Συνέντευξη
Ηλίας Μουλάς: O δικός μου χαμένος παράδεισος είναι τα παιδικά μου χρόνια
Ο Ηλίας Μουλάς αυτό το καιρό στην κατάσταση πρόβα-παράσταση κάτι που φυσικά όπως μου είπε του αρέσει πολύ.Το πρωί είναι σε πρόβες για τους "Πέρσες"του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά και το βράδυ είναι ο Χένρι ο οποίος είναι ο καλύτερος φίλος του Φρανκεστάιν ο χαμένος παράδεισος της Λένας Κιτσοπούλου. Συναντηθήκαμε σ 'ένα διάλειμμα απ' όλα αυτά και μου μίλησε για την παράσταση και τον ιδιαίτερο κόσμο που δημιουργεί η Λένα Κιτσοπούλου, τα τέρατα του σήμερα και αυτά που καλλιεργούμε εμείς μέσα μας ενώ ο ιδανικός παράδεισος γι'αυτόν θα ήταν εκεί που οι άνθρωποι δεν θα γνώριζαν τα όρια τους..
Θα ήθελες για αρχή να μου πεις λίγα λόγια για την παράσταση;
Η Λένα έχει αντλήσει στοιχεία από το βιβλίο αλλά έχουμε επικεντρωθεί περισσότερο σε ένα άλλο θέμα έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι το οποίο είναι το αδιέξοδο. Πιο συγκεκριμένα κάνουμε ένα focus στην οικογένεια. Είναι ένα οικογενειακό έργο και πώς αυτή η μανία της αγάπης και του να αγαπήσω και να αγαπηθώ καταλήγουμε να ξεσκίζουμε ο ένας τον άλλο. Κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν συνέχεια κάτι να κάνουν, κάτι να πουν, κάπου να πάνε και δεν γίνεται τίποτα ποτέ. Όλο αυτό το βλέπουμε από την ματιά της Λένας το οποίο εμπεριέχει και χιούμορ, και σκοτάδι και βία. Στην ουσία είναι σαν να έχει πάρει μία φέτα ζωής που την βάζουμε πάνω στην σκηνή και περνάει από τα πιο περίεργα κομμάτια και πολλές φορές αναρωτιέσαι γιατί το βλέπω όλο αυτό και πώς βρέθηκα εδώ. Αυτό όμως θυμίζει την ίδια την ζωη. Το ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ κάποιες φορές. Πώς βρέθηκα εδώ,από πού ξεκίνησα..είναι τόσο πολύπλοκη η ζωή που το ίδιο παθαίνεις και πάνω στην σκηνή. Γι' αυτό πιστεύω ότι είναι μία παράσταση που δεν μπορείς να πεις μου αρέσει ή δεν μου αρέσει. Είναι σαν να λες μου αρέσει ή δεν μου αρέσει η ζωή μου. Αυτό δεν γίνεται γιατί έχεις περάσει όμορφες στιγμές στη ζωή σου, στιγμές που έκλαψες, που γέλασες πάρα πολλά.
Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;
Εγώ υποδύομαι τον Χένρι ο οποίος είναι ένας γνωστός της οικογένειας και πολύ καλός φίλος του Φρανκεστάιν. Είμαι ο χαρακτήρας που προσπαθεί μέσα από τον Φρανκεστάιν να βρει και αυτός τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Το πλάσμα το οποίο έχουμε φτιάξει στην παράσταση είναι ένα παιδί που δεν ξέρει τι θέλει.Δεν ξέρει τι να αγαπήσει, ποιον να ερωτευτεί, με τι ν' ασχοληθεί στη ζωή του έτσι και εγώ προσπαθώ μέσα απ' αυτόν να βρω τον εαυτό μου.
Τι είναι αυτό που θέλει να παρουσιάσει στο κοινό η Λένα Κιτσοπούλου;
Aυτό που έχει η παράσταση και που συζητώ με άτομα που την έχουν δει είναι ότι βγαίνουν απ' την παράσταση μουδιασμένοι. Σαν να ήταν σε τρακάρισμα και βγαίνουν χωρίς να ξέρουν τι γίνεται και αναρωτιούνται τι συνέβη. Νομίζω ότι αυτή την παράσταση όταν την βλέπεις μουδιάζεις, δεν καταλαβαίνεις που έχεις πέσει. Είναι αρκετά ιδιαίτερο αυτό που έχει κάνει η Λένα. Αυτό που εμένα μου αρέσει στο έργο είναι το αδιέξοδο. Το αδιέξοδο της ζωής. Που προσπαθείς με νύχια και με δόντια να οριοθετησεις γύρω σου τι συμβαίνει για να μην τρελαθείς, και μέσα σ' αυτήν την προσπάθεια πέφτεις σε μία μεγαλύτερη τρύπα και βασανίζεσαι στον μηδενισμό του να μην γίνεις μηδενιστής. Γιατί αν φτάσεις στο σημείο να πεις ότι τίποτα δεν έχει νόημα, τότε δεν υπάρχει λόγος ζωής.
