χιούμορ αλλά και ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο απ' τον συγγραφέα. Αυτό ήταν που βρήκα στο συγκεκριμένο έργο και με κέρδισε έχοντας πάντα την λαχτάρα να διαβάσω την επόμενη σελίδα για να μάθω τί θα συμβεί παρακάτω.Ένας ακόμα λόγος που το διάλεξα ήταν ότι έχουμε να κάνουμε μ' ένα έργο που έχει την δύναμη να κάνει τους θεατές να φύγουν ευτυχισμένοι απ' το θέατρο. Το άλλο το οποίο με συγκλόνισε ήταν αυτός ο σχολιασμός του Αλέξη Σολομού απέναντι σ' αυτή την οικογένεια η οποία θέλει να ισοπεδώσει οποιονδήποτε θεωρεί κατώτερο και να επιβιώσει μέσα σε μία κοινωνία ανθρώπων.
Θα μας συστήσεις την οικογένεια των Ασπροκοράκων;
Το έργο κινείται σε δύο διαφορετικές περιοχές. Η μία είναι το σπίτι των Ασπροκοράκων που αποτελείται από την θεία Βιργινία, την Ρωξάνη, τον στρατηγό και τον πρώην υφυπουργό τα οποία είναι τα αδέρφια της Βιργινίας. Επίσης είναι και η Άννα - Μαρία η οποία προορίζεται να πάρει την θέση της Βιργινίας η οποία αποτελεί τον κλειδοκράτορα των θεσμών και της οικογένειας. Από την άλλη έχουμε τον Νικηφόρο ο οποίος είναι ο νεότερος της οικογένειας και είναι ερωτευμένος με την Ρόζα η οποία εργάζεται σ' ένα καμπαρέ. Κάπως έτσι έχουμε τα δύο αυτά διαφορετικά σημεία. Την νύχτα όπου εκεί φωλιάζει ο έρωτας, η αγάπη, ο χορός και το πάθος και από την άλλη το σπίτι των Ασπροκοράκων.
H κωμωδία και το δράμα συνυπάρχουν στην οικογένεια των Ασπροκοράκων;
Σαφέστατα γιατί εκεί που είναι πάρα πολύ σοβαροί και επικίνδυνοι την ίδια στιγμή είναι απόλυτα γελοίο αυτό που υπερασπίζονται. Η κωμική ποιότητα πάλλεται στον σαρκασμό που δίνει ο συγγραφέας ότι υπερασπίζεται σκηνικά κάτι γελοίο και σουρεαλιστικό. Οπότε η κωμωδία και το δράμα είναι κοντά και πρέπει να έχουν απόλυτη σύνδεση μεταξύ τους για να μπορεί να προκύπτει η κωμωδία.
Μέσω της κωμωδίας είναι πιο εύκολο να θίξουμε τα κακώς κείμενα της κοινωνίας;
Η κωμωδία είναι αυτή που έρχεται σαν ένα είδος λύτρωσης για οτιδήποτε βιώνουμε γιατί γελάμε με αυτά τα οποία μας προβληματίζουνε. Έχει μεγάλη δύναμη και μπορεί να έχει πάρα πολύ δυνατό λόγο η κωμωδία.
Αντέχουμε σαν άνθρωποι να γελάσουμε με τα κακώς κείμενα του εαυτού μας;
Το χρειαζόμαστε. Τώρα το κατά πόσον μπορούμε να το αντέξουμε εξαρτάται και από την κοινωνία, την εποχή αλλά ανέκαθεν η κωμωδία λειτουργούσε λυτρωτικά στις κοινωνίες.
Μας αρέσει σαν λαός να κρύβουμε τα κακώς κείμενα μας κάτω απ' το χαλάκι;
Αν δει κανείς το έργο οι Ασπροκόρακες κάνουν ακριβώς αυτό το πράγμα. Θεωρούν τους εαυτούς τους μία ανώτερη οικογένεια, έχουν έναν καθωσπρεπισμό και μία υποκριτική ταυτότητα στην κοινωνία ως ανώτεροι. Πολλές φορές θέλουμε το κοινωνικό μας πρόσωπο να μην είναι συνυφασμένο με το ιδιωτικό πραγματικό μας πρόσωπο.
Μας διακατέχει μία παρελθοντολαγνεία σαν έθνος;
Ναι φυσικά μας διακατέχει η οποία θα μπορούσε να έχει μία καλή πλευρά στα πράγματα που θα σήμαινε ότι χρησιμοποιούμε την μνήμη μας για να μην επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος. Εμείς όμως αυτό που κάνουμε πολλές φορές σαν κοινωνία είναι να εξιδανικεύουμε τα επιτεύγματα των προγόνων μας και έτσι βαραίνει στις πλάτες μας μία ιστορία της οικογένειας ή ενός έθνους ότι το παρελθόν ήταν τόσο έξοδο που εμείς οφείλουμε να ανταπεξέλθουμε και στο βάρος αυτού λυγίζουμε γιατί στην πραγματικότητα μιλάμε για ανθρώπους και καταστάσεις που δεν γνωρίζουμε και ούτε έχουμε βιώσει.