Συνέντευξη
Η Έλενα Τοπαλίδου μας προτρέπει να κάνουμε λίγο ησυχία
Η γνωστή και καταξιωμένη ηθοποιός μας μίλησε με ενθουσιασμό για την συνάντηση με αυτή την γυναίκα την οποία χαρακτήρισε ότι ακροβατεί σε χαρά και πένθος.
Με αφορμή την μουσική παράσταση "Κυρία του σεληνόφωτος" μιλήσαμε με την Έλενα Τοπαλίδου για το νέο της αυτό εγχείρημα και την "συνεργασία" μέσα απ'το έργο τους των Σισιλιάνο και Ρίτσο.
Θα ήθελα για αρχή να μου πεις για την εμπειρία αυτή, καθώς ουσιαστικά ήταν μία κινηματογραφική αναπαράσταση και χωρίς θεατές;
Η εμπειρία στο αδιανόητο αυτό μέρος ήταν αξέχαστη. Στην πραγματικότητα ήταν σαν παράξενη παράσταση, γιατί ενώ είχαμε οργανωθεί για τα πάντα πήγαμε στην Ελευσίνα έτοιμοι για κάποιες περιπέτειες. Ο καιρός ήταν ένα μυστήριο,η ενδεχόμενη βροχή ήταν το άγχος μας αλλά κάθε στιγμή της ημέρας το χρώμα της θάλασσας, του ουρανού και όλος ο τόπος τριγύρω μας μάγευαν. Εγώ προσωπικά κρύωνα αρκετά και είχα άγχος όμως όλοι με βοήθησαν πολύ με αποτέλεσμα τα γυρίσματα όλα να είχαν την αδρεναλίνη και την συγκίνηση της παράστασης.
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη Κώστα Αθουσάκη αλλά και το μουσικό επιτελείο;
Με τους μουσικούς δεν συναντηθήκαμε παρά μόνο την ημέρα του γυρίσματος. Είχα μάθει σχεδόν απ'έξω όμως τη μουσική γιατί την άκουγα συνεχώς και στο στούντιο ηχογραφήσαμε τα αφηγηματικά μέρη που έπρεπε να «μιλήσω»ως κυρία του σεληνόφωτος. Θαύμασα την όλη τους δημιουργία, κάθε ένας ξεχωριστά ήταν υπέροχος. Στο γύρισμα ήταν άψογοι, ακούραστοι και δυνατοι. Η Ρόζα (σοπράνο) είναι απίθανη. Όλοι την θαυμάσαμε, με τον Κώστα Αθουσάκη συνεργαστήκαμε πολύ ομορφα, κάναμε πολλές κουβέντες τηλεφωνικά, (λόγω κοβιντ δεν είχαμε περιθώριο για συναντήσεις). Στο στούντιο της ηχογράφησης ήρθαμε για πρώτη φορά πολύ κοντά στο ζητούμενο και πήραμε φόρα. Στη βίλα τα παιδιά που χορεύαμε παρέα ήταν τόσο ενθουσιασμένα και ευτυχισμένα, όλα ήταν οργανωμένα όσο καλύτερα γινόταν, η θέα από τη βίλα μας έκοβε την ανάσα και ήμασταν ευγνώμονες που το ζούσαμε αυτό.
Ποια είναι η προσωπική σου ματιά γι' αυτή τη γερασμένη γυναίκα η οποία ζητάει απ' τον νέο να την πάρει μαζί του;
Τη γυναίκα δεν την φαντάστηκα γριά. Την φαντάστηκα πολύπαθη, τυρρανισμένη, μόνη, ατελείωτα ηλικιωμένη, όμως πάντα νεανική, παραιτημένη από τη μία αλλά απέραντα ερωτευμένη από την άλλη. Αιώνια ερωτευμένη, ταυτόχρονα σε χαρά και σε βαθύ πένθος.
Πόσο σημαντικό ήταν για εσένα να ερμηνεύσεις αυτόν τον ιδιαίτερο ρόλο;
Όλα έγιναν απαλά και ανάλαφρα. Μελέτησα το κείμενο, το άκουσα από τον Ρίτσο, μετά πήγαμε στην ηχογράφηση με τον Κώστα και την Καλλιόπη. Εκεί ανακάλυψα έναν κόσμο, ήμουν ανοιχτή να φανταστώ. Τα λόγια του ρόλου έχουν μεγάλη σημασία για την μικρή προσωπική μου μεταμόρφωση, κινησιολογία της γυναίκας προέκυψε στο γύρισμα αυτοσχεδιαστικά. Μέσα από τις κουβέντες μας και τη σκέψη καλλιεργήθηκε η αίσθηση του ρόλου που μέχρι να φτάσουμε στα γυρίσματα πήρε σάρκα και έγινε «ιστορία».
