Αυτή την ιδέα της μουσικής προσέγγισης στο έργο την είχε ξεκινήσει ο Νιάρρος πριν δυόμιση χρόνια δουλεύοντας μαζί μ'έναν σπουδαίο μουσικό τον Αλέξανδρο τον Λιβιτσάνο για να το κάνουν μαζί.Εμένα ο Γιάννης μου το είπε όταν είχα πάει να τον δω στους "Παίκτες"και εκεί μου είχε μιλήσει ότι με θέλει για τον ρόλο του Λουκά και ότι θα μου πήγαινε πολύ.Οι πρόβες ξεκινήσανε τέλη Αυγούστου και κάπως έτσι βρέθηκα να είμαι μέλος αυτής της παράστασης.

 

 

 

Επειδή με τον Γιάννη γνωριζόμαστε από την Σχολή και επειδή ξέρω τι τύπος είναι και επειδή είναι αυτό το έργο με τις ευλογίες του Οικονομίδη που είναι πολύ σημαντικό γιατί ο Οικονομίδης είναι ένας σοβαρός τύπος, αν δεν πίστευε ότι μπορεί να γίνει κάτι καλό δεν θα έδινε το έργο του και με τους συντελεστές που είχε στο μυαλό του ο Γιάννης δεν σκέφτηκα αν μπορεί το Σπιρτόκουτο να γίνει musical. Στην αρχή όταν το ανακοίνωσε η Στέγη χωρίς τα ονόματα που δεσμεύονται μου φάνηκε λίγο περίεργο σαν ιδέα αλλά όταν είδα τα ονόματα ένιωσα πολύ πιο εφησυχασμένος, γιατί ήξερα ότι εξαρχής δεν πρόκειται για ένα καθαρό musical. Δεν είναι εντυπωσιακό δεν έχει χορευτικά κλπ δίνοντας βάση εκεί. Όλα τα στοιχεία του musical είναι ειρωνικά,κλείνει το μάτι στον κόσμο του musical αλλά είναι περισσότερο θα λέγαμε μία πρόζα πατημένη σ'ένα μουσικό ρυθμό.Πειράζει πολλά μουσικά στοιχεία και είναι πολύ ανεπιτήδευτο όλο αυτό.

 

 

 

Το ωραίο με τον Οικονομίδη ήταν ότι μπήκε στην παράσταση ως ένας εξωτερικός καλός θεατής. Η αλήθεια είναι ότι όταν ήρθε στις πρόβες φοβηθήκαμε. Αλλά μετά όταν τον είδαμε να γελάει και ειπε θετικά σχόλια γι' αυτό που είδε και άκουσε καταλάβαμε ότι είχαμε έναν θετικό προπονητή. Άφησε μεγάλη ελευθερία στον Γιάννη και τον Αλέξανδρο ώστε να γίνει αυτή η παράσταση. Οπότε μπορώ να σου πω ότι κάναμε περισσότερο παρέα παρά συνεργασία. Είναι φοβερό το πόσο έχει επηρεάσει η φιλμογραφία του Οικονομίδη την ελληνική κουλτούρα, είναι αναφορά στην Ελλάδα. Οι ατάκες του,οι φράσεις του είναι πολιτισμική αναφορά.

 

 

 

Στην συγκεκριμένη παράσταση επειδή είναι είκοσι χρόνια μετά είχε μία ιδέα ο Γιάννης που εμένα στην αρχή μου φάνηκε κάπως ως προσέγγιση αλλά στην πορεία μαλάκωσα και είδα το πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει αυτό το πράγμα. Σ' αυτή την προσέγγιση λοιπόν ο Λουκάς είναι το πολύ δυσάρεστο φαινόμενο που υπάρχει σ' αυτή τη γενιά αλλά και πιο πίσω ότι προσπαθείς να φορέσεις στη χειρότερη συνθήκη που υπάρχει ανάγκη να αγκαλιάσεις το φως, την ηθική να εξετάσεις πάλι τις ανθρώπινες σχέσεις ή με τις γυναίκες, με την σεξουαλικότητα, με τα εργασιακά δικαιώματα, με τον ρατσισμό όλο αυτό που αποτελεί την Ελλάδα. Μέσα σ' αυτό είναι το φαινόμενο του πιτσιρικά ο οποίος ψαρώνει με την Ferrari, τα λεφτά,την αναγνωρισιμότητα, την φτωχή-χυδαία γλώσσα προσπαθώντας να υιοθετήσει ένα πράγμα που έχει καταβολές από τον Τόνι Μοντάνα, μέχρι τον τάδε ράπερ, τα ακριβά αμάξια και μέχρι μία κοπέλα που είναι αρκετή για εκείνον μόνο εφόσον έχει κορμάρα, κωλάρα, βυζάρες και του είναι υπάκουη. Ο Λουκάς λοιπόν σ' αυτή την προσέγγιση είναι ένα εγκλωβισμένο παιδί σε μία μικροαστική οικογένεια που σιχαίνεται να είναι κομμάτι μίας οικογένειας που έχει ένα χαλασμένο air-condition, o πατέρας του κάνει κουμάντο και μένει στον Κορυδαλλό. Έτσι ονειρεύεται έναν επιτηδευμένο κόσμο που δεν έχει καμία επαφή αλλά θέλεις να το κάνεις ταυτότητα σου λες και είναι κάτι το σημαντικό.

