Συνέντευξη

Μαρία Γεωργιάδου: Ο Μισάνθρωπος είναι ένα πάσχον πρόσωπο.

11 Νοεμβρίου 2022  |  από Γιάννης Βανταράκης
Μαρία Γεωργιάδου: Ο Μισάνθρωπος είναι ένα πάσχον πρόσωπο.
Η παράσταση έχει πρεμιέρα στις 23 Νομεβρίου στο Θέατρο Θησείον.

Μόλις έχει τελειώσει την πρωινή της πρόβα η Μαρία Γεωργιάδου ή αλλιώς Ελιάντ απ' τον θεατρικό ρόλο που υποδύεται στον Μισάνθρωπο του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη που ανεβαίνει σε λίγες ημέρες στο Θέατρο Θησείον και με συναντάει για να μιλήσουμε γι' αυτή την μυστηριώδη γυναίκα που υποδύεται. Συγχρόνως μου αναλύει την ποικιλομορφία χαρακτηριστικών που διακατέχει τους ήρωες του Μολιέρου, την χαρά της για την συνεργασία με την Μαρία Μαγκανάρη, αλλά και την ασυμβατότητα ανάμεσα στον έρωτα και την λογική.

 

Σε τι κατάσταση σε πετυχαίνω;

Βρισκόμαστε σχεδόν έναν μήνα σε πρόβες. Είναι μία πάρα πολύ ωραία κατάσταση γιατί είναι σπάνιο να πηγαίνεις σε πρόβα και να περνάς 100% ωραία και δημιουργικά. Ήθελα να δουλέψω με την Μαρία την οποία εκτιμώ και παρακολουθώ πολλά χρόνια τις δουλειές της οπότε ήταν ένα δώρο, όπως και με τους υπόλοιπους συναδέλφους, με πολλούς απ' τους οποίους γνωριζόμαστε και μιλάμε την ίδια γλώσσα.

 

Τι είναι αυτό που ελκύει τον Αλσέστ στην Σελιμέν σε αντίθεση με την Ελιάντ;

Θα χρησιμοποιήσω μία φράση της Ελιάντ ότι «ο έρως των ονείρων δεν είναι πάντοτε καρπός σύμπτωσης χαρακτήρων». Ο έρωτας έχει τους δικούς του κανόνες. Ο καθένας ψάχνει αυτό που τον συμπληρώνει. Είναι κάπως μοιραίο για τον Αλσέστ να πάει προς την Σελιμέν, μας ενδιαφέρει πολύ η ιδέα ότι ο ένας είναι καθρέφτης του άλλου.

 

Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την Ελιάντ;

Είναι η πιο μυστηριώδης μαζί με τον Φιλέντ. Δύσκολα μπορείς να καταλάβεις πότε λέει αλήθεια και πότε ψέματα, γιατί ενεργεί όπως ενεργεί. Αφήνει αναπάντητα πολλά ερωτήματα, και ίσως να μην χρειάζεται να απαντηθούν όλα από τη σκηνοθεσία. Είναι ωραίο να αφήνεται χώρος στο θεατή να κάνει τη δική του ερμηνεία. Μία προσωπική αίσθηση είναι ότι αντιπροσωπεύει αυτό τον άνθρωπο που κάποτε πληγώθηκε και τώρα μιλάει συνεχώς για τον έρωτα, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον, αλλά κάπως αποστασιοποιημένα. Όταν είχα πρωτοδιαβάσει το έργο πίστευα ότι ο Μολιέρος ήθελε να περιγράψει την τέλεια γυναίκα που επειδή δεν υπάρχει πρέπει με κάποιον τρόπο να γίνει πειστική. Στην πορεία των προβών βλέπω και αυτό τον ρόλο, όπως και τους υπόλοιπους, να φωτίζεται περισσότερο μέσα από τα μάτια των άλλων.

