Συναντήσαμε την ηθοποιό και μιλήσαμε μαζί της για την παράσταση, τον χαρακτήρα της εγκυμονούσας Ρούμπι που υποδύεται, την εκμετάλλευση της ανθρώπινης ύπαρξης στο βωμό της ανθρώπινης δόξας και του εύκολου χρήματος καταλήγοντας στο τέλος αν όντως "Σκοτώνουμε τ'άλογα;".

Λίγες ημέρες μετά την πρεμιέρα της παράστασης θα ήθελες να μας μιλήσεις;

Είναι μεγάλη η χαρά μου να μιλάω για την παράσταση "ΤHE SHOW...Πόσο θ’αντέξουν". Πρόκειται για μια προσέγγιση στο έργο του Horace Mccoy "Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν". Η δουλειά αυτή ήταν ιδέα και πρωτοβουλία της θεατρικής ομάδας ΓΕΦΥΡΑ, δηλαδή της Ελένης Δαφνή και του Μάνθου Καλαντζή, οι οποίοι αποφάσισαν με τον Παντελή Δεντάκη να την παρουσιάσουν στο ιστορικό Μπάγκειον. Αν δεν έχετε πάει στην κτιριάρα αυτή του Τσίλλερ, να πάτε! Ήταν πρωτόγνωρος σε μένα ο τρόπος με τον οποίο δουλέψαμε. Υπάρχει μία ιδιαιτερότητα όταν πας να μεταφέρεις μία ταινία στην σκηνή. (Η Κατερίνα Παπαναστασάτου υπογράφει την θεατρική διασκευή της παράστασης.) Από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες αφήσαμε το τραπέζι και έτσι, ο Παντελής δοκίμασε να δει σαν σύνολο την ιστορία που αφηγούμαστε επί σκηνής, να καταλάβει και να αφουγκραστεί την θεατρικότητα της.Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι ότι όλα γίνονται μπροστά στα μάτια των θεατών, τίποτα δεν μένει κρυφό. Παρομοίως, δεν προϋπάρχει κάποια ατμόσφαιρα, η θερμοκρασία -κυριολεκτικά- ανεβαίνει εκείνη την ώρα.

Πώς προέκυψε και τι ήταν αυτό που σου κέντρισε το ενδιαφέρον στο έργο;

Η πρόταση να συμμετάσχω ς’ αυτή την παράσταση ήρθε το καλοκαίρι, μετά από ενάμιση χρόνο θεατρικού “διαλείμματος”. Είχα δει από παλιά την ταινία και, διαβάζοντας την θεατρική διασκευή της Κατερίνας, βρήκα φοβερά ενδιαφέρον τον πυρήνα του έργου, το ζητούμενο της εν δύναμη παράστασης, δηλαδή το έως πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να ζήσει. Όχι μόνο από την ανάγκη του να βιοποριστεί αλλά, κυρίως, από την ανάγκη του να υπάρξει. Έως πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να γίνει κάποιος, για να τα καταφέρει και ν’ αποκτήσει δύναμη. Η απόγνωση και το χάος της ανθρώπινης ύπαρξης, για τα οποία τόσα έγραψε ο αγαπημένος μου Samuel Beckett, είναι εμφανέστατα εδώ. Είναι σπουδαίος ο τρόπος που έχει δουλέψει το κείμενο ο Παντελής Δεντάκης και σου το δίνει στα μούτρα το πόσο απεγνωσμένοι και χαωμένοι είμαστε- και αυτό έχει πολύ νόημα στο κοινωνικό παρόν.

Μίλησε μου για το δικό σου ρόλο.

Εγώ υποδύομαι την Ρούμπυ, μία εγκυμονούσα γυναίκα, σύζυγο του Τζο. Ο Τζο είναι άνεργος, η Ρούμπυ νοικοκυρά και περιμένουν το τέταρτο παιδί τους. Έχουν μπει στο διαγωνισμό με στόχο να πάρουν χορηγίες, να βρουν δουλειά και, κάπως έτσι, να ζήσουν την οικογένεια τους. Η Ρούμπυ μπαίνει στο μαραθώνιο χορού σχεδόν στον όγδοο μήνα και φτάνει να γεννήσει εκεί. Αρκετά νωρίς την βλέπουμε να κακοποιείται ψυχολογικά και σωματικά απ’ τον άντρα της. Είναι μία γυναίκα, όπως πολλές άλλες, που δεν έχει μιλήσει για την κακοποίηση που δέχεται, αντιθέτως έχει χτίσει ένα ολόκληρο σύστημα που την δικαιολογεί μέσα της. Υπακούει στις εντολές του απεγνωσμένου Τζο χωρίς ίχνος αντίστασης. Φτάνει στο σημείο να γεννήσει στο "Τhe Show" ξεπουλώντας έτσι και την τελευταία προσωπική της στιγμή και οι δυο τους μαζι ξεπουλάνε τον έρωτά τους χωρίς κανένα ενδοιασμό.

