H Κατερίνα Παπανδρέου λίγο πριν σαλπάρει με το θρυλικό πλοίο "ΜΑΤΑROA" μου μιλάει και μου συστήνει συγχρόνως την ομάδα που πήρε το όνομα της απ'το πλοίο και την ανάγκη που υπήρξε για να δημιουργηθεί και να φέρει πιο κοντά δημιουργικά άτομα που τα θεωρούσε οικογένεια. Τέλος μου μιλάει για τη λαχτάρα των ανθρώπων που έφυγαν τότε από την Ελλάδα και ταξίδεψαν με μόνο εφόδιο τα όνειρα για ζωή και δημιουργία.

Θα ήθελες να μας συστήσεις την ομάδα και πώς δημιουργήθηκε;

Όλα ξεκινούν από τη φιλία και την ειλικρινή, ουσιαστική εκτίμηση στη δουλειά. Με τον Μάνο (Βαβαδάκη), την Στέλλα (Βογιατζάκη) και την Χαρά (Μάτα Γιαννάτου) είμασταν μαζί συμφοιτητές στο Εθνικό. Από εκεί ξεκίνησε και η φιλία μας. Στο τρίτο έτος κάναμε μια δουλειά με τον Ακύλλα τον Καραζήση η οποία έγινε παράσταση και αυτό μας ένωσε περισσότερο. Ξαναδουλέψαμε με τον Ακύλλα και προστέθηκαν τότε στην ομάδα μας ο Κων/νος (Πλεμμένος) και η Κατερίνα (Ζησούδη). Μέσα στα χρόνια δουλεύαμε αρκετά μαζί, τα παιδιά περισσότερο γιατί εγώ έλειπα στην Γερμανία για κάποια χρόνια. Συνυπήρξαμε μαζί με διάφορους τρόπους αλλά ποτέ όλοι μαζί. Αυτό μας έμεινε κάπως σαν απωθημένο και έτσι μέσα στην καραντίνα γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας μιας ομάδας.

Μίλησε μου για το έργο το οποίο ανεβάζετε.

Την ομάδα την ονομάσαμε "RMS MATAROA" και οφείλει το όνομα της στο θρυλικό ταξίδι που έγινε το 1945 όπου 150 Έλληνες διανοούμενοι έφυγαν για το Παρίσι ώστε να διαφύγουν τον Εμφύλιο. Ψάχνοντας να βρούμε ποιό έργο θα ανεβάζαμε ώστε να “συστηθούμε”, καταλήξαμε στο προφανές. Να ανεβάσουμε μία παράσταση γι' αυτό το ταξίδι. Διαβάζοντας για αυτή την ιστορία βρήκαμε κάτι που μας εξίταρε και μας κινούσε την περιέργεια. Έτσι ξεκίνησε ένας δημιουργικός Γολγοθάς καθώς μπορείς να μάθεις πραγματικά πάρα πολλά από ιστορικές πηγές και βιβλία. Εμείς θέλαμε να είναι κάτι όσο το δυνατόν πιο προσωπικό. Γι'αυτό ξεκινήσαμε να ψάχνουμε μαρτυρίες και συνεντεύξεις όσων μίλησαν. Σιγά-σιγά φτιάχτηκε ένα ψηφιδωτό με τις προσωπικές στιγμές κάποιων απ'αυτούς τους ανθρώπους που έφτασαν στο Παρίσι και συνέχισαν τη ζωή τους εκεί.

Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο θέμα;

Ήταν κοινή επιθυμία όλων μας να μη φτιάξουμε μία παράσταση ντοκιμαντέρ. Είδαμε παρεμπιπτόντως ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που έχει σκηνοθετήσει ο Ανδρέας Σιαδήμας και μας βοήθησε αρκετά στην έρευνα. Εμείς όμως θέλαμε να επικεντρωθούμε στο προσωπικό στοιχείο. Το κλειδί που βρήκαμε ήταν οι μικρές ιστορίες που μαθαίναμε και ταυτιζόμασταν. Αυτές μας τράβηκαν εξ αρχής το ενδιαφέρον. Εμένα ίσως με άγγιξε περισσότερο γιατί διαπραγματεύεται την ξενιτιά και την απόσταση, πράγματα που μου είναι οικεία καθώς με ένα τρόπο τα έχω ζήσει.

Ανάφερε μου κάποιες προσωπικότητες που ταξίδεψαν μ'αυτό το πλοίο.