 

Είναι ένα έργο που σατιρίζει τα κακώς κείμενα των ανθρώπων;

Είναι σίγουρα ένα τέτοιο έργο απλά το κάνει μ 'έναν τρόπο πιο υπαινικτικό. Δεν είναι μια παρωδία ανθρώπινων τύπων. Ο κάθε ρόλος είναι κωμικός μέσα στην τραγικότητά του και το αντίστροφο. Ο Αλσέστ είναι ένα πάσχων πρόσωπο και αυτό τον κάνει βαθιά συγκινητικό. Όπως και η Σελιμέν κριτικάρεται για τη φιλαρέσκειά της αλλά οι περισσότεροι ξεχνάμε ότι είναι μια νέα κοπέλα 20 χρονών που θέλει να φλερτάρει και να διασκεδάσει.

 

Φτάνει σ' έναν υπερβολικό βαθμό η ειλικρίνεια που επιζητά ο Αλσέστ;

Είναι μια κοινωνική αυτοκτονία. Αν λέγαμε όλοι οι άνθρωποι τι σκεφτόμαστε ο ένας για τον άλλο δεν θα υπήρχε σχέση στην ανθρώπινη κοινωνία, καμία σχέση δεν μπορεί να σταθεί  χωρίς κάποιες συμβάσεις και υποχωρήσεις.

 

Κατά πόσο μπορεί να ευδοκιμήσει η λογική μπροστά στον έρωτα;

Δεν μπορεί. Είναι ασύμβατες έννοιες η λογική και ο έρωτας. Ο έρωτας είναι η κατάλυση της λογικής. Στο έργο είναι ξεκάθαρο και σαφές γιατί επαναλαμβάνεται αρκετές φορές ανάμεσα στους ήρωες.

 

Στη σημερινή εποχή των social media πιστεύεις έχει χαθεί η ειλικρίνεια μεταξύ των ανθρώπων;

Σίγουρα αν το συνδέεις με social-media είναι κάτι διαφορετικό. Μιλάμε για μία εικόνα που φτιάχνεις και προβάλλεις προς τα έξω η οποία μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητά σου. Είναι ένα κατασκεύασμα. Αν το εκλάβεις όλο αυτό ως πραγματικότητα, μπορεί να φτάσεις να νιώθεις άσχημα για τον εαυτό σου και τη ζωή σου. Μου είναι αρκετά δύσκολο να το διαχειριστώ όλο αυτό, γι’ αυτό ασχολούμαι πολύ λίγο με τα social media.

 

Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στον Αλσέστ και τον Φιλέντ;

Είναι δύο διαφορετικοί φιλοσοφικοί κόσμοι. Ο Φιλέντ είναι ένας άνθρωπος της εποχής του ο οποίος ξέρει καλά τί γίνεται γύρω του και καταφέρνει να επιβιώνει όπως κάνουν οι περισσότεροι. Με στωικότητα που θα μπορούσε να φτάνει και στον κυνισμό. Προσπαθεί πάντως να διατηρήσει σ' έναν βαθμό τον χαρακτήρα του και την ακεραιότητά του. Μοιάζει να είναι η φωνή της λογικής. Αντίθετα ο Αλσέστ είναι νομίζω ένας ρομαντικός ήρωας. Όπως ο Βέρθερος αναζητά τον απόλυτο έρωτα και τελικά αυτοκτονεί, ο Αλσέστ επιλέγει να αποσυρθεί από τα εγκόσμια, αυτό που περιέγραψα πριν ως κοινωνική αυτοκτονία.

 

Θα ήθελες να μου μιλήσεις για το στοιχείο της ανθρώπινης τραγωδίας στο έργο;

Σκεφτόμουν ότι στον Μισάνθρωπο η τραγική ειρωνεία δεν έγκειται σε αυτό που έχουμε συνηθίσει, μια πληροφορία δηλαδή που γνωρίζει ο θεατής, αλλά δεν τη γνωρίζει ο θεατρικός ήρωας. Η τραγική ειρωνεία έγκειται στον ίδιο το χαρακτήρα των ηρώων. Είναι σαν να βλέπεις τον Αλσέστ και να ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα συντριβεί. Σου θυμίζει μια εφηβική κατάσταση, όλο αυτό το απόλυτο, το επαναστατικό, που συγκρούεται  με τους πάντες και τα πάντα. Αυτό όμως είναι το στάδιο που πρέπει να περάσεις για να ολοκληρωθείς σαν προσωπικότητα. Ο Αλσέστ είναι σαν να μην κατάφερε να ενηλικιωθεί, να έμεινε καθηλωμένος σε μια αιώνια εφηβεία.