Βλέπεις τέρατα με άλλη μορφή στη σημερινή εποχή;
Πιστεύω ότι όλοι έχουμε τα προσωπικά μας τέρατα αυτά που πολεμάμε μέσα μας. Αλλά υπάρχουν και τα τέρατα της κοινωνίας και του συστήματος. Θα αναφερθώ στα προσωπικά τέρατα. Αυτά που κάθε πρωί που ξυπνάω προσπαθούν να μου μαυρίσουν την ημέρα και εγώ τα πολεμάω. Αυτά τα τέρατα που θέλουν να με κάνουν λίγο αναίσθητο, λίγο μηδενιστή, αρκετά κυνικό. Να βλέπω τον πόνο και τον φόβο των γύρω μου και να συνεχίζω ευθεία. Γιατί αν πραγματικά καταλάβω τί συμβαίνει θα καταρρεύσω και δεν θα μπορώ να λειτουργώ. Οπότε υπάρχουν αυτά τα τέρατα που προσπαθώ να βρω μία ισορροπία με αυτά γιατί καταλαβαίνω ότι το κάνουν για καλό. Για να είμαι λειτουργικός κάθε μέρα. Αλλιώς θα πω δεν μπορώ να υπάρχω σε αυτό που συμβαίνει.
Κρύβουμε και εμείς οι ίδιοι ένα τέρας μέσα μας που το καλλιεργούμε;
Η φύση του ανθρώπου μοιάζει σαν να μας πιέζει κάτι μέσα μας ώστε να γίνουμε πάλι ζώα. Και αυτά τα ζώα έχουν μέσα τους τη βία, το φόβο την ξενοφοβία και εμείς συνέχεια προσπαθούμε να πάμε κόντρα σε αυτά τα ένστικτα. Οπότε νιώθω ότι όλο αυτό είναι μία συνεχόμενη πάλη μέσα με αυτά τα δαιμόνια. Όλοι έχουμε κακά στοιχεία μέσα μας και θέλει μία αντίσταση όλο ώστε να μην βγει προς τα έξω.
Δημιουργός και τέρας πόσο μοιάζουν;
Στο έργο μας όπως και στο έργο της Μαίρη Σέλλευ μ' έναν περίεργο τρόπο ερωτεύεται ο δημιουργός το τέρας που φτιάχνει, και στο δικό μας ακόμα περισσότερο. Είναι πολύ καθαρό ότι υπάρχει ένας έρωτας μεταξύ του δημιουργού και του τέρατος που ο ίδιος έφτιαξε και αυτό όμως θα φέρει και την καταστροφή του.
Ποιος είναι ο δικός σου χαμένος παράδεισος;
Eγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές τί είναι ο παράδεισος. Είναι αυτός που δεν βρήκα ποτέ ή αυτός που πέρασε και χάθηκε. Αν είναι αυτός που πέρασε τότε είναι τα παιδικά μας χρόνια. Τα χρόνια της αθωότητας που όλα τα συναισθήματα ήταν στο κόκκινο. Της χαράς, της λύπης, του έρωτα όλα έμοιαζαν τεράστια. Τώρα στην ουτοπία, θα ήθελα να ήταν ένας τόπος που δεν θα ξέραμε μέχρι που είναι τα όρια μας. Πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Ότι είμαστε τα πάντα. Θα έφευγαν οι παρωπίδες και τα κουτιά που χτίζουμε για να τοποθετήσουμε τα συναισθήματα μας και το τι είναι ο καθένας. Θα νιώθαμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.
Έρχεσαι από έναν γεμάτο θεατρικό χειμώνα. Πόσο σε άλλαξε αυτό;
Είχε τα θετικά του αλλά και αρνητικά του. Είμαι χαρούμενος και ευγνώμων που πάνε καλά τα πράγματα και υπάρχει αυτό το ωραίο ότι αναμετριέσαι με νέα πράγματα και γνωρίζεις νέους ανθρώπους. Συγχρόνως βλέπεις πώς μπορείς να ανταποκριθείς μέσα σε όλα αυτά. Είναι πολύ ωραία αυτή η τριβή. Από την άλλη θυσίασα πολλά πράγματα. Στις σχέσεις με ανθρώπους,τους φίλους μου. Ήταν στιγμές που δεν ήθελα να κάνω τίποτα και να πάω μία βόλτα με το σκύλο μου.
Επόμενα σχέδια;
Ειμαι σε πρόβες αυτό το καιρό για τους Πέρσες του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά και θα κάνουμε πρεμιέρα 15 και 16 Ιουλίου στην Επίδαυρο.