Σ'ένα διάλειμμα από τις πρόβες ανεβήκαμε με την Νάνσυ Μπούκλη στο "Λεωφορείον ο πόθος" και μιλήσαμε για το νέο της εγχείρημα στο οποίο καλείται να αντεπεξέλθει. Το πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσει η Στέλλα την οποία υποδύεται ανάμεσα σε δύο τόσο ετερόκλητους χαρακτήρες. Την αισιοδοξία που στο τέλος μας αφήνει το έργο, αλλά συγχρόνως και πόσο σύγχρονες μοιάζουν να είναι αυτές οι δύο γυναίκες παρ' όλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια.

Βρίσκεσαι στις πρόβες του έργου "Λεωφορείο ο πόθος”. Uα ήθελες να μου πεις πώς νιώθεις που συμμετέχεις σ’ αυτήν την παράσταση;

Χαίρομαι πολύ που συμμετέχω σ’ αυτό το έργο και με ιντριγκάρει ως ηθοποιό, μιας και βασίζεται πολύ στις σχέσεις, σχέσεις πυρηνικές θα έλεγα. Είναι ένα πυκνό έργο όπου υπάρχουν πολλά πράγματα που έχω να ανακαλύψω και πάνω στα οποία πρέπει να εργαστώ, οπότε είναι μία πρόκληση για εμένα.

Ποια είναι η Στέλλα; Βρίσκεις κοινά στοιχεία μ’ εσένα όσο την γνωρίζεις;

Για εμένα αυτή η ηρωίδα πρέπει όχι μόνο να ισορροπήσει η ίδια αλλά να βρει έναν τρόπο να βρουν τις ισορροπίες τους και οι δύο άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται στο σπίτι αυτό. Θέλει να είναι καλά με τον άντρα της αλλά και με την αδερφή της. Όχι τυπικά καλά, αλλά να νιώσει ότι και οι τρεις στο χώρο που βρίσκονται μπορούν να συμβιώσουν χωρίς να έρθουν σε ρήξη.  Είναι ένας άνθρωπος που έχει αποδεχτεί και ευχαριστιέται τη νέα της ζωή, αυτή που επέλεξε, αφού έφυγε από το πατρικό της σπίτι. Ποθεί και αγαπάει τον άντρα της και τη νέα πόλη όπου ζει. Είναι σημαντικό για την εποχή εκείνη ότι μία γυναίκα αποφασίζει να φύγει από την πρώτη της οικογένεια και να δοκιμάσει να ζήσει και να ευχαριστηθεί την δική της διαδρομή και πορεία. Φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος που γενικώς αποδέχεται τις συνήθειες των άλλων και αυτό όχι με λύπη, αλλά με χαρά. Όπως από μικρή είχε δεχτεί τον τρόπο που μεγάλωναν με την αδερφή της και το πως συναναστρέφονταν.

Στην πορεία του έργου υπάρχουν και έντονες εξάρσεις. Εκεί έρχεται το δύσκολο σημείο για εμένα, μιας και θα πρέπει μέσα μου να αποδεχτώ, πως της Στέλλας της αρέσει και η κτηνώδης πλευρά του Στάνλεϊ, με έναν τρόπο εθιστικό. Αυτά είναι και τα σημεία μέσα στο έργο που δυστυχώς επιβεβαιώνουν πως δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα από την κακοποιητική συμπεριφορά, είτε ψυχολογικά είτε σωματικά, πολλών ανθρώπων από το ’50 μέχρι και σήμερα. Ο σαδισμός και η ευχαρίστηση που παίρνουν ορισμένοι άνθρωποι ακόμη, να εξουσιάζουν άλλους ανθρώπους και να τους συμπεριφέρονται ως κτήμα τους. Εγώ πρέπει να υπερασπιστώ τη θέση ενός ανθρώπου που μπορεί να μην είχε τη δύναμη να πει όχι και να βάλει τα όρια του. Την δικαιολογώ και την αγαπώ τη Στέλλα μου! Ζει σε μία άκρως πατριαρχική κοινωνία και πάλι καλά μπορώ να πω τα καταφέρνει και βλέπει προς το φως.

