Συνέντευξη
Έλενα Τοπαλίδου: Συμβιβαζόμαστε σε καταστάσεις που δεν μας ευχαριστούν
Η ταινία κέρδισε συνολικά 5 βραβεία Ιρις, συμπεριλαμβανομένου αυτού της Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους και Α’ Γυναικείου Ρόλου.
Η νικήτρια των φετινών κινηματογραφικών βραβείων Έλενα Τοπαλίδου για την ερμηνεία της στα τρυφερά "Μαγνητικά πεδία", μιλάει στο unstage για το πώς γυρίστηκε αυτή η ταινία από έξι άτομα, της σχέση της με τον Γιώργο Γούση, το πόσο λατρεύει να οδηγεί, αλλά και τα σκοτάδια που αντιμετώπισε η ίδια στη ζωή της.
Θα ήθελες να μου συστήσεις τα "Μαγνητικά πεδία";
Ο τίτλος της ταινίας δεν ήταν απ'την αρχή μαγνητικά πεδία,αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό κάτι βαρετό θα έλεγα. Προέκυψε όταν είχαμε μία τεράστια ατυχία κατά την διάρκεια των γυρισμάτων όταν πήγαμε στην Κεφαλλονιά και την πέμπτη μέρα η μικρή κάμερα του Γιώργου του Κουτσαλιάρη όταν καθίσαμε να δούμε τι είχε τραβήξει δεν είχε τραβήξει απολύτως τίποτα. Παρ' όλο την δυσκολία αυτή ευτυχώς με ψυχραιμία απ' τους συνεργάτες το πρόβλημα λύθηκε. Τότε κάποιος είπε ότι λόγω των ραντάρ υπάρχει περίπτωση να υπάρχει μαγνητισμός και στη συζήτηση αναφέρθηκε ο τίτλος της ταινίας. Αυτός άρεσε πάρα πολύ και ενθουσίασε απ' την αρχή τον Γιώργο αλλά και εμάς και κάπως έτσι καταλήξαμε στα μαγνητικά πεδία.
Πώς προέκυψε η δημιουργία της ταινίας;
Ξεκίνησε με την συνάντηση που είχα εγώ με τον Γιώργο τον Γούση για ένα βίντεο-κλιπ που έκανα με τον αδερφό του Πάνο ο οποίος είναι ο πρωταγωνιστής στην μικρού μήκους ταινία του Γιώργου ο "Χειροπαλαιστής". Κάναμε το βίντεο -κλιπ που ήταν μία εξαιρετική εμπειρία και μετά μας βρήκε η καραντίνα. Εκείνο το καιρό κάναμε κάποιες βόλτες με το Γιώργο στη θάλασσα και εκείνος μου είπε ότι διέθετε ένα μικρό budget και ήθελε να γυρίσει μία ταινία. Μου είπε ότι ήθελε να την γυρίσουμε στην Κεφαλλονιά γιατί εκεί είχε κάποιους γνωστούς που θα μπορούσαν να μας στηρίξουν και συγχρόνως ζήτησε κάποιες λεπτομέρειες γύρω απ' τη ζωή μου. Μία απ'αυτές ήταν όταν εγώ είχα παρατήσει όλα αυτά που έκανα. Παράτησα την χορευτική μας ομάδα στη Θεσσαλονίκη με τον Κωνσταντίνο Ρήγο και δεν ήθελα να χορεύω πια. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου, δεν αναγνώριζα τι αγαπώ, πολλά πράγματα. Του άρεσε όλο αυτό και μου είπε ότι απ' αυτό θα μπορούσαμε να έχουμε ένα σημείο εκκίνησης. Μετά ο Γιώργος συναντήθηκε με τον Αντώνη ο οποίος είναι και αυτός είναι ένας δημιουργικός άνθρωπος, εγώ όμως παρ' όλα αυτά δεν πιστεύα ότι θα μπορούσε να γίνει μία ταινία. Μετά από καιρό με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος και μου είπε ότι έχει έτοιμη την ταινία. Με αρχή, μέση, τέλος σενάριο τα πάντα. Μου μίλησε για την σχέση των δύο πρωταγωνιστών μου είπε την ιστορία τους και κάπως έτσι μαζευτήκαμε έξι άνθρωποι και ξεκινήσαμε.
