Συνέντευξη

Μάιρα Γραβάνη: Είμαστε η γενιά της χαμένης αθωότητας.

31 Ιανουαρίου 2022  |  από Γιάννης Βανταράκης
Μάιρα Γραβάνη: Είμαστε η γενιά της χαμένης αθωότητας.
Η Μάιρα αποκαλύπτεται στο unstage και μιλάει για την χαμένη αθωότητα,την τύχη που έχει να συνεργάζεται με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό,ενώ μου τονίζει ότι παρ'όλο που αλλάζουν πρόσωπα και καταστάσεις εκείνη νιώθει σαν να κάνουμε γύρους γύρω από τον εαυτό μας. 
 
 
Πώς ορίζεις εσύ ως Μάιρα τη λέξη "Μεταπολίτευση";

Είναι μία ιστορική περίοδος που εγώ δεν έζησα επομένως δεν έχω αυτή την ανάμνηση,παρ'όλα αυτά είμαι προϊόν αυτής της περιόδου.Οπότε για εμένα και σε όλη την διαδικασία των προβών και των συνεντεύξεων που κάναμε για να στήσουμε αυτή τη παράσταση, είχε τρομερό ενδιαφέρον να εξερευνήσω το παρελθόν. Ήταν όμορφο όλο αυτό το ταξίδι του να μάθω τελικά από πού προέρχομαι και τί είναι αυτό που με ορίζει σήμερα. Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου.Σαν μία χρονική περίοδο η οποία με ορίζει παρ'όλο που δεν την έχω ζήσει.

 

Καθ 'ότι δεν υπάρχουν ρόλοι στην παράσταση, αισθάνεσαι σαν ξεναγός των θεατών;

Ναι, και αυτό είναι το κομμάτι που με συγκινεί περισσότερο σ'αυτή την παράσταση. Κάθε βράδυ είναι σαν να δανείζουμε όλοι μας το σώμα και τη φωνή μας για να ακουστούν άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να είναι παρόντες.  

 

Γιατί Κομμώτριες; Τι δηλώνει ο τίτλος;

Ήταν μία ιδέα του Μιχαήλ Μαρμαρινού καθώς το κομμωτήριο είναι ένας χώρος απ'όπου περνάνε πολλοί άνθρωποι, γίνονται πολλές συζητήσεις, όπου μιλάνε για πολιτική, κουτσομπολεύουν, ο κόσμος συνεχώς ανακυκλώνεται και τέλος, η κομμωτική έχει να κάνει με την μεταμόρφωση, συγχρόνως και με την εμπιστοσύνη κατά ένα παράδοξο τρόπο.

 

Είναι μία εποχή αθωότητας πολλών ανθρώπων;

Θέλω να πιστεύω ότι έτσι ξεκίνησε. Η ιστορία έδειξε, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, ότι δεν είναι μία εποχή αθωότητας. Έχω όμως την ανάγκη να πιστέψω ότι κάπως έτσι ξεκίνησε. Ήταν ένα άνοιγμα το οποίο προφανώς όπως γίνεται πάντα στην ζωή θέλησαν να το εκμεταλλευτούν προς όφελος τους κάποιοι, το οποίο το αναγνωρίζω ως κάτι πολύ ανθρώπινο.

 

Πώς θα χαρακτήριζες το χρονικό διάστημα απ'τη Μεταπολίτευση στο σήμερα;

Από το δικό μου βίωμα και επειδή μιλήσαμε προηγουμένως για αθωότητα νιώθω ότι ήταν μία διαδικασία απομυθοποίησης. Είμαστε η γενιά της χαμένης αθωότητας. Έχει κάτι το πληγωτικό, συγχρόνως και κάτι το πολύ σκληρό όλη αυτή η διαδικασία.

 

Πώς μπορεί ν' αφορά έναν νέο η Μεταπολίτευση;

Σίγουρα ότι ακόμα και αν δεν γίνεται συνειδητά,αν δεν το γνωρίζουμε μας επηρεάζει. Όπως σου είπα και προηγουμένως και για εμένα είχε κάτι το ενδιαφέρον να μπω σ'αυτό το ταξίδι για να εξερευνήσω τί είχε συμβεί τότε. Πιστεύω για κάθε άτομο της γενιάς μου, που δεν το έζησε, έχει ενδιαφέρον να μάθει τί είναι αυτό που μας ορίζει,να αποκτήσει ένα κομμάτι συνείδησης του τι έχει προηγηθεί. Επίσης θεωρώ ότι η παράσταση είναι μ'έναν τέτοιο τρόπο στημένη ώστε δεν εστιάζει μόνο στα πολιτικά γεγονότα της εποχής, έτσι είναι πιο εύκολο για έναν άνθρωπο που δεν έχει ζήσει τα γεγονότα να παρακολουθήσει την παράσταση.

 

Θα ήθελες να μου μιλήσεις για την συνεργασία σου με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό;

Νιώθω πάρα πολύ τυχερή γι'αυτή τη συνεργασία.Ο Μιχαήλ είναι ένας σπάνιος  σκηνοθέτης και άνθρωπος. Νιώθω ότι η γνωριμία μου μαζί του ήταν ένα ορόσημο στην ζωή μου, ένιωσα ότι μου άνοιξε ορίζοντες όπου μου ήταν πολύτιμοι.Είναι ένας άνθρωπος που φέρει κάτι μαγικό και έχει την δύναμη να το μεταφέρει και στους ανθρώπους που συνεργάζεται,γι'αυτό τον ευγνωμονώ γιατί προσωπικά το έχω πολύ ανάγκη αυτό.

 

Τι είναι αυτό που σε συγκινεί περισσότερο στην παράσταση;Κάποιο γεγονός,τραγούδι,ταινία..

Το πιο συγκινητικό κομμάτι της παράστασης για εμένα είναι ο χορός με τους θεατές στο τέλος. Αυτή η κατάργηση της απόστασης. Η δοτικότητα τους και ότι είναι τόσο ανοιχτοί είναι δώρο. Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια είναι μία ταινία που με συγκινεί αρκετά και την αναφέρουμε στην παράσταση. Ειδικότερα το κομμάτι της τελευταίας σκηνής όπου ενώ εκείνος έχει αυτοκτονήσει η φωνή του ακούγεται απ'το μαγνητοφωνάκι.Είναι κάτι που κάνουμε και εμείς στην παράσταση όπου ακούγονται και πραγματικά αποσπάσματα από φωνές ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια.Το συγκινητικό είναι ότι ο άνθρωπος φεύγει αλλά κάτι αφήνει πίσω του, ένα ντοκουμέντο της ύπαρξης του. Επίσης μου φαίνεται συγκινητική και η ιστορία της Κάλλας με τις στάχτες, που βέβαια είναι πιο κωμικά παρουσιασμένη στην παράσταση.Έχει κάτι πολύ χαρακτηριστικό της εποχής μας που είναι η εκμετάλλευση. Και η εκμετάλλευση αυτή δεν σταματάει ούτε μετά τον θάνατο. Έχει κάτι πολύ στενάχωρο όλο αυτό. 

 

Η Μεταπολίτευση μοιάζει να είναι η κακή λέξη στο σήμερα;    

Έχει μία τέτοια χροιά στο σήμερα. Μοιραία όμως πήρε μία τόσο έντονα αρνητική κατεύθυνση μετά από ένα σημείο η οποία ακόμα και σήμερα μας καθορίζει. Παρ'όλο που αλλάζουν πράγματα και καταστάσεις νιώθω ότι γυρίζουμε γύρω από τον εαυτό μας.