Μεσημεριανός καφές με τον Αλέξανδρο Λιβιτσάνο για να μου μιλήσει για το "Σπιρτόκουτο"the musical,την συνεργασία του με τον Γιάννη Νιάρρο,την ταύτιση που υπήρξε όταν πρωτοείδε την ταινία,ενώ για το τέλος μου αποκάλυψε σε ποιών τις συναυλίες θα ήθελε να παρευρεθεί..

Πώς προέκυψε η επιλογή του "Σπιρτόκουτου" ώστε να δουλέψετε πάνω σ' αυτό το έργο;

 Ο Οικονομίδης το είχε σκεφτεί σαν ιδέα χρόνια πριν και γνωρίζοντας τον Νιάρρο του το πρότεινε. Λίγο καιρό μετά ο Γιάννης κι εγώ γνωριστήκαμε και μου μίλησε γι' αυτό το εγχείρημα αμέσως. Έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε στην αρχή συνθέτοντας, πάνω στο λιμπρέτο και τις ατάκες της ταινίας και στη συνέχεια ενα χρόνο μετά ο Γιάννης ανέλαβε και την σκηνοθεσία.

 Μίλησε μου για τη σχέση σου με τον Γιάννη Νιάρρο.

 Δουλέψαμε πολύ αβίαστα και φυσικά. Ο Γιάννης είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ την μουσική και φυσικά είναι υπερταλαντούχος σε ότι κάνει. Θεωρεί παραδόξως τον εαυτό του μη μουσικό, πράγμα με το οποίο διαφωνώ όλο και περισσότερο, αλλά και εγώ από την άλλη ποτέ δεν πήρα τον εαυτό μου σοβαρά σαν συνθέτη ή μουσικό, απλά κάνω πράγματα όταν τα νοιώθω και τα αγαπάω. Εν ολίγοις δεν κολλήσαμε σε στερεότυπα, δεν υπήρξε σημείο που να διαφωνήσαμε, όλα κυλήσαν ομαλά. Είναι σημαντικό σ' έναν κόσμο τόσο ανταγωνιστικό να βρεθεί τέτοια σύμπνοια. Εν κατακλείδι αυτό που κέρδισα και με συγκινεί είναι η ανθρώπινη σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα μας μέσα απο αυτη την διαδικασία.

Τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που είχες δει το "Σπιρτόκουτο";

Ταυτίστηκα όπως αρκετοί όντας απ' αυτούς που το παραδέχτηκαν κιόλας. Θυμάμαι το είδα και έλεγα ότι αυτά είναι οικεία πρόσωπα και καταστάσεις στα μάτια μου. Η αλήθεια είναι ότι σ' ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης και θέασης γελάσαμε με την βομωλοχία μιας και είμασταν εικοσάρηδες ,αλλά σ' ένα δεύτερο επίπεδο όταν είδαμε και την "Ψυχή στο στόμα", ισοπεδωθήκαμε. Πολλοί σκέφτηκαν -όπως και τώρα μπορεί να σκεφτούν- ότι δεν γίνεται να μιλάμε έτσι ή να συμπεριφερόμαστε κατ' αυτό το τρόπο στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι αυτό είναι μία έκφανση της υποκρισίας που μας διακατέχει. Δεν είναι δυνατόν να βλέπεις αυτές τις ταινίες και να μην πεις ότι απο τα 10 συμβάντα που λαμβάνουν χώρα, έχω υπάρξει κι εγώ μάρτυρας κάποιων, στην γειτονιά μου ή ακομα και στο δικό μου σπίτι.

Πώς προέκυψε αυτό το mix τόσο διαφορετικών ειδών μουσικής;

Με τον Γιάννη μας αρέσει πάρα πολύ η κωμωδία και οι παρωδίες. Ξεκινόντας την σύνθεση του έργου εκμεταλλευτήκαμε πολύ την εμπειρία μου ως ενορχηστρωτή σε όλα τα διαφορετικά είδη τα που έχω υπηρετήσει απο την αρχή της πορείας μου εως σήμερα. Μεμονωμένα τα κομμάτια που γράψαμε θα μπορούσαν να είναι αυθύπαρκτα, μπορούν να σταθούν σαν παρωδία τύπου Mel Brooks ή Seth McFarlane αλά ελληνικά. Παρόμοιο υλικό υπήρχε από παλιά στους σκληρούς δίσκους μου, αλλά το να γίνει αυτό το υλικό ο πυρήνας ένος μεγάλου και δομημένου έργου, ήταν κάτι που απαιτούσε προσεκτίκες κινήσεις και ωριμότητα και απ΄τους δυο μας.

Τι περιέχει η playlist σου αυτό το καιρό;

Η playlist δεν απέχει πολύ απο το πολυστιλιστικό χάος του έργου μας. Έχει "Mεγάλο ερωτικό" του Μάνου Χατζιδάκι, Δανάη "Ποτέ δεν θα ξεχάσω τέτοια μάτια", Το κοντσέρτο για πιάνο του Σεργκέι Τανέγιεφ, "Ι have nothing" της Whitney Houston ", "Έρωτα μου ανεπανάληπτε" της Τζένης Βάνου, "Live and let die"από Paul McCartney, εν ολίγοις ό,τι να’ ναι.

 Σε ποιου τη συναυλία θα ήθελες να βρεθείς;

 Σίγουρα του Μότσαρτ και πιστεύω θα του άρεσε το εγχείρημα μας και αυτό που κάνουμε, θα γελούσε, αν και μουσικά θα μας θεωρούσε άχρηστους. Μετά σε μία μοντέρνα θα ήθελα να ήμουν σε μία του Sinatra στο Caesar’s Palace με Rat-Pack, Dean Martin κλπ.