 

 

 

Το όμορφο περιτύλιγμα είναι η απόδειξη ότι δεν θέλει να δει τα ελαττώματα του. Αυτό σημαίνει περιτύλιγμα. Το όμορφο είναι ευχάριστο να το κοιτάς. Όσο είναι ευχάριστο είναι μακριά απ'το ζήτημα αυτό καθ' αυτό. Οπότε προτιμάει το περιτύλιγμα γιατί δεν θέλει αντιμετωπίσει το ζήτημα. Αυτός που θέλει να αντιμετωπίσει το ζήτημα το βλέπει ακριβώς όπως είναι. Βρώμικο, άσχημο, επικίνδυνο και με τον συναγερμό που κρούει αυτό το ζήτημα. Οπότε προτιμάει να δει κάτι για να αισθανθεί ότι πήρε θέση και έκανε κάτι υπεύθυνο βλέποντας κάτι για ένα κοινωνικό ζήτημα αλλά παράλληλα να μπορεί να παραγγείλει την πίτσα του και να πιει το κρασάκι του.

 

 

 

Η έκρηξη έχει γίνει πάρα πολύ καιρό τώρα. Έχουμε έναν πόλεμο όχι μακριά από εμάς, οι άνθρωποι δεν μπορούν να νοικιάσουν πλέον σπίτια, οι κινηματογράφοι κλείνουν, δεν μπορείς να πληρώσεις το ρεύμα σου, δεν μπορείς να αγοράσεις φαγητό απ'το super-market..η έκρηξη έχει γίνει. Είναι απλά προς τα μέσα. Δεν είναι μία έκρηξη όπως παλιά να γίνουν μεγάλες ιστορικές αναταραχές (Γαλλική επανάσταση). Αυτή τη δυναμική ο κόσμος την έχει χάσει. Δεν λέω ότι χρειάζεται μία Γαλλική επανάσταση. Λέω απλώς ότι βάση στοιχείων του πώς είναι δομημένη μία καπιταλιστική κοινωνία στην ελεύθερη αγορά με αυτή την διαστρεβλωμένη δημοκρατία η οποία είναι στο φαντασιακό του κόσμου και δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατική αντίληψη, δεν μπορεί να γίνει μία επανάσταση και να μάχομαι με τον καταπιεστή μου. Πλέον οι εκρήξεις αυτές είναι προς τα μέσα. Εννοώντας ότι κλειδώνω την πόρτα μου και πίνω αλκοόλ, δέρνω την γυναίκα μου, βιάζω-εκπορνεύω το παιδί μου. Μ' αυτές τις έννοιες γίνεται η έκρηξη. Αλλά έχει γίνει αρκετό καιρό η έκρηξη και τώρα αποκαλύπτεται, αλλά το ότι αποκαλύπτεται δεν σημαίνει ότι ξεκινάει να γίνεται τώρα. Απλώς σηκώνεται ένα πέπλο και βλέπουμε να γίνονται φρικαλέα πράγματα. Και δυστυχώς ο Παπαβασιλείου το είχε πει σε μία συνέντευξη του και το βρίσκω πολύ εύστοχο ότι ο καπιταλισμός είναι καταδικασμένος να αποτύχει μόνο από τον ίδιο του τον εαυτό. Θα συσσωρευθεί τόσο πολύ αυτή η δυσλειτουργική έννοια μίας καπιταλιστικής κοινωνίας-κόσμου και θα αποτύχει απ'τον ίδιο του τον εαυτό. Να τα βάλουμε μαζί του σήμερα δεν νομίζω ότι έχουμε κάτι στα χέρια μας ώστε να το αποτρέψουμε και να το αλλάξουμε. Θα αποτύχει μόνο του. Μακάρι να είμαι λάθος αλλά προς το παρόν αυτή η έκρηξη στην οποία αναφέρεσαι είναι αυτή που προείπα. Ο κόσμος εκρήγνυται προς τα μέσα του.Και αυτό βγαίνει με φρικαλεότητες και πολλά σκοτάδια.