Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση

Το ΣΟΥΕΛ είναι καταιγιστικό. Κινείται σ’ έναν κόσμο που μοιάζει οικείος, με χαρακτήρες αστείους αλλά, συνάμα, τραγικούς. Ανθρώπους που ίσως κανείς να έχει συναντήσει στη ζωή του. Αποπνέει την αίσθηση του γνώριμου, μία αίσθηση γοητευτική, παράξενη και ενδοσκοπική

Ποιος είναι ο ρόλος σου;

Υποδύομαι μία γυναίκα, τη Μαρία Μπαρμπαρούσου. Η Μαρία είναι δασκάλα αγγλικών, ζει μόνη στην πόλη, είναι μακρινή απόγονος παριανών πειρατών και αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα με τους νέους της γείτονες. Αυτό θα την οδηγήσει σε πράξεις που δεν φανταζόταν ποτέ. Και αυτές οι πράξεις θα έχουν απρόβλεπτες συνέπειες. Δώδεκα χρόνια αργότερα, η Μαρία, σε μία παραλία ενός νησιού, βασανίζεται από τον φόβο μήπως η υιοθετημένη της κόρη ανακαλύψει την αλήθεια για τους βιολογικούς της γονείς.

Τι σου αρέσει περισσότερο σε αυτήν την παράσταση;

Με συγκινούν οι ιστορίες των ανθρώπων. Μοναδικές, απρόβλεπτες, ανείπωτες. Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες ανθρώπων που, για κάποιο λόγο, η ζωή τους, πήρε έναν δρόμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Μία τέτοια ιστορία αφηγείται και το ΣΟΥΕΛ!. Συναρπαστική, ανθρώπινη και βαθιά συναισθηματική. Η ξαφνική ανατροπή, το τι είναι κανείς ικανός ή διατεθειμένος να κάνει - εκπλήσσοντας συχνά τον ίδιο του τον εαυτό – είναι τα στοιχεία εκείνα που με γοητεύουν στο ευφυές αυτό θεατρικό έργο του Θοδωρή Τσαπακίδη.

Τι προκλήσεις έχεις να αντιμετωπίσεις σε σχέση με τον ρόλο που υποδύεσαι;

Στο έργο θα δούμε τη Μαρία, τη γυναίκα που υποδύομαι, σε δύο φάσεις της ζωής της. Γύρω στα 50 και, έπειτα, όταν είναι κοντά 65 ετών, με ένα παιδί στα 18. Είναι μια γυναίκα μεγαλύτερη από εμένα, το παρελθόν της, το παρόν της, ο τρόπος που ζει και διαχειρίζεται τα πράγματα, απέχουν κατά πολύ από τις δικές μου εμπειρίες, τους τρόπους και τις προσλαμβάνουσες. Και εδώ κάποιος μπορεί να πει «Ωχ!». Εγώ πάλι λέω «Εξαιρετικά!». Κι αυτό γιατί πλησίασα τη Μαρία αναζητώντας την αλήθεια της κάθε στιγμής της, μια αλήθεια που δεν έχει να κάνει με στερεότυπα ηλικίας ή προσωπικότητας. Και αν αφεθεί κανείς στο εδώ και το τώρα του ρόλου, και εμπιστευθεί το κείμενο, θα αναγνωρίσει κάτι βαθιά ανθρώπινο που θα τον κινήσει και, που ίσως, τελικά, τον συγκινήσει.

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου πιστεύεις ότι σε έχουν βοηθήσει σε αυτή την απαιτητική δουλειά του ηθοποιού;

Συχνά σκέφτομαι ότι οι ηθοποιοί, και γενικά οι άνθρωποι του θεάτρου, έχουμε ειδικές δυνάμεις. Άπειρες ώρες δουλειάς, δύσκολες, συχνά, συνθήκες εργασίας, χαμηλές αμοιβές, περιορισμένη υποστήριξη, απαξίωση του επαγγέλματος. Τελικά, πιστεύω ότι η επιμονή και το πάθος σώζουν την παρτίδα και, βεβαίως, οι συνεργάτες. Καλός ο χαρακτήρας μου, αλλά για εμένα το βασικότερο ρόλο παίζει η ομάδα. Οι συμπρωταγωνίστριές μου Μαρία Μπαταγιάννη και Κατερίνα Προκόπη. Ο χορογράφος μας, Δημήτρης Ράπτης, η εικαστικός και μουσικός μας, Γεωργία Συριοπούλου, ο ενδυματολόγος-σκηνογράφος μας, Βασίλης Μπαρμπαρίγος, ο φωτιστής μας, Τάσος Παλαιορούτας, και βεβαίως ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και εμπνευστής του όλου εγχειρήματος, Θοδωρής Τσαπακίδης. Χωρίς αυτούς, τα δυνατά στοιχεία μου δεν θα αναδεικνύονταν και οι αδυναμίες μου θα έμεναν να με στοιχειώνουν.

Πώς διαχειρίζεσαι την κριτική; θετική ή αρνητική

Είναι μαγική συνθήκη το θέατρο. Διαχρονικά, μαζευόμαστε άνθρωποι και συμφωνούμε, οι μεν να πουν μια ιστορία και, οι δε να κάτσουν να την παρακολουθήσουν, βάζοντας για λίγο στην άκρη οτιδήποτε άλλο. Αυτή η σύμβαση, στην ουσία της, μου προκαλεί δέος. Μέσα από αυτήν την επικοινωνία προκύπτει και η αξιολόγηση (δεν θα πω κριτική). Προσωπικά, ακούω προσεχτικά και φιλτράρω, σε πρώτο ή σε δεύτερο χρόνο. Παράλληλα, ζητώ τη γνώμη κάποιων ανθρώπων, χωρίς καμία ντροπή, εντελώς ακομπλεξάριστα. Με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, είμαι η ίδια αυστηρή με τον εαυτό μου, αλλά, σαφέστατα, υπάρχουν όρια και οφείλουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας.