Συνέντευξη
Κωνσταντίνος Μπιμπής: Ο άνθρωπος πάντα σε καταστάσεις πανικού αρέσκεται να δημιουργεί γυάλινους κόσμους.
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε εκτός των άλλων για τον παραγκωνισμό του επαγγέλματός του και να μας δώσει ραντεβού στους δρόμους.
Λίγες ημέρες πριν την live- streaming πρεμιέρα του "Γυάλινου κόσμου" του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη από το Εθνικό Θέατρο, μιλησαμε με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή για την σημαντικότητα του έργου,την ιδιαίτερη σχέση του Τομ με την μητέρα του Αμάντα,την αδερφή του Λώρα η οποία δείχνει να είναι το μοναδικό άτομο που τον καταλαβαίνει αλλά και την ενστικτώδη κίνηση του ανθρώπου να δημιουργεί γυάλινους κόσμους.
Ο Γυάλινος κόσμος είναι απ'τα πιο πρώιμα έργα και ίσως το πιο προσωπικό του Τένεσι Ουίλιαμς θα ήθελες να μου μιλήσεις γι'αυτό;
Το θεωρώ το καλύτερο του έργο. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα που είναι καθηλωτική και τόσο μα τόσο οικεία σε όλους μας. Έχει αιχμαλωτίσει μέσα σ'αυτό το κείμενο το μεδούλι της οικογενειακής παθογένειας και της υπαρξιακής αγωνίας του ατόμου και μάλιστα χωρίς ποτέ να μετακινείται προς στην αρρώστια και τον αυτισμό. Διατηρεί πάντα μία ισορροπία ποιητικού ρεαλισμού που νομίζω έχει αναδείξει πολύ και ο Γιώργος με την σκηνοθεσία του.
Πόσο εύκολο είναι για τον Τομ να υλοποιήσει τους προσωπικούς στόχους του καθώς όλη η οικογένεια στηρίζεται σ' εκείνον;
Καθόλου εύκολο δεν είναι. Είναι ένας καθημερινός αγώνας που νομίζω ότι κρατάει και χρόνια πριν το έργο. Ο Τομ είναι διαποτισμένος σ'αυτήν την αναπόφευκτη ενοχή. Την ενοχή που φεύγοντας από το σπίτι που μεγάλωσες την παίρνεις στις αποσκευές σου, άλλοτε πιο βαριά κι άλλοτε πιο ελαφριά διατηρώντας την για πάντα. Αυτή την ενοχή πως κάτι εγκατέλειψες, κάτι έχασες, κάτι άφησες στη μέση.
Ποια είναι η σχέση του με την Αμάντα την μητέρα του;
Ο Τομ σ'αυτό το έργο ακροβατεί μεταξύ της σχέσης που είχε τότε με την Αμάντα και της σχέσης που έχει στο παρόν του έργου ως αφηγητής μετά από χρόνια. Άλλοτε τέρας και άλλοτε αγία, άλλοτε εχθρός και άλλοτε φίλος, άλλοτε θυμός και άλλοτε πόνος. Την αγαπάει ως τα βάθη της ψυχής του και αυτό ταυτόχρονα τον κάνει χίλια κομμάτια.
Η Λώρα βλέπει στο πρόσωπο του Τομ τον πατέρα ο οποίος τους έχει εγκαταλείψει;
Δεν νομίζω πως η Λώρα βλέπει αυτό. Θεωρώ πως αν ήταν στο χέρι της, θα τον απελευθέρωνε, θα του έλεγε να κυνηγήσει τα πιο τρελά του όνειρα. Η Λώρα βλέπει τον πόνο του, ξέρει πως υποφέρει, τον καταλαβαίνει.
Πόσο δύσκολο είναι για μία οικογένεια να ζήσει σε μία Αμερική που βρίσκεται σε οικονομική ύφεση;
Η Αμάντα περιγράφει τα παλιά μεγαλεία της που τώρα πια δεν υπάρχουν. Ωστόσο τα μεγαλεία αυτά τα παιδιά της δεν τα έχουν ζήσει ποτέ. Και η δική μου γενιά ακούει απ'την προηγούμενη γενιά που έκαναν οικογένειες στα 80ς και τα 90ς αφηγήσεις για μεγαλεία. Ωστόσο εμείς δεν τα ζήσαμε. Διαμορφωνόμαστε μέσα σε απανωτές κρίσεις. Φαντάζομαι την ίδια δυσκολία με φυσικά προσαρμοσμένες σ' εκείνη την εποχή αναλογίες βιώνουν και οι ήρωες του έργου.