Πολλοί απ' αυτούς που ταξίδεψαν μ' αυτό το πλοίο έγιναν αργότερα πολύ γνωστοί στους τομείς τους. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, η Μάτση Χατζηλαζάρου η ποιήτρια, η Έλλη Αλεξίου η συγγραφέας, ο Κώστας Άξελος και ο Παπαϊωάννου οι φιλόσοφοι, η Νέλη Ανδρικοπούλου η γλύπτρια. Υπάρχουν πολλές εμβληματικές προσωπικότητες. Στην παράσταση αναφέρονται, αλλά εμείς θέλαμε να δείξουμε ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι πριν γίνουν θρύλοι.

Υπάρχει κάποιος από τους τρεις σας που θα έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο;

Όχι. Μας προβλημάτισε αρκετό καιρό αν θα παρει ο καθένας έναν ρόλο και θα πει ότι υποδύεται αυτόν. Τελικά δεν συμβαίνει αυτό, καταλήγει πολλές φορές εγώ να λέω πιο πολύ τα λόγια κάποιου και ο Μάνος τα λόγια κάποιου άλλου αλλά δεν φαίνεται στο θεατή. Περνάμε όλοι από πολλές αφηγήσεις, προσπαθούμε να πούμε τα λόγια όλων αυτών των ανθρώπων με κάποιο τρόπο.

Πόσο δύσκολο ήταν να επιτευχθεί αυτό σας το εγχείρημα;

Το στοίχημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήτανε η δραματουργία. Πώς θα πάρουμε όλο αυτό το αχανές υλικό που βρήκαμε στα βιβλία και το ίντερνετ και θα το κάνουμε ένα κείμενο παράστασης. Αρχικά αυτή η παράσταση ήταν να παρουσιαστεί σε κάποιο άλλο χώρο που θα μας έδινε την δυνατότητα ενός σαλονιού όπου εκεί θα λέμε τις ιστορίες. Αυτό το σχέδιο ναυάγησε. Έτσι βρεθήκαμε στο χώρο της Ηλέκτρας Εληνικιώτη στο Κάμιρος, όπου έπρεπε να σκεφτούμε κάτι διαφορετικό απ'την αρχή. Εν τέλη κατέληξε από κάτι που εμείς είχαμε φανταστεί να είναι πιο στατικό και εστιασμένο στο λόγο να είναι τελικά πιο ευφάνταστο και "παιχνιδιάρικο". Αυτό ήταν μία ωραία έκπληξη για εμάς και συγχρόνως είναι το στοίχημα που έχουμε βάλει.

Συγχρόνως πρωταγωνιστείς και στο "Μινόρε" στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά θα ήθελες να μου μιλήσεις;

Για εμένα είναι πρωτόγνωρο να παίζω σε μία τέτοια παραγωγή και σε ένα είδος που δεν έχω ξανακάνει, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Το συγκεκριμένο είναι ένας άλλος κόσμος απ' το "ΜΑΤΑΡΟΑ" αλλά διαπιστώνω ότι μου αρέσει πολύ και αυτό παρ'όλο που στην αρχή μου φαινόταν ξένο σε σχέση με αυτά που έχω συνηθίσει να κάνω.

Τα ρεμπέτικα τραγούδια μιλάνε για την προσφυγιά,τους έρωτες,τους χωρισμούς. Βρίσκεις ομοιότητες στη λέξη προσφυγιά με την ομάδα σας;

Το σκεφτόμουν πριν λίγες μέρες αυτό, ότι είναι δηλαδή κοντά οι εποχές. Σε κάτι διαφορετικό βέβαια αλλά εν' αγνοία μου έχω επικεντρωθεί σε μία συγκεκριμένη σελίδα και εποχή της Ελλάδας. Πιστεύω ότι η επιθυμία για ζωή είναι πάνω απ'όλα, έτσι και στο Μινόρε είχαν μία λαχτάρα οι άνθρωποι για ζωή και την έβγαλαν στους στίχους των τραγουδιών τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το ταξίδι των ανθρώπων που έφυγαν για το Παρίσι. Από μια λαχτάρα για ζωή έφυγαν.

Στο "Μινόρε" ποιός είναι ο δικός σου ρόλος;

Υποδύομαι την Στέλλα η οποία είναι ερωτευμένη με τον Μήτσο. Είναι μία σχέση που ξεκινάει με έρωτα και πάθος αλλά δεν έχει αίσιο τέλος. Η Στέλλα αν και είναι ερωτευμένη με το Μήτσο καταφέρνει, όταν βλέπει ότι η σχέση δεν πάει άλλο, να επαναστατήσει και να φύγει. Γενικά οι γυναίκες στο έργο είναι αρκετά χειραφετημένες παρ'όλο που η εποχή δεν τους το προσφέρει και αυτό είναι κάτι που μας αρέσει πολύ.