Είναι ένα έργο για την εκμετάλλευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε δύσκολους καιρούς;

Νομίζω πιο πολύ από κάθε έργο που έχω διαβάσει τελευταία. Είναι αρκετά φανερό ότι βιώνουμε μία περίοδο εργασιακής σκλαβιάς, όπως συνέβη και μετά το αμερικανικό Κραχ, απλά σήμερα φέρει μία πιο elegant χροιά. Ζούμε σε μία εποχή όπου πρέπει να συμφέρουμε οικονομικά και για να υπάρχουμε στον χάρτη κάνουμε πράγματα που δεν θα’ πρεπε να είναι αποδεκτά.

Ένα κοινό σημείο της παράστασης με την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι η υποκουλτούρα που επικρατεί. Στην παράσταση βλέπουμε έναν παρουσιαστή που πουλάει ένα υποπροϊόν χωρίς καμία καλλιτεχνική αξία, χωρίς καμία ηθική βάση γιατί θέλει, πολύ απλά, να κερδίσει χρήματα και δόξα από τον πόνο των άλλων. Το ίδιο δεν συμβαίνει και με τα ελληνικά ριάλιτι; Δεν βλέπω καμία διαφορά. Και, δυστυχώς για εμάς, το κάθε ένα απ’ αυτά, έχει φοβερή απήχηση και διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Είναι τρομερά εθιστικό και ηδονιστικό να βλέπεις μέσα από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων.

Βλέποντας όλα αυτά τα ριάλιτι που μας κατακλύζουν, πιστεύεις ότι ο άνθρωπος-τηλεθεατής διψάει για "ανθρώπινο αίμα";

Λυσσάμε να πιούμε το αίμα του άλλου. Υπάρχει μια ικανοποίηση στη φράση “εγώ είμαι καλά, τώρα αυτός βασανίζεται”. Αυτό υπάρχει από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος, το να βλέπεις τα χειρότερα και να λες “είμαι καλά”, απλώς τώρα το έχουμε ξεφτιλίσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τη βία, και δεν μιλάω μόνο για την βιωματική του καθενός. Όταν ζούμε στην εποχή της εικόνας είναι δεδομένο ότι θα συναντηθούμε με τη βία διαφόρων ειδών και ότι, για να αντέξουμε, με τον τρόπο μας, κάπως θα την κανονικοποιήσουμε. Η βία μπαίνει στο σπίτι μας από παντού: απ’ τις οθόνες των τηλεοράσεων και των κινητών μας ,από την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε… Πιστεύω ότι ο κόσμος έχει χάσει την υπομονή του, την διάθεσή του για διάλογο, έχει αποξενωθεί ακόμη περισσότερο στο “εγώ” του. Είμαστε περισσότερο μονάδες παρά σύνολο, και θα συνεχίσουμε μάλλον να λειτουργούμε με γνώμονα το τι θεωρούμε εμείς σωστό. Θα συνεχίζουμε, λοιπόν να λυσσάμε για ανθρώπινο αίμα, για τη βία γύρω μας, να κλείνουμε τα αυτιά μας σε αυτήν, και όλα καλά;!

Εν τέλη, "Σκοτώνουμε τ’ άλογα όταν γεράσουν";

Είναι ανθρωποφαγική η συνθήκη μέσα στην οποία ζούμε, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο έργο. Όπως δεν υπάρχει καμία σωτηρία για τους ήρωες που είναι πάνω στην σκηνή, για τους ανθρώπους που αφήνουν την ψυχή τους εκεί, έχω αρχίσει να πιστεύω τα τελευταία χρόνια πως δεν υπάρχει καμία σωτηρία για την ανθρωπότητα. Πάντα θα κάνουμε σα να μην συμβαίνει τίποτα και στο τέλος θα μας “σκοτώσουν όταν γεράσουμε”. Το μόνο ίσως που θα μας σώσει, και αυτό το λέω με κάθε επιφύλαξη, είναι το όνειρο ότι κάποια μέρα ο κόσμος θ’ αλλάξει,

photo credit @Κατερίνα Λιακοπούλου