Τι είναι αυτό που ενώνει τους δύο ήρωες;
Αυτό που πρακτικά τους ενώνει είναι ότι ψάχνουν να βρουν να θάψουν την θεία του Αντώνη. Τους ενώνει η ανάγκη να ακουμπήσουν τρυφερά πάνω σ 'έναν άνθρωπο και να πουν όλες τις κουταμάρες που τους έρχονται στο μυαλό χωρίς να κρίνουν τον εαυτό τους αλλά νιώθοντας ελεύθεροι. Υπάρχει μία ανάγκη ανάμεσα τους να ειπωθούν πράγματα όσο μικρά και αν είναι. Η Ελένη έχει στερηθεί αρκετά πράγματα στη ζωή της. Είναι άπειρα τρυφερή η σχέση που έχουν. Επίσης πολλές φορές ένιωθα ότι είμασταν δύο ήρωες βγαλμένοι από σελίδες κόμικ.
Θα χαρακτήριζες την ταινία ένα road-movie;
Ναι ακριβώς. Δεν είχα ξανακάνει κάτι παρόμοιο και ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα επειδή μέχρι τότε είχα κάνει μόνο μικρού μήκους ταινίες .Και με την συγκεκριμένη προέκυψε να είναι μία μεγάλου μήκους γιατί δεν ξεκίνησε με αυτό το σκοπό. Επίσης μου άρεσε η εμπειρία της οδήγησης γιατί λατρεύω να οδηγώ ακόμα και σε κίνηση, και με τον Αντώνη συνοδηγό ήταν κάτι το πανέμορφο.
Moιάζει να είναι μία ταινία χαμηλών τόνων και budget που κρύβει όμως μεγαλύτερα θέματα
Βεβαίως. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα τώρα. Φυσικά και είναι μία ταινία με πολύ χαμηλό budget. H ταινία βγήκε με τα χρήματα που είχε μαζεμένα ο Γιώργος. Το ότι ακουμπήσαμε την καρδιά μας, την ψυχή μας,την επιθυμία και τα όνειρα μας εμείς οι έξι ο καθένας με τον τρόπο του για να φτιαχτεί η ταινία είναι ένα γεγονός που το ζήσαμε εκεί. Όμως αυτή τη στιγμή η ανταπόκριση που έχει αυτό το πράγμα απ'τον απλό κόσμο και όχι μόνο τους σινεφίλ είναι τρομερή. Αυτή η σύμπνοια που συναντώ με τους απλούς ανθρώπους στους θερινούς κινηματογράφους που πάμε είναι κάτι το σπάνιο και συγκινητικό.
Ανάμεσα σε δύο αγνώστους λέγονται τελικά οι μεγαλύτερες αλήθειες;
Εγώ το πιστεύω αυτό. Προσωπικά σαν άνθρωπος στην ζωή μου δεν έχω πρόβλημα να μιλήσω για το οτιδήποτε τρέχει μέσα μου. Είμαι ανοιχτό βιβλίο. Νομίζω ότι άνετα θα μπορούσα να πω σ' έναν άγνωστο κάποιος πρόβλημα μου. Δεν ξέρω αν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι αλλά είναι όμορφο όταν δύο άνθρωποι βρεθούν και νιώσουν την ανάγκη να μιλήσουν για το τι τους απασχολεί. Στην συγκεκριμένη φάση ταίριαξαν.
Πόσο κοστίζει να κάνουμε εμείς αυτό που έκανε η ηρωίδα;
Δυστυχώς συμβιβαζόμαστε με πολλά πράγματα στη ζωή μας αυτό είναι αλήθεια. Νιώθουμε εγκλωβισμένοι μέσα σ' αυτά και ότι αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει και να γλιτώσουμε απ' αυτό. Προσωπικά υπήρξαν φορές που ήταν τόσο μεγάλο το σκοτάδι στην καθημερινότητα μου, τόσο ισχυρή η έλλειψη οποιαδήποτε ευχαρίστησης που στο τέλος χτύπησε ένα καμπανάκι που με προειδοποίησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Έφτασα στο σημείο να μην είμαι ευτυχισμένη και αποφάσισα ότι αυτό πρέπει να πάψει. Έπρεπε να ξαναβρώ την αίσθηση της παιδικής ευτυχίας και θα την έβρισκα.
Θα την χαρακτήριζες μία ταινία που βασίζεται αρκετά στην "ατάκα";
Καταλήξαμε να γίνουμε λίγο ατακαδόροι και είμαι χαρούμενη που αυτές οι ατάκες-διάλογοι κλείδωσαν και έγιναν στιγμιότυπα αναφοράς των ανθρώπων και των καταστάσεων. Ήταν σχεδόν όλες αυθόρμητες και αυτοσχεδιαστικές γιατί δεν υπήρχε κείμενο μπροστά μας.
Ποια κομμάτια είναι τα αγαπημένα σου στο πιάνο;
Η "γομολάστιχα" του Παύλου Σιδηρόπουλου. Επίσης το "Δεν είσαι πια γυναίκα μου" του Γ.Μητσάκη και το "Τι παράξενη κοπέλα είσαι εσύ" του Μ.Χιώτη.