Σ'ένα μικρό διάλειμμα από το γεμάτο -πρόβες και γυρίσματα -πρόγραμμα της Ναταλίας κατάφερα να μιλήσω μαζί της για την τηλεοπτική επιτυχία στην οποία πρωταγωνιστούσε, το "42°C", τις δύο μικρές μήκους ταινίες "Μελατονίνη"και "Όταν γελάω κλείνουν τα μάτια μου", ενώ στη συνέχεια μας παρουσίασε τα "Μπάσταρδα" την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Πάστρα που δημιουργήθηκε εν καιρώ πανδημίας. Κλείνοντας δεν παρέλειψε να μας υπενθυμίσει το πόσο ανυπομονεί να βρεθεί και εκείνη με το κοινό στη θεατρική σκηνή.

Θα ήθελες να  μου πεις πώς προέκυψε η συνεργασία σου για τη σειρά;

H συνεργασία προέκυψε μέσω casting, εγώ ήμουν ακόμα στην Σχολή όταν ξεκινήσαμε και ήταν μία αρκετά μεγάλη διαδικασία. Υπήρξαν αρκετές φάσεις, στην αρχή έκανα μόνη μου, μετά με το σκηνοθέτη, μετά με ηθοποιούς για τους ρόλους των γονιών, ήταν μία ενδιαφέρουσα εμπειρία γιατί φαινόταν ότι ήθελαν να βρουν ανθρώπους που ταιριάζουν μεταξύ τους και όχι ατομικότητες. Μετά διάβασα το σενάριο το οποίο μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρον, διαφορετικό απ' ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Με τράβηξε και το γεγονός ότι η ιστορία έχει δύο χρονικότητες, είναι μεγάλη πρόκληση το να παίζεις δύο διαφορετικές ηλικίες και να πρέπει να βρεις το τρόπο μέσα σου να αλλάζεις και αυτό να είναι ξεκάθαρο στα μάτια του θεατή.

Λίγα λόγια για το χαρακτήρα της Λένας;

Η Λένα έχει βιώσει το θάνατο της μαμάς της και γυρνάει πίσω στο νησί για το μνημόσυνο της. Το πρώτο βράδυ στο νησί, πεθαίνει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες η αδερφή της. Έτσι εκείνη προσπαθεί με τη βοήθεια του Νίκου, που είναι ο παιδικός της έρωτας να βρει τι έχει συμβεί σ' αυτούς τους δύο θανάτους οι οποίοι μοιάζουν τόσο μεταξύ τους. Είναι αρκετά εύθραυστη ψυχικά και έχει επίσης και επιληψία και παίρνει φαρμακευτική αγωγή λόγω των κρίσεων.

Είναι ο πρώτος σου πρωταγωνιστικός ρόλος. Θα ήθελες να μου μιλήσεις γι'αυτό;

Προσωπικά είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γι' αυτή τη δουλειά. Επίσης αυτό έγινε με το που τελείωσα τη σχολή οπότε ήμουν πολύ τυχερή που μέσα σε όλο αυτό που βιώναμε και βιώνουμε είχα αυτήν την εμπειρία. Προφανώς υπήρχε άγχος γιατί είναι ένα δύσκολο πράγμα να αναλάβεις και μπορεί εύκολα να βγει λάθος αν δε του δώσεις τη δέουσα προσοχή και φροντίδα.

Ποιο είναι αυτό το νέο στοιχείο που φέρνει η σειρά στην ελληνική τηλεόραση;

Όσο κλισέ και αν ακούγεται πιστεύω ότι η σειρά ποντάρει αρκετά στο στοιχείο του σασπένς. Παίζει ρόλο αυτό, γιατί μιλάμε για μία σειρά οκτώ επεισοδίων και αυτό που ο θέλεις είναι ο θεατής να θέλει να βάλει το επόμενο επεισόδιο κατευθείαν. Επίσης οι όλοι οι χαρακτήρες είναι αρκετά πολύπλευροι. Εμένα μου άρεσε και η επιλογή μίξης ηθοποιών τους οποίους γνώριζε το κοινό με μία καινούρια γενιά νέων ηθοποιών πολλών από των οποίων είναι η πρώτη δουλειά τους.

Φοβήθηκες μήπως η σειρά δεν γίνει αρεστή στο κοινό λόγω της θεματολογίας της;

Ναι, φοβήθηκα γιατί η σειρά εμπεριέχει στοιχεία που μπορούν εύκολα να απωθήσουν κάποιον. Ο φόβος της αποτυχίας υπάρχει σε ότι και αν κάνουμε. Αν και πιστεύω ότι ένα καλλιτεχνικό έργο δεν γίνεται να αρέσει σε όλους και δεν πειράζει κιόλας γιατί αν άρεσε σε όλους θα ήταν βαρετό. Αλλά δεν κράτησε πολύ ο φόβος. Εγώ ελπίζω και πιστεύω ότι θα βρει το κοινό του και είμαι χαρούμενη μ'αυτό.