Μίλησε μου γι' αυτήν την μουσική συνάντηση ανάμεσα στον Σισιλιάνο και τον Ρίτσο;
Αρχικά η μουσική σε συνδυασμό με το αγαπημένο ποίημα δε μου άρεσε πολύ,δε με συγκινούσε δε με άγγιζε. Καταλάβαινα την αξία της σύνθεσης του Σισιλιάνου αλλά δεν μου ταίριαζε με το ποίημα του Ρίτσου. Μετά απ'όλα αυτά τις σκέψεις, τις συναντήσεις, τις πρόβες, στη βίλα Ευταξία, τους συνεργάτες όλους, την κρύα θάλασσα που βουτήξαμε, τα αγαπημενα παιδιά που χορέψαμε παρέα, νομίζω πως θα μπορούσαν οι δύο τους αυτοί (ο ποιητής και ο συνθέτης) να ήταν τελικά πολύ καλοι φίλοι.
Ποιο ήταν το κυριότερο συναίσθημα που θέλατε να μεταφέρετε σε κάποιον που θα δει το έργο;
Δεν σκέφτομαι πως θέλω να μεταφέρω κάποιο συναίσθημα. Αρχικά επιθυμώ να «πάθω» κάτι μέσα από την τεχνική και την ψυχική αναμέτρηση με το ζητούμενο. Αν αυτό «ακουμπήσει» είμαι τυχερή.
Είναι ένα έργο για όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες ενός ανθρώπου που δεν πρόλαβε να μετουσιώσει σε πράξεις;
Είναι ένα έργο για όλες τις επιθυμίες που έγιναν πράξη και δεν παύουν να οργιάζουν σαν επιθυμίες που θέλουν να ξαναγίνουν πράξη και ακόμη πιο βαθύτατες επιθυμίες που μακάρι να προλάβουν να γίνουν πράξη πριν τελειώσει η ζωή.
Πιστεύεις ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να ζει χωρίς απωθημένα;
Πρέπει να ζούμε χωρίς απωθημένα. Η κυρία του σεληνόφωτος δεν έχει κανένα απωθημένο, ίσα ίσα το αντίθετο.
Σε τι φάση της ζωής σου σε πετυχαίνουμε αυτό το καιρό;
Είμαι ευτυχισμένη στην προσωπική μου ζωή. Μόλις έκανα μία ταινία στην Κεφαλονιά που με συντάραξε. Έχω πολλούς μαθητές που τους αγαπώ και με κάνουν καλύτερη.Έχω φίλους και ανθρώπους που σέβομαι και αγαπώ.Είμαι ευγνωμων.
Κλείσε με μία ευχή για το 2021.
Εδώ που φτάσαμε στο πλήρωμα του χρόνου, πρέπει να ευχηθούμε τα πράγματα να μη γίνουν χειρότερα. Να ευχηθούμε να κοιτάξουμε πού φταίξαμε και πώς. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και τους εαυτούς μας. Να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια. Να βοηθήσουμε τους νέους ανθρώπους να ονειρευτούν. Να μην γκρινιάζουμε, γιατί πάντα γκρινιάζουμε, πέρσυ γκρινιάζαμε, πρόπερσυ γκρινιάζαμε, ποτέ δεν μπορούμε να στραφούμε προς το καλό, προς το φως, πάντα κάτι μας φταίει.. Είμαστε καχύποπτοι, βυθισμένοι στα σόσιαλ μίντια, προσηλωμένοι στο να εκφέρουμε οπωσδήποτε τη γνώμη μας, την βαρετή ασήμαντη γνώμη μας, ανίκανοι να μείνουμε λίγο σιωπηλοί, θεωρούμε πως αυτό που πιστεύουμε είναι υπέροχο και μοναδικό, δεν διαβάζουμε βιβλία ανθρώπων που πραγματικά μπορούν να μας κάνουν καλύτερους, πιστεύουμε θεωρίες ηλιθίων, τα πιστεύουμε όλα, σαπίζουμε στην εικόνα, χάσαμε την ευγένεια, ξεχάσαμε την ομορφιά. Μακάρι να ησυχάσει λίγο αυτός ο τρομακτικός θόρυβος.