Ποιος είναι ο ρόλος του Τζιμ, με τι σκοπό έρχεται και επεμβαίνει στη ζωή της Λώρας;
Είναι ο επισκέπτης. "Αυτό το κάτι που περιμένουμε σε όλη μας τη ζωή και που γι'αυτό ζούμε" όπως λέει και ο William. Εκπροσωπεί την πραγματικότητα μ'έναν τρόπο ο Τζιμ. Ίσως και την κανονικότητα με την ευρεία έννοια της. Δεν επεμβαίνει στ'αλήθεια, βρίσκεται εκεί σχεδόν τυχαία και συμπαρασύρεται. Ωστόσο μέσα στη φόρα και την άγνοια του πληγώνει την Λώρα ανεπανόρθωτα. Δεν θεωρώ πως η Λώρα συνέρχεται ποτέ.
Μίλησε μου λίγο γι'αυτήν την παρελθοντολογία από την οποία "τρέφεται"η Αμάντα;
Δε μου φαίνεται προσωπικά καθόλου ξένη αυτή η παρελθοντολογία. Το παρελθόν είναι κάτι τετελεσμένο όπως και αν είναι. Είναι εκεί ακλόνητο και δεν παρουσιάζει εκπλήξεις και αλλαγές. Είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για τις σκέψεις μας. Η Αμάντα πιστεύω το χρησιμοποιεί ως καταφύγιο. Πιάνεται απ'αυτό για να μην πνιγεί σ'ένα αδυσώπητο παρόν.
Ζούμε πιστεύεις και εμείς σαν άνθρωποι σ' έναν δικό μας γυάλινο κόσμο;
Πιστεύω πως είναι ένα αντανακλαστικό του σύγχρονου ανθρώπου πολύ ανεπτυγμένο. Όταν κοινωνικά επικρατεί ένα χάος και μία ανθρωποφαγία πολλές φορές η κατασκευή ενός γυάλινου και κατ'επέκταση ονειρικού κόσμου φαίνεται να είναι μία κάποια λύση. Δεν είναι όμως η αλήθεια. Κι έτσι η κατασκευή έχει ένα βαθύτερο κόστος. Ένα κόστος ψυχικού κινδύνου κάποια στιγμή να σπάσεις σε πολλά κομμάτια που σε ματώνουν όταν πας να τα συμμαζέψεις.
Πώς αισθάνεσαι που η παράσταση θα γίνει live-streaming;
Ομολογουμένως πολύ παράξενα. Προσπαθώ να μην το έχω στο μυαλό μου για να είμαι ειλικρινής. Φτιάξαμε μία παράσταση με γνώμονα το ζωντανό κοινό, με την ελπίδα κάποια στιγμή να μπορέσει να έρθει. Και στο live-streaming λοιπόν θα πορευτούμε με αυτό το γνώμονα. Οι κάμερες θα είναι σαν να έχουν τρυπώσει στην θεατρική αίθουσα. Κατά τ'άλλα είναι μία συνθήκη που εγείρει πολλά και ουσιώδη ερωτήματα. Υπάρχει θέατρο χωρίς το χώρο; Υπάρχει θέατρο χωρίς αλληλεπίδραση θεατή-ηθοποιού; Υπάρχει θέατρο μέσω υλικού φορέα; Σοβαρά ερωτήματα που θα μας πάρει καιρό να απαντήσουμε στο φάσμα που τους αναλογεί.
Ποια η γνώμη σου για τις εκάστοτε κυβερνήσεις απέναντι στο επάγγελμα του ηθοποιού-καλλιτέχνη;
Πολύ πονεμένη αυτή η ιστορία. Είμαστε δυστυχώς πάρα πολύ πίσω σ'αυτό το θέμα. Ο σύγχρονος πολιτισμός αντιμετωπίζεται σαν κάποιο ανέκδοτο σ' αυτή τη χώρα. Τον έχουν αφήσει στη μοίρα του ή ακόμα χειρότερα τον πολεμούν με κάθε τρόπο. Είναι αδιανόητο και εξοργιστικό. Αν κάτι έχει κρατηθεί έγκειται αποκλειστικά στην προσωπική θυσία και αυταπάρνηση των καλλιτεχνών που όμως και αυτοί σιγά-σιγά εξοντώνονται. Πρέπει άμεσα να υπάρξει μία πραγματική και γενναιόδωρη πολιτική βούληση για να σωθεί η κατάσταση. Η παρούσα όμως κυβέρνηση δείχνει πεντακάθαρα πως οι προτεραιότητες της είναι άλλες, να υπηρετήσει όσο καλύτερα μπορεί τον χυδαίο καπιταλισμό και την ιλουστρασιόν αρχαιολαγνεία. Καλή μας τύχη λοιπόν και ραντεβού στους δρόμους.
Κλείσε με μια ευχή για το 2021.
Εύχομαι μία καλύτερη χρονιά με υγεία και αλληλεγγύη.
