Συνέντευξη
Η Ηρώ Μπέζου μας συστήνει την Ιουλιέτα
Ευδιάθετη και χαμογελαστή συνάντησα την Ηρώ λίγο πριν την παράσταση "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά όπου πρωταγωνιστεί υποδυόμενη την ηρωίδα του Σαίξπηρ.Μου μίλησε και μου σκιαγράφησε την βασική πρωταγωνίστρια,την ευκαιρία που της έδωσε ο Δημήτρης Καραντζάς να έρθει σε επαφή με ηρωίδες του κλασσικού ρεπερτορίου,την επαναστατικότητα που διακρίνει την Ιουλιέτα παρ'ότι είναι ένα δεκατετράχρονο κορίτσι,αλλά και τον θεμελιώδη όπως χαρακτήρισε ρόλο του λόγου στο έργο.
Πώς αισθάνεσαι μετά τις πρώτες παραστάσεις-τα συναισθήματα σου;
Δεν παίζουμε για πολύ μεγάλο διάστημα οπότε δεν υπάρχει και τεράστιο περιθώριο εξέλιξης της παράστασης στο χρόνο. Προσπαθούμε να συμπυκνώσουμε ότι προλαβαίνουμε μέσα σ'αυτές τις λίγες εβδομάδες που έχουμε και να εξελιχθεί. Υπάρχει ένταση, υψηλές απαιτήσεις και ενεργειακά και η αίθουσα και το έργο. Νομίζω ότι αποκτιέται μία ψυχραιμία σιγά-σιγά και ένας τρόπος διαχείρισης των πραγμάτων που είναι στον έλεγχο μας και από εκεί και πέρα η δυσκολία παραμένει δυσκολία.
Θα ήθελες να μου σκιαγραφήσεις την Ιουλιέτα;
Το βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι είναι ένα κορίτσι στην εφηβική ηλικία.Η ηλικία των 14 είναι αρκετά διαφορετική με την σημερινή εικόνα, τότε η δεκατετράχρονη θεωρείται μία νέα γυναίκα. Παραμένει φυσικά ένα κορίτσι χωρίς εμπειρίες. Ένα κορίτσι στην πρώτη του ορμή.Έχει κάποια χαρακτηριστικά λίγο πιο ξεχωριστά με την έννοια ότι έχει μία βαθιά ποιητική σκέψη και γλώσσα. Το έργο έτσι και αλλιώς έχει την ποιητικότητα του αλλά παρατηρούμε ότι και εκείνη όπως και ο Ρωμαίος εκφράζονται μ' έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο-προσωπικό και ποιητικό.Θα έλεγε κανείς ότι μπορεί να έχουν μυηθεί στην ποίηση και την λογοτεχνία από μικροί. Τέλος έχει μία δύναμη που την οδηγεί στο να αντιπαρατεθεί στο περιβάλλον και το αυτονόητο της εποχής.
Μίλησε μου για την συνεργασία σου με τον Δημήτρη Καραντζά.
Ο Δημήτρης μ' εμπιστεύτηκε εξαρχής, μου έδωσε την ευκαιρία καταρχήν να έρθω σε επαφή με έργα και με ρόλους που δεν είχα στο παρελθόν. Είναι σημαντικό το ότι είναι ένας άνθρωπος που μελετάει πάρα πολύ,που ξέρει εξαρχής τι θέλει να κάνει, αγαπάει πάρα πολύ το κλασσικό ρεπερτόριο που αυτό εμένα με συγκινεί και υπάρχει ένας χώρος που δίνεται ο οποίος για εμένα είναι αρκετά σημαντικός. Δηλαδή υπάρχει το περιθώριο να συμπεριλάβεις την δική σου προσωπικότητα σε αυτό που γίνεται χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και ένα ισχυρό πλαίσιο. Επίσης επιλέγει πολύ καλούς συναδέλφους και συνεργάτες το οποίο είναι τεράστιας σημασίας γιατί μ' αυτούς είσαι πάνω στην σκηνή.
Στα μάτια των περισσοτέρων είναι ένα αθώο κορίτσι που όμως κρύβει ένα επαναστατικό στοιχείο;
Δεν το κρύβει, το δείχνει περίτρανα. Μόνο επαναστατίκη είναι.Απ'την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή.Φυσικά παρατηρούμε το πόσο δύσκολα διαχειρίσιμο είναι αυτό το τεράστιο αίσθημα που της γεννιέται,αλλά και το πόσο ακαριαία βουτάει μέσα σ'αυτό.Και αυτό που την συνδέει κιόλας με τον Ρωμαιο,τους ενώνει και τόσο πολύ πιστεύω ότι είναι αυτή η κοινή ανάγκη για να φύγουνε απ'αυτό που τους περιβάλλει το οποίο είναι λίγο θα λέγαμε γι'αυτούς. Είναι μία κατάσταση η οποία τους στενεύει.Υπάρχει το προφανές που είναι η έχθρα των δύο οικογενειών. Δηλαδή ένας αντικειμενικός περιορισμός. Ένας αντικειμενικός παράγοντας που δεν τους αφήνει να είναι μαζί. Το οποίο νομίζω ότι συμβολίζει κάτι αδύνατο απ'την ασφυξία και τον περιορισμό της κοινωνίας και της ζωής ούτως ή άλλως. Οπότε το γεγονός ότι λέει ένα τεράστιο όχι, βοηθούμενη απ' το αίσθημα της και απ'την αμοιβαιότητα αυτής της αγάπης και αυτού του έρωτα είναι κυρίως ένα επαναστατικό σύμβολο.
