Συνέντευξη

Η Γρηγορία Μεθενίτη είναι η γάτα στη Φάρμα των Ζώων

15 Νοεμβρίου 2021  |  από Γιάννης Βανταράκης
Η Γρηγορία Μεθενίτη είναι η γάτα στη  Φάρμα των Ζώων
Η Φάρμα των Ζώων κάνει πρεμιέρα στις 18 Νοεμβρίου στη σκηνή Rex του Εθνικού σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη.
Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα επισκέφτηκα την εμβληματική "Φάρμα των ζώων" του Τζωρτζ Όργουελ που ανεβαίνει στο Εθνικό θέατρο και συνομίλησα με την Γρηγορία Μεθενίτη η οποία μας μίλησε για τη χαρά που νιώθει που ανήκει σ'αυτή την ομάδα, την επικαιρότητα του θέματος, την αλληγορικότητα που κρύβεται αλλά και πόσο εύκολα η έννοια της ελευθερίας μεταβάλλεται ανάλογα με τα συμφέροντα.
  

Πώς νιώθεις που είσαι μέλος αυτής της παράστασης στο ανέβασμα ενός τόσο σημαντικού έργου;

Το θέμα είναι αρκετά επίκαιρο και νιώθω καλά που περνώ μέρος σε αυτό, ειδικά αυτή τη χρονική στιγμή. Κάθε νέα παράσταση είναι μία ευκαιρία να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα, νέες πληροφορίες. Όσο για "Τη φάρμα των ζώων" την είχα διαβάσει στο παρελθόν απλά τώρα βρίσκομαι στη θέση μέσα από τις πρόβες να παρατηρήσω περισσότερα πράγματα και σε σχέση με τη αλληγορία που κρύβει αλλά και τις πολιτικές διαστάσεις που έχει.


Συνεχίζεις από το καλοκαίρι τη συνεργασία σου με τον Άρη Μπινιάρη. Πως αισθάνεσαι;

Αισθάνομαι πολυ τυχερή για την συνέχεια της συνεργασίας μου με τον Άρη γιατί τον εμπιστεύομαι σαν σκηνοθέτη και σαν άνθρωπο.Έχει κάτι ξεκάθαρο που θέλει να πει και μου εμπνέει εμπιστοσύνη κάθε φορα να κάνω τη φαντασία του πράξη, να την αποδώσω σωματικά και ηχητικά.


Θα το παρομοίαζες ως ένα παραμύθι για την "προδοσία" της επανάστασης;

Θα ήθελα να το δεις και να μου πεις μετά εσύ. Ουσιαστικά αυτό που διαπραγματευόμαστε είναι πώς η εννοια της ελευθερίας προσαρμόζεται όσο μεταβάλλονται τα συμφέροντα.


Eλλοχεύει πιστεύεις στις μέρες μας ο κίνδυνος απολυταρχικών καθεστώτων;

Ζούμε κάτι το παγκόσμιo και πρωτόγνωρο οσον αφορά την πανδημία όπου η κάθε χώρα θα το διαχειριστεί με τον δικό της τρόπο. Απλώς περιμένεις μία υπευθυνότητα και απ' τον πολιτικό κόσμο που δεν την βλέπουμε και εκεί είναι που υπάρχει το μπέρδεμα, η αστάθεια και ως αποτέλεσμα δημιουργείται ο χώρος οι κυβερνήσεις να δρουν απολυταρχικά στο βωμό μιας υγειονομικής σταθερότητας δεσμεύοντας τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.
Αυτό που παρατηρούσα τις ημέρες της καραντίνας είναι αστυνόμευση παντού μ' έναν όχι όμως υγιές και ασφαλές τρόπο. Περισσότερο το αντίθετο θα έλεγα. Πολλές φορές φοβαμαι την αστυνομία. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που βρίσκομαι συχνά σε αυτή τη θέση απλά στη χώρα μας αυτή τη στιγμή οι συνθήκες και το πολίτευμα κυρίως δεν με προστατευουν ως γυναίκα- αναφερόμενη πάντα σε καθημερινά περιστατικά. Και αυτά είναι μόνο δύο θέματα μέσα στα πολλά που αντιμετωπίζουμε αυτή τη χρονική στιγμή, όχι μόνο στην Ελλάδα. Η προσωπική μου αίσθηση ειλικρινά, είναι ότι εδώ και χρονια είναι σαν να ζούμε μέσα στο south park.


Θα παρουσίαζες ως μονοδιάστατους τους χαρακτήρες που πλάθει ο Όργουελ;

Επειδή πρόκειται για αλληγορία, κάθε χαρακτήρας είναι μια ιδέα αν το θέσουμε έτσι. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν στόχους, εμπόδια, αδυναμίες και το πιο σημαντικό είναι ότι δρούν συλλογικά άρα όχι, δεν θα τους παρουσίαζα μονοδιάστατους.
 

Ποιος είναι ο δικός σου χαρακτήρας στην παράσταση;

Εγώ υποδύομαι την γάτα, μία αθυρόστομη punk γάτα για την ακρίβεια. Ταυτίζεται με την έννοια της επανάστασης και παίρνει μέρος σε αυτή. Δηλώνει ανεξάρτητη και θέλει την αποδέσμευση απ' τους ανθρώπους, αλλά βλέπει στην πορεία ότι την θέση των ανθρώπων παίρνουν τα γουρούνια, έτσι τα όνειρα της για τη φάρμα καταρρέουν και γι' αυτό πράττει ανάλογα.
 

Ενώ οι καιροί μας δεν έχουν αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν, γιατί οι λαοί δεν επαναστατούν όπως τα ζώα στη φάρμα;

Πιστεύω γενικότερα ότι υπάρχει τόση πολλή πληροφορία που δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικότητα και η αίσθηση ενός πραγματικού βιοτικού προβλήματος το οποίο θα έφερνε το λαό στην ανάγκη για επανάσταση. Υπάρχουν μεμονωμένα ακραία περιστατικά στα οποία παρατηρώ ότι η αντίδραση θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη,  απλά δεν υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Το δυστυχές είναι ότι όλη αυτή η οικονομική καταπίεση που δεχόμαστε εδώ και χρόνια σαν χώρα δημιουργεί διχασμό ιδεολογικά και αναπτύσσει ακραίες απόψεις, πολλά διαφορετικά πιστεύω και έναν γενικότερο αποσυντονισμό. Για να υπάρξει επανάσταση θα πρέπει να υπάρξει μια ζύμωση χρόνων και πρώτα από όλα συμφωνία.