Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση.

Δυσκολεύομαι είναι η αλήθεια να δώσω μια απάντηση σε αυτήν την κατά τ’ άλλα απλή ερώτηση. Και η δυσκολία έγκειται στην προσωπική εντύπωση που μου γεννήθηκε από τις πρώτες κιόλας αναγνώσεις και πρόβες με την ομάδα, ότι το έργο «Με νύχια και με δόντια» του Thornton Wilder είναι ένα φανταστικό έργο. Γραμμένη το 1942 η τρίπρακτη αυτή κωμωδία ξεκινά να διαδραματίζεται χρονικά σε κάτι που θυμίζει την ταινία κινουμένων σχεδίων Ice age και την ταινία καταστροφής The day after tomorrow, μεσολαβεί μια θεομηνία εφάμιλλη με τον κατακλυσμό του Νώε, για να καταλήξει στο απόλυτο σκηνικό πολέμου. Σε αυτό το φανταστικό θεατρικό σύμπαν πρωταγωνιστεί μια οικογένεια, η υπηρέτρια της οικογένειας, ο Μωυσής και ο Όμηρος, ο διευθυντής σκηνής και ο υποβολέας, η μεταθεατρικότητα, ένα μέντιουμ, τα καλλιστεία Miss America, ο Κάιν και ο Άβελ, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και ο Σπινόζα, ο Σαίξπηρ, ποιήματα του 19ου αιώνα, χριστουγεννιάτικα κάλαντα και το Are You Lonesome Tonight του Elvis. Καθόλου τυχαία επομένως η επιλογή του επιθέτου “φανταστικός”. Αυτό το απίστευτο, εκπληκτικό και φοβερό έργο λοιπόν, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Σοφίας Μαραθάκη, σε νέα μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά, στην κεντρική σκηνή του Θέατρου του Νέου Κόσμου.

Ποιος είναι ο ρόλος σου;      

Ο ρόλος που υποδύομαι είναι αυτός του κατεξοχήν πάτερ φαμίλια και “πατριάρχη”. Το ονοματεπώνυμό του είναι Τζορτζ Άνθρωπος. Γυρνάει όμως και στο Αδάμ ή Νώε. Κατάγεται από την πολύ παλιά οικογένεια των homo habilis και είναι ένα κράμα homo ergaster, homo erectus και homo sapiens. Ο κύριος Άνθρωπος έχει ένα πλούσιο βιογραφικό γεμάτο αντιφάσεις: είναι αυτοδημιούργητος, είναι ο εφευρέτης του μοχλού, του τροχού, της ζύμωσης της μπύρας, ο επινοητής του αλφαβήτου, είναι βετεράνος παγκοσμίων πολέμων, είναι πολύ γοητευτικός άντρας