Είναι πιστεύεις μία παραγωγή που θα μπορούσαμε να τη δούμε σε μία ξένη πλατφόρμα;

Πιστεύω ότι και από άποψη παραγωγής, σκηνοθεσίας, σεναρίου, σκηνογραφίας , ηθοποιών κλπ. έχει τα φόντα να είναι μία παραγωγή αντάξια σειρών του εξωτερικού.Ενώ έχει μία ελληνική ταυτότητα δεν είναι κάτι αμιγώς ελληνικό, και αυτό το λέω γιατί θα μπορούσε ένας θεατής που δεν είναι μεγαλωμένος εδώ να το δει και να ταυτιστεί παρακολουθώντας την ιστορία.

"Μελατονίνη"και η συνεργασία σου με τον Νίκο Πάστρα;

Η Μελατονίνη ήταν η πρώτη μικρού μήκους ταινία που έκανα. Μόλις μου είπε ο Νίκος την ιδέα ενθουσιάστηκα. Έχω έναν έρωτα με το "Ακρυλικό" και τον εκτιμώ πολύ σαν δημιουργό. Εχω και μία ιδιαίτερη σχέση με την κίνηση, οπότε το γεγονός ότι υπήρχε κάτι πολύ κινητικό και σωματικό με ιντρίγκαρε ακόμα περισσότερο. Δουλέψαμε πολύ μαζί, και υπήρξε σεβασμός, με αντιμετώπισε σαν μία ισάξια συνεργάτη, κι ας ήταν η πρώτη μου ταινία. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Επίσης η μουσική που έγραψε ο Γιάννης ο Βεσλεμές είναι υπέροχη, όπως και η φωτογραφία του Πέτρου Νούσια. Ο Νίκος έχει ένα χάρισμα στο να δημιουργεί κόσμους. Να φτιάχνει σύμπαντα σαν το δικό μας αλλά λίγο κουνημένα και να σε κάνει να θες να τα εξερευνήσεις.

"Όταν γελάω κλείνουν τα μάτια μου", η δεύτερη μικρού μήκους σου.

Ήταν η δεύτερη μικρού μήκους ταινία, την σκηνοθέτησε ο Ντάνιελ Μπόλντα και έπαιζα μαζί με την Σάντρα Αμπουλγκαναμ. Την αγαπάω πολύ αυτή τη δουλειά. Και αυτή η ταινία όπως και η Μελατονίνη έχουν το κοινό ότι δεν δουλεύεις έτσι απλά με τον σκηνοθέτη αλλά δημηιουργούμε μαζί κάτι προσωπικό, κάτι δικό μας. Δουλέψαμε πολύ όμορφα με τον Ντάνιελ, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και τον θαυμάζω πολύ σαν καλλιτέχνη, όπως και τον Νίκο. Υπήρχαν αρκετά αυτοσχεδιαστικά στοιχεία και μας έδωσε απόλυτη ελευθερία και άνεση να εκφραστούμε. Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία.

Με αφορμή την συμμετοχή των "Μπάσταρδων"στο Work in Progress θα ήθελες να μου μιλήσεις γι'αυτό;

Τα Μπάσταρδα είναι μία ταινία που δημιουργήθηκε μέσα στην καραντίνα ουσιαστικά. Όλοι οι άνθρωποι που παίζουμε είμαστε συμφοιτητές οπότε υπάρχει αυτή η οικειότητα. Ήταν μία ιδέα που είχε ο Νίκος και την εξελίξαμε όλοι μαζί. Κάναμε διάφορες συναντήσεις, ο Νίκος έγραψε το σενάριο και δουλέψαμε πάνω σ'αυτό. Ο χαρακτήρας μου στη ταινία μιλάει μόνο με τα ζώα. Πλήρως από επιλογή. Και στην κολλητή της, την Κατερίνα που είναι αυτή που τα μεταφέρει στους άλλους. Επιλέγει, και εκείνη, όπως και όλα τα Μπάσταρδα, να υπάρξει σ'αυτό το πλαίσιο εκτός κοινωνίας που της προσφέρει αυτήν την απόλυτη ελευθερία. Μπορεί να μην μιλάει σε κανέναν, από την στιγμή που δεν υπάρχουν οι συνηθισμένοι κανόνες.

Σε τρόμαξε το κομμάτι της διαχείρισης του χρόνου με τη δουλειά;

Στην αρχή δε με τρόμαξε γιατί ήμασταν σε καραντίνα οπότε ο χρόνος κυλούσε διαφορετικά. Τώρα όταν ανοίξουν τα θέατρα με το καλό και θα έχω τη  παράσταση ίσως να με αγχώσει η διαχείριση του χρόνου, δεν ξέρω. Αλλά πάντα το ζήτημα είναι το πόσο θες να κάνεις αυτό που έχεις επιλέξει. Πόσο θες να αφιερώνεις τον χρόνο σου εκεί. Και εγώ προσωπικά ανυπομονώ να βρεθώ πάλι πάνω στην σκηνή, οπότε ας ανοίξουν τα θέατρα και μια χαρά διαχείριση θα γίνει.