-Έχω την αίσθηση ότι ξεκινήσαμε πολύ ωραία. Νιώθω ότι υπάρχει ένα όμορφο κλίμα με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου που είναι αρκετά σημαντικό και ενώ έχουμε κάνει λίγες πρόβες και ουσιαστικά δεν προλάβαμε να γνωριστούμε μεταξύ μας. Υπάρχει όμως χημεία που μας διευκολύνει σε πολλά πρακτικά θέματα στην παράσταση. Επίσης νιώθω ότι στις παραστάσεις που έχουμε παίξει το κοινό κάπως ανταποκρίνεται έντονα στην παράσταση και συμμετέχει. Πιστεύω ότι η παράσταση έχει κάτι ανοιχτό και δεν κλείνεται στον εαυτό της. Έχει κάτι το εξωστρεφές.

 

 

 

Για να είμαι ειλικρινής,το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης έχει βασιστεί σε αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών στα ποιήματα. Εγώ όπως και κάποιοι άλλοι συνάδελφοι επειδή κάνουμε αντικατάσταση δεν πήραμε μέρος σ' αυτό, αντιμετωπίσαμε όμως μία άλλη δυσκολία. Έπρεπε να μπούμε στον αυτοσχεδιασμό κάποιου άλλου.Αυτό ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο που δεν έχω ξανακάνει και είχε αρκετό ενδιαφέρον η όλη διαδικασία.

 

 

 

Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε.Κάναμε λίγες πρόβες παρ'όλο που δεν είναι μία εύκολη παράσταση.Υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο το οποίο θέλει χρόνο όπως και όλα τα πράγματα άλλωστε.Δεν ξέρω πώς συνέβη αλλά τα πράγματα κάπως λειτούργησαν λίγο μαγικά. Ίσως αυτό οφείλεται στην επιλογή των ατόμων όπου εγώ ένιωσα σαν να δουλεύαμε χρόνια,αυτό που διαπιστώνω είναι ότι ο Δημήτρης ο Τάρλοου είναι αρκετά οργανωμένος και συγκροτημένος και αυτό σου δίνει μία τεράστια ελευθερία και αυτοπεποίθηση κάνοντας σε να συγκεντρωθείς στη ουσία του πράγματος.Και παρ'όλο όπως προανέφερα ήταν αυτοσχεδιασμοί άλλων ηθοποιών στις λίγες πρόβες που κάναμε έδωσε μεγάλη σημασία στο να φέρεις κάπως την προσωπικότητα σου και τον εαυτό σου σε αυτό που κάνεις. Το θεωρώ πολύ σημαντικό ότι εστίασε εκεί.

 

 

 

 

Σίγουρα ο έρωτας είναι ο κοινός παρονομαστής. Ο Στρατής Πασχάλης που έχει κάνει την επιλογή των ποιημάτων έκανε κάτι πολύ ενδιαφέρον κατά την γνώμη μου καθώς πιάστηκε από λέξεις-φράσεις των ποιημάτων και τις συνέδεσε με αντίστοιχες λέξεις-φράσεις άλλων ποιημάτων.Ήταν κάτι έξυπνο και λειτουργεί αρκετά όπως το αισθάνομαι εγώ.Αυτό το δίπολο έρως-θάνατος είναι η πιο κυρίαρχη θεματική.Όλη η παράσταση βασίζεται στην "Οδό των Φιλελλήνων». Τέλος το προσωπικό βίωμα του καθενός σε σχέση με τον έρωτα.

 

 

 

Θεωρώ ότι η ποίηση είναι ένας τρόπος να βλέπεις τον κόσμο,να βλέπεις την ζωή.Είναι βέβαια σε μεγάλο βαθμό και προσωπική υπόθεση του καθενός. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχει έλλειψη φαντασίας πάρα πολύ.Αυτό νιώθω ότι έχει εκλείψει. Το φαντασιακό μας κομμάτι εκτονώνεται στην τεχνολογία πεζά και βίαια. Δεν επιτρέπει η εποχή μας να επικοινωνήσεις μ'έναν ποιητικό τρόπο.

 

 

 

Έτσι όπως ξεκινάει η παράσταση και η "Οδός των Φιλελλήνων" του Εμπειρίκου, το ότι περνάει μία κηδεία την στιγμή που όλοι είναι στριμωγμένοι στο λεωφορείο,έχει καύσωνα είναι σαν μία αναλαμπή θα έλεγα της αναγκαιότητας της ζωής και συγχρόνως της βιωμένης από έρωτα. Έτσι και αλλιώς το αντίδοτο του θανάτου είναι ο έρωτας. Οπότε είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς τη σημαντικότητα της ζωής. Υπάρχει ένας υποβόσκων φόβος του θανάτου-του τέλους στην παράσταση ο οποίος φωτίζει τις στιγμές που βιώνεις στη ζωή.

 

 

 

Είναι και εμένα μία απ'τις αγαπημένες μου φράσεις και την βρίσκω και πολύ ουσιαστική. Νομίζω ότι είναι αναγκαίο αυτό το εκτυφλωτικό φως,αυτή η ζέστη που νιώθεις ότι καίγεσαι είναι απαραίτητη. Είναι κάτι από το οποίο πρέπει να περάσεις μέσα για να βγεις στην άλλη πλευρά.Είναι μ'έναν τρόπο ο δρόμος. Πιστεύω κάποια πράγματα η αίσθηση που σου δίνουνε είναι πιο σημαντική απ'την εκλογίκευση αυτών. Μία τέτοιου είδους φράση είναι αυτή.

 

 

 

Το "μόνο γιατί μ'αγάπησες" της Πολυδούρη για να σου απαντήσω με ένα ποίημα που ακούγεται στην παράσταση. Κάπως μου θυμίζει τα εφηβικά μου χρόνια το συγκεκριμένο ποίημα. 

 

 

 

Το «Δαμάζοντας τα κύματα» είναι μια διαχρονικά αγαπημένη μου ταινία.