Πόσο διαφορετικές γυναίκες είναι η Στέλλα με την Μπλανς;

Πάρα πολύ. Η Μπλανς είναι αιθεροβάμων ενώ η Στέλλα γειωμένη. Αν ήταν στοιχεία της φύσης η Στέλλα θα ήταν γη και η Μπλανς αέρας. Η Στέλλα λειτουργεί πιο πολύ με το ένστικτο, δε θα κάτσει να σκεφτεί πολύ τα πράγματα, δεν θα κάνει δεύτερες σκέψεις, σε αντίθεση με την Μπλανς που διακατέχεται από "από κάτω κείμενο" και τα φιλτράρει όλα διαφορετικά.

Τι είναι αυτό που κρατάει δεμένους την Στέλλα με τον Στάνλεϊ;

Το πάθος. Είναι το λεωφορείο ο πόθος. Υπάρχει πόθος, που όπως είπα και στην προηγούμενη ερώτηση, είναι εθιστικός. Αυτή η γυναίκα έχει ερωτευθεί έναν άνδρα που της παρέχει το πόθο και την ευχαρίστηση. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον. Δεν είναι μονοδιάστατοι οι χαρακτήρες. Η Στέλλα μπορεί να ποθεί τα πάντα σ’ αυτόν τον άντρα, αλλά όταν ξεπερνάει τα όρια, κλονίζεται.

Ο Τένεσσι Ουίλιαμς έχει επιρροές απ’ τον Τσέχοφ όπως έχει δηλώσει. Υπάρχει σ’ αυτό το έργο κάτι το ημιτελές;

Προσωπικά θεωρώ έναν αισιόδοξο συγγραφέα τον Τσέχοφ παρ’ όλο που δεν έχω παίξει σε κάποιο έργο του. Μένει μεν ημιτελές ως προς την αισιόδοξη πλευρά όμως. Έτσι και εδώ υπάρχουν ραγδαίες εξελίξεις σε όλη την πορεία των χαρακτήρων, τίποτα δεν θα είναι ίδιο όταν τελειώσει το έργο για τους ήρωες μας. Υπάρχει μεγάλη πυκνότητα και όλοι οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι.

Πόσο σύγχρονες μοιάζουν στα μάτια σου οι γυναίκες στο συγκεκριμένο έργο;

Απόλυτα σύγχρονες. Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με χρονολογία. Αυτοί οι χαρακτήρες υπάρχουν ακόμα και αυτό ίσως είναι το τραγικό και το περίεργο. Σίγουρα κι ο Στάνλεϊ, ερχόμενος από έναν πόλεμο το πιο πιθανό είναι να έχει δεχθεί βία και να έχει ζήσει υπό ακραίες συνθήκες. Τώρα στο 2021, καλό είναι να μην την διοχετεύεις σε άλλους συνανθρώπους, όποια μορφή βίας έχεις υποστεί. Είναι ένα έργο που μιλάει και για το ποιος τελικά έχει χώρο σ’ αυτή την κοινωνία. Πώς φερόμαστε σε ανθρώπους τραυματισμένους και πώς "βγάζουμε" τα τραύματα μας, πώς προσπαθούμε να τους δώσουμε λύση.

Ψάχνουν οι ήρωες μας μια σωτηρία; Νιώθουν αποκομμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία;

Δεν θα έλεγα αποκομμένοι. Αυτοί οι 3 άνθρωποι δε θα φύγουν απ’ το σπίτι αυτό αν δε βρουν λύση. Γι’ αυτό δεν φεύγει κάνεις και κανείς δεν υποχωρεί. Προσπαθούν να καταλάβουν υποσυνείδητα, τι έχουν συναντηθεί να λύσουν, ο ένας με βάση την ψυχοσύνθεση του άλλου. Είναι εγκλωβισμένοι μέχρι να συμβεί κάτι που θα ταράξει την πορεία τους και θα σημάνει την αλλαγή.

Photo credits @stavros habakis