Είναι ένα σπουδαίο έργο που ομολογώ δεν το ήξερα και μου άρεσε γιατί το ύφος του είναι αρκετά κοντά στον Γκόγκολ. Όπου μιλάει για σημαντικά πράγματα που βλέπουμε όλοι γύρω μας αλλά μέσα από την συνθήκη της κωμωδίας. Αυτό είναι πολύ γοητευτικό, αλλά και αποτελεσματικό. Μπορείς να πεις τις μεγαλύτερες αλήθειες και να τις δεχτεί ο άλλος εύκολα, γελώντας. Μιλάει για όλες τις παθογένειες της εποχής, κάνει μία κριτική στο κοινωνικοιστορικό πλαίσιο του καιρού εκείνου και σε όλους τους ανθρώπους που θρέφει όλη αυτή η απολυταρχική κατάσταση του σταλινικού καθεστώτος. Ο ήρωας μας είναι ένας άνεργος προλετάριος που βρίσκεται στα όρια της απελπισίας. Από μία παρεξήγηση οδηγείται στην απόφαση της αυτοκτονίας ενώ ο ίδιος δεν είχε τέτοια πρόθεση. Έτσι μέσα στην πορεία του ήρωα βλέπουμε όλο το περίγραμμα της κοινωνίας εκείνης της εποχής. Εγώ υποδύομαι την Σεραφίμα την πεθερά του που είμαι ένα από τα πρόσωπα που προσπαθούν να τον αποτρέψουν από την αυτοκτονία.Το διαφορετικό στοιχείο που έχει η παράσταση είναι το μουσικό πλαίσιο. Ο Γιώργος ο Παπαγεωργίου αποφάσισε να το αποδώσει μουσικά κάτι το οποίο βρήκα πολύ γοητευτικό.

 

 

 

Η κριτική του καθεστώτος. Βλέπουμε δυστυχώς ακόμα και στις μέρες μας τα πράγματα να επαναλαμβάνονται σε διάφορες χώρες (Β.Κορέα ή στην Τουρκία). Οι άνθρωποι δεν τολμούν να πουν ελεύθερα την γνώμη τους πόσω μάλλον να γράψουν ένα θεατρικό έργο που να στηλιτεύει την απολυτότητα του καθεστώτος. Την λογοκρισία,τον έλεγχο την έλλειψη ελευθερίας. Ο Έρντμαν εξορίστηκε και δεν ευτύχησε να δει ποτέ το έργο του στη σκηνή.

 

 

 

Τα πιο σπουδαία έργα έχουν αυτά τα στοιχεία που λέτε. Αναδεικνύουν την ζωή όπως είναι. Η ζωή εμπεριέχει τα πάντα. Την θλίψη, την μελαγχολία, την χαρά, την αισιοδοξία,τα πάντα. Ένα έργο που το ονομάζουμε "κλασσικό"  οφείλει να ακουμπάει στην πραγματική ζωή και να μην είναι μονοδιάστατο. Δεν είναι γοητευτικό για τον θεατή να παρακολουθεί μόνο την μιζέρια του ήρωα. Το γοητευτικό στο έργο είναι ότι λέει αλήθειες. Ναι μεν γελάμε αλλά βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα απ' τον ήρωα. Αυτό είναι το ζητούμενο,ο θεατής να ταυτιστεί μ' αυτόν και να μην περάσει δύο ώρες μόνο γελώντας. Πρέπει να βρει αλήθειες, να βρει στοιχεία για να ταυτιστεί, ν' αγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτά.

 

 

 

Όλοι γύρω του θέλουν να καρπωθούν την αυτοκτονία προς όφελος τους. Συμβαίνει αυτό πολύ συχνά. Δεν έχουμε αρκετή γενναιότητα ώστε να υποστηρίξουμε την δίκη μας αλήθεια. Προτιμάμε να κρυφτούμε πίσω από μία ομάδα ή να εκφραστούμε εξ' ονόματος κάποιου ΑΛΛΟΥ. Είναι πολύ στενάχωρο γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν νιώθουμε ελεύθεροι. Και το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου είναι η ελευθερία. Η ζωή μας είναι ένας αγώνας προς την αυτογνωσία και την ελευθερία.Είναι πολύ σημαντικό να μην φοβόμαστε.

 

 

 

Βεβαίως και φαίνεται. Νομίζω το υπέρτατο σημείο ματαιοδοξίας είναι να θες να οικειοποιηθείς τον θάνατο κάποιου. Έχω την αίσθηση ότι όλοι αυτοί οι ήρωες δεν δίνουν αξία στην ζωή την οποία στο τέλος υμνεί ο συγγραφέας. Θεωρούν τον θάνατο του κεντρικού ήρωα ένα όχημα προς την εκπλήρωση της ματαιοδοξίας. Φαίνεται το πόσο ελαφριά παίρνουν οι ίδιοι την ζωή τους. Δεν προσπαθούν να κάνουν κάτι ώστε να ζήσουν ελεύθεροι. Να δώσουν αξία στο δώρο της ζωής.Το βλέπουμε και σήμερα. Δεν τιμάμε το δώρο της ζωής. Το θεωρούμε δεδομένο, αυτονόητο. Δεν το λέω τόσο πολύ για τους νέους οι οποίοι δεν είναι εύκολο να το νιώσουνε, αλλά από μία ηλικία και μετά πρέπει να συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν μας χαρίζεται και κάθε μέρα πρέπει να τιμάμε την ζωή μας. Με τις αποφάσεις μας,με τις σκέψεις μας, με τον τρόπο που δουλεύουμε, με τον τρόπο που ζούμε.

 

 

 

Το βλέπουμε στο τέλος. Βλέπουμε όλους τους ήρωες να παίρνουν ελαφριά την ζωή τους μέχρι να φτάσουμε στο μονόλογο του φινάλε, που κατά την γνώμη μου είναι ένας ύμνος στη ζωή. Αυτός ο άνθρωπος που δεν περνάει εύκολα στη ζωή του, που δεν έχει δουλειά, που ζει καταπιεσμένος και δεν έχει ελευθερία προτιμάει να ζήσει έστω και με κομμένο το κεφάλι όπως η κότα όπως λέει. Είναι στο χέρι μας την ζωή να την κάνουμε όσο πιο γεμάτη μπορούμε και να της δώσουμε την αξία της. Θεωρώ ότι παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας ενώ θα έπρεπε να παίρνουμε στα σοβαρά τη ζωή. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη ζωή. Είναι με το μέρος μας δεν είναι εχθρός μας.

 

 

 

Μόλις τελείωσα τα γυρίσματα μίας ταινίας σε σκηνοθεσία Σωτήρη Γκορίτσα. Το καλοκαίρι θα κάνω ταξίδια που τα αγαπώ πολύ και το χειμώνα θα είμαι πάλι στο Εθνικό στην παράσταση "Τα φώτα της πόλης" του Τσάρλι Τσάπλιν σε σκηνοθεσία Αμαλία Μπένετ και την μουσική γράφει ο Θοδωρής Οικονόμου.