3ος χρόνος της επιτυχημένης παράστασης "Η βασίλισσα της ομορφιάς" του Μάρτιν Μακντόνα. Μίλησε μου για την παράσταση καθώς και την συνεργασία σου με την Ελένη Σκότη.

Την Ελένη την Σκότη την ξέρω από το δεύτερο έτος του Εθνικού, την είχα δασκάλα και εκεί γνωριστήκαμε για πρώτη φορά. Προσπαθούσαμε αρκετό καιρό να συνεργαστούμε, κάθε χρόνο μου πρότεινε κάτι απλώς εγώ είχα κλεισμένες άλλες δουλειές και έτσι δεν γινόταν ποτέ. Η πρώτη επαφή ήταν όταν έπρεπε να γίνει μία αντικατάσταση ενός ηθοποιού στο "Με λένε Έμμα". Εκεί βέβαια ήταν κάτι γρήγορο, επομένως μετά από ένα χρόνο πριν ανέβει η τωρινή παράσταση μου είπε ότι θα ανεβάσει την "Βασίλισσα της ομορφιάς" του Μάρτιν Μακντόνα και με ήθελε για ένα ρόλο που μου ταίριαζε. Έτσι ξεκινήσαμε πρόβες και όλα κύλησαν ομαλά. Την συγκεκριμένη παράσταση βέβαια την θεωρώ και σημαδιακή γιατί είναι η τελευταία δουλειά που έκανα πριν έρθει ο covid και η πρώτη αφού ξαν' άνοιξαν τα θέατρα.

Σύστησε μου τον Ρέι καθώς είναι και ένας ήρωας που σου ταιριάζει;

O Ρέι θα έλεγα είναι ο αγγελιαφόρος της παράστασης, μόνο που δεν ξέρει τι επιπτώσεις έχουν οι πληροφορίες που φέρνει ή τι αντίκτυπο έχουν οι πράξεις του στην ιστορία. Αυτή είναι συγχρόνως και η κωμωδία του ήρωα. Είναι ο αδερφός ενός άλλου κομβικού ήρωα του Πάτο ο οποίος αγαπάει την Μωρήν όπως κι εκείνη και θέλει να την πάρει μακριά. Ο Ρέι λοιπόν χωρίς να το γνωρίζει βοηθάει να μην γίνει αυτό. Αυτό τον κάνει αστείο, αθώο αλλά πάνω απ'όλα κομβικό. Τρέφει μία απέχθεια προς τους παπάδες και την θρησκεία, τους αστυνομικούς και όλα αυτά τα βλέπουμε από την πρώτη του είσοδο. Γενικά είναι ένα άτομο που πλήττει και θέλει και αυτός να φύγει από εκεί αλλά έχοντας φθηνά πρότυπα να πορευτεί.

Υπάρχει κάποιο παιδικό "τραύμα" που κουβαλάει ο Ρέι;

Είναι ένα παιδί φτωχών καταβολών, έχει μεγαλώσει σε μία οικογένεια που προφανώς δεν είχε λεφτά και αναφέρεται αυτό στο έργο. Του μαγείρευε ο αδερφός του όταν ήταν μικρός που αναγκαστικά ανέλαβε το ρόλο του πατέρα. Αυτό είναι και ένα παιδικό βίωμα του ίδιου του Μακντόνα. Οπότε αυτό το μπαλάκι που αναφέρει στο έργο ο Ρέι ήταν ένα δώρο που κόστισε πολλά λεφτά στην οικογένεια και ήταν δύσκολο να αντικατασταθεί. Κι αυτό αφήνει ένα μεγάλο απωθημένο, δεν έχει ξεχάσει (μετά από χρόνια) ότι του το άρπαξε η Μωρήν όταν ήταν μικρός. Αυτό είναι το παράπονο ο μη τρόπος αντικατάστασης σε κάτι τόσο ακριβό και δυσεύρετο. Όπως φυσικά και το άλλο παράπονο του ότι μεγάλωσε φτωχά και με στερήσεις.

Θα ήθελες να μου μιλήσεις γι'αυτούς τους καθημερινούς και σε κάποια σημεία τραγικούς ήρωες που πλάθει ο Μακντόνα;

Σίγουρα υπάρχουν παρόμοιοι άνθρωποι και μία τέτοια ιστορία έχει ζήσει και ο ίδιος ο συγγραφέας. Είναι δύσκολο όμως να μεταδώσεις στον κόσμο όλη τη διάσταση του έργου γιατί οι περισσότεροι θα μείνουν βλέποντας το ακριβώς σε αυτό το πρώτο επίπεδο, ενώ όσο το διαβάζεις βλέπεις πολλά ζητήματα  που εμπεριέχονται μέσα στο κείμενο. Μιλάει για τον IRA, για την χρόνια διαμάχη Αγγλίας και Ιρλανδίας, υπάρχει ένα έντονο ιστορικό πλαίσιο. Επίσης πού οδηγεί μία συνεχής αφόρητη καταπίεση ενός ανθρώπου σ' έναν άλλο άνθρωπο - και αυτό είναι κάτι καθημερινό. Ακόμα το πώς ένα παιδί θα πρέπει να απεξαρτοποιηθεί απ'τον γονέα του. Το έργο έχει να κάνει πολύ με την πολιτική και πολιτισμική καταπίεση που υφίσταται ο Ιρλανδός και πολλές φορές είναι μαθημένη.

