Βία κατά των γυναικών. Υπήρχε και υπάρχει. δεν φαίνεται να υποχωρεί, να περιορίζεται παρά την έκταση που έχει πάρει το ζήτημα. Γιατί πιστεύετε ότι δεν έχει αλλάξει κάτι;

Νικόλ Δημητρακοπούλου: Η πατριαρχία είναι μια σταθερά η οποία δεν έχει εκριζωθεί. Σε μεγάλο βαθμό οι σχέσεις των δύο φίλων αλλά και η ίδια η κοινωνία έχει χτιστεί πάνω της. Αυτό που αλλάζει στις μέρες μας είναι το μέγεθος και η ένταση της αντίδρασης και αυτό είναι το μόνο ελπιδοφόρο. Ο κόσμος αλλάζει. Αργά, με αγώνα αλλά αλλάζει.

Ποιο ρόλο επιτελεί ο χώρος που παρουσιάζεται η παράσταση αυτή;

Θανάσης Δόβρης: Ο χώρος είναι κυρίαρχος στην παράσταση μας Αυτός διαμορφώνει τη σκηνική δραματουργία μας. Και προσωπικά είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Να με οδηγεί ο ίδιος ο χώρος με τα υλικά του .

Με βάση την προηγούμενη εμπειρία σας από τις προηγούμενες δύο παραστάσεις που δόθηκαν, τι κοινό θα λέγατε ότι έρχεται να σας δει; Έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά;

Νικόλ Δημητρακοπούλου: Νομίζω πως το κοινό που βλέπει την παράσταση είναι άνθρωποι που αν μη τι άλλο βλέπουν το θέατρο όχι μόνο ως μέσο ψυχαγωγίας αλλά ταυτόχρονα ως τρόπο προβληματισμού και θέασης μιας πραγματικότητας που επιθυμούμε να επαναδιαπραγματευτούμε. Επίσης είναι ένα κοινό το οποίο ενδιαφέρεται όχι μόνο για το περιεχόμενο αλλά και για την μορφή. Για διαφορετικές θεατρικές προσεγγίσεις.

Πώς ξεκινήσατε την έρευνά σας γύρω από το τεράστιο γυναικείο ζήτημα της έμφυλης βίας; Οι πηγές είναι αμέτρητες. Ποια ήταν τα κριτήρια ώστε να συμπεριλάβετε τα κείμενα που συμπεριλάβατε;

Νικόλ Δημητρακοπούλου: Η έρευνα ξεκίνησε περίπου δύο χρόνια μαζί με την Νατάσα Σίδερη με την οποία μας ενδιέφερε πολύ το θέμα αυτό. Η Νατάσα τότε έγραψε το πρώτο κείμενό της που αποτελεί και το πρώτο μέρος του έργου με αναφορά στο κυνήγι των Μαγισσών. Στη συνέχεια  έγραψε άλλα δύο μέρη και η έρευνα της  την οδήγησε στο να προτείνει την μαιευτική του Ιπποκράτη. Ένα σοκαριστικό  κείμενο το οποίο για πρώτη φορά παρουσιάζεται επί σκηνής. Φυσικά η έρευνά μας είναι διαρκής όχι μόνο αναφορικά με τα κείμενα που συμπεριλαμβάνουμε στην παράσταση αλλά και σε όλα τα στοιχεία της. Στην μουσική, τις εικόνες και όλη την σκηνική σύνθεση. Οι πηγές είναι όντως αμέτρητες και κυρίως η  ιστορική στιγμή που βιώνουμε μας δίνει ένα ανεξάντλητο υλικό κακοποίησης και απελπισίας.

Το έργο αυτό, είναι μια παράσταση εν εξελίξει. Έχετε στα πλάνα σας να συνεχιστεί με κάποιο τρόπο, να εξελιχθεί;

Θανάσης Δόβρης: Μια παράσταση εν εξελίξει δεν τελειώνει ποτέ. Είναι μια αέναη, συνεχόμενη πρόβα που διαρκεί όσο διαρκούν οι αντοχές μας, οικονομικές, ψυχικές, σωματικές.

Πιστεύετε πως υπάρχει κάπου μια χαραμάδα φωτός και ελπίδας στο ζήτημα της έμφυλης βίας; Οι διεθνείς οργανισμοί διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο στην καταπολέμησή του;

Θανάσης Δόβρης: Θα σας πω κάτι, που εκ πρώτης δεν απαντάει στην ερώτηση σας. Λέει ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ σε μια επιστολή του: Πιστεύω ότι στους ανθρώπους δεν αρέσει να ακούνε ότι είναι δυστυχισμένοι. Όλοι παρηγοριούνται με τη σχετική τους τύχη, λένε: είμαστε "καλύτερα" από τους δυστυχισμένους.