Ο έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας έρχεται σε μία αντιδιαστολή μίας πατριαρχικής κοινωνίας;
Δεν ξέρω καν αν μπορούμε να διανοηθούμε τότε όρους όπως πατριαρχία σ'εκείνη την εποχή.Ήταν δεδομένο ότι ο άντρας είχε την εξουσία.Αν το δεις στην σημερινή εποχή θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι political correct η κοινωνία στην οποία βρίσκονται.Είναι εντυπωσιακό όμως ότι έχει γραφτεί μία ηρωίδα η οποία είναι τόσο ενεργητική.Όχι απλά ότι λέει όχι στα θέλω ενός δεσποτικού πατέρα,αλλά και η ίδια παίρνει πρωτοβουλία να πει τί νιώθει,να οργανώσει τον γάμο,να διεκδικήσει πρακτικά και ουσιαστικά και συναισθηματικά αυτά που επιθυμεί.
Ποιος είναι ο ρόλος του λόγου και πόσο σημαντικός είναι στο έργο;
Θεμελιώδης .Νομίζω ο βασικότερος. Είναι ένα πυκνό και πάρα πολύ ωραίο κείμενο. Η δυσκολία είναι να συνυπάρξει αυτή η ποίηση που έχει το κείμενο και όλος αυτός ο πλούτος που οτιδήποτε άλλο πρέπει να μπει σχεδόν σε δεύτερη μοίρα. Εμάς η δουλειά είναι να μεταδοθεί η ποίηση,το νόημα και το τι σημαίνει και το πώς ηχεί. Γιατί ο Σαίξπηρ έγραψε ποίηση.Από εκεί και πέρα η πολυπλοκότητα των γεγονότων και των χαρακτήρων είναι μία τεράστια ιστορία, αλλά νομίζω είναι ένα δεύτερο κομμάτι στο οποίο η δραματουργία του σκηνοθέτη θα συμβάλλει περισσότερο στο πώς θα αποδοθεί.
Θα ήθελες να μου μιλήσεις για τον θάνατο που περιτριγυρίζει τους ήρωες;
Ναι φυσικά όπως είδες και στην παράσταση είναι πολύ βασικό και το πώς καταλήγει. Αν δεν υπήρχε το τέλος θα λέγαμε δεν θα υπήρχε το έργο θα ήταν μία κωμωδία. Θέλω να πω ότι το τραγικό είναι ότι δύο έφηβοι αυτοκτονούν χρησιμοποιώντας την ένωση τους και το τεράστιο αίσθημα, την έλξη και αμοιβαιότητα για να βοηθηθούν, να λυτρωθούν απ' την ζωή όσο πιο ανώδυνα γίνεται επειδή και οι δύο δεν μπορούν να χωρέσουν μέσα σ' αυτόν τον κόσμο. Ο Σαίξπηρ μ'έναν τρόπο ρομαντικοποιεί το θάνατο ή προτείνει το θάνατο ως μία απάντηση σ'έναν τρόπο ζωής.
Μίλησε μου για τον ρόλο του πατέρα Λαυρέντιου στην εξέλιξη του έργου.
Είναι ένα αρκετά μυστήριο πρόσωπο. Ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης που ερμηνεύει τον ρόλο λέει ότι θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι και ακριβώς παπάς.Με την έννοια ότι δεν χρησιμοποιεί το κύρος και την ιδιότητα αυτή ως μία αφορμή για να μπορέσει να προσεγγίσει την ζωή,την φύση,την σχέση των ανθρώπων. Είναι ένας παρατηρητής της γέννησης αυτού του έρωτα. Συμβάλλει καθοριστικά στην εξέλιξη, προσπαθεί πιστεύω πραγματικά να βοηθήσει ασχέτως αν οι περιστάσεις το δυσχεραίνουν. Έχει κάτι το γοητευτικό γι'αυτό και τα παιδιά πηγαίνουν σ'αυτόν. Τα καταλαβαίνει,έχει κάτι πιο μεταφυσικό,πιο ιδιαίτερο,πιο έξω απ'τον κόσμο και την κοινωνία. Σίγουρα τον γοητεύει αυτό που έχουν τα παιδιά. Και είναι πολύ ενδιαφέρον ότι αυτός είναι και ο σύμμαχος δύο τόσο νέων ανθρώπων παρ' ότι έχουμε συνηθίσει να ταυτίζουμε τον ιερέα με κάτι το συντηρητικό.
Αν υπήρχε μία φράση που σε χαρακτηρίζει σαν Ηρώ ποιά είναι αυτή;
Να με χαρακτηρίζει δεν θα το έλεγα. Νομίζω απ'τα αγαπημένα μου σημεία είναι κάποια λόγια που λέει ο Μερκούτιος: "μιλώ με όνειρα που τα γεννά το οκνηρό μυαλό μας απ' το τίποτα στην φαντασία μας που τίποτα δεν είναι". Αυτή πιστεύω είναι η αγάπη μου φράση.