Πώς καταφέρνει η παράσταση να ενσωματώσει αρμονικά τόσα διαφορετικά μεταξύ τους συναισθήματα: δράμα,κωμωδία,σασπένς..

Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον Μακντόνα τον ίδιο και το πως είναι γραμμένο το κείμενο. Οι Ιρλανδοί έχουν μια παράδοση στο χιούμορ. Τώρα πώς επιτυγχάνεται αυτό που με ρώτησες και εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, περισσότερο ελπίζουμε ότι έχει χιούμορ κάτι. Όταν όμως ξεκίνησε να έρχεται ο κόσμος μας ξάφνιασε και καταλάβαμε ότι έχει περισσότερο χιούμορ από όσο νομίζαμε σε μία σκληρή συνθήκη όπως είναι αυτή που διαπραγματεύεται το έργο. Άλλωστε και η κωμωδία βασίζεται στην δυστυχία κάποιου. Δεν γελάει κάποιος με κάποιον που δεν πέφτει ποτέ, γελάει μ'αυτόν που σκοντάφτει που πέφτει. Το γέλιο είναι και ένας αμυντικός μηχανισμός, πρέπει κάπως να εκτονωθεί αυτό το συσσωρευμένο άγχος της αναμέτρησης με το σκοτάδι.

Πώς φαίνεται στα μάτια σου αυτή η κόντρα - μάχη του παλιού με το νέο;

Δεν έχει να κάνει μ'αυτό απαραίτητα αλλά πιο πολύ με αυτόν που δεν δέχεται σε ανθρωπιστικό και υπαρξιακό επίπεδο το θάνατο του. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι θα φύγει κάποια στιγμή από εδώ. Και αυτή η σύγκρουση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο νέος είναι πάντα κάτι φωτεινό. Μπορεί ο νέος να φέρει τα ίδια συμπτώματα και τραύματα του παρελθόντος. Αυτή η σύγκρουση δημιουργείται απ'την άρνηση και των δύο να καταλάβουν ότι θα φύγουν από εδώ. Η συζήτηση έχει να κάνει με το αν συνειδητοποιούμε οι άνθρωποι ότι δεν ανήκει προσωπικά σε μας τους ίδιους ο κόσμος. Είναι μία μεγαλύτερη έννοια. Ο κόσμος,η κοινωνία, οι ανθρώπινες σχέσεις... θα πρέπει να διακυβεύεται κάθε φορά το ζήτημα πώς θα έπρεπε να είναι και πως μπορείς ν'αφήσεις κάτι καλύτερο πίσω.

Σχολίασε μου τη μοναξιά στις μέρες μας.

Νομίζω ότι η μοναξιά είναι κάτι που θα έρθει αντιμέτωπος κάποιος όταν δεν ενδώσει και θα νιώσει αποκλεισμένος. Στην πραγματικότητα ο καθένας έχει ανθρώπους οι οποίοι θα είναι στο πλευρό του και μπορεί να συμμερίζεται κάτι κοινό μαζί τους. Μπορούν ν'αναπνέουν συγχρονισμένα κάποιοι άνθρωποι και να μην είναι μόνοι. Μοναξιά μπορεί να νιώσεις αν έχεις και πολλούς φίλους, γιατί αυτό δεν υφίσταται σαν έννοια. Οι φίλοι είναι φτιαγμένοι για να είναι λίγοι. Η φιλία επίσης δεν είναι κάτι απροσδιόριστο αλλά πρέπει να παλεύεις κάθε μέρα γι'αυτή. Η ασθένεια της σημερινής κοινωνίας είναι ότι ο άνθρωπος αισθάνεται μόνος χωρίς πραγματικά να είναι. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν να είναι μόνοι αλλά δεν είναι.

Δεν ξέρω από που προκύπτει αυτό, ίσως από την καθημερινότητα η οποία η ίδια είναι ένα τραύμα. Απ'την ζωή την ίδια η οποία είναι δύσκολη - και διαφωνώ πολύ με την τοξική αισιοδοξία όσων λένε ότι είναι όπως τη βλέπει κανείς και τί στάση έχεις απέναντι της κι ότι αν «θες πολύ κάτι, θα γίνει». Δεν έχεις έρθει αντιμέτωπος με τη ζωή όταν τα πράγματα σου είναι εύκολα. Όταν τα πράγματα είναι εύκολα στη ζωή σου σημαίνει πως δεν την ζεις για μένα. Σημαίνει ότι πρέπει να βγεις στη ζωή και να αντιμετωπίσεις μία δυσκολία. Η δουλειά που κάνεις και απεχθάνεσαι είναι τραύμα. Ένας έρωτας που δεν ανταποδίδεται είναι τραύμα. Ένας κακοποιητικός έρωτας προφανώς και είναι τραύμα. Το να έρθεις αντιμέτωπος στο θέατρο με ανθρώπους σαν αυτούς που είδαμε στις καταγγελίες είναι ένα τεράστιο τραύμα. Η ζωή είναι δύσκολη δεν είναι κάτι εύκολο. Είναι δύσκολη και αφόρητη.Είναι ένα ασύλληπτο τραύμα που ανοίγει κάθε μέρα και εσύ πιστεύεις ότι μέχρι το βράδυ που θα πέσεις να κοιμηθείς θα έχεις καταφέρει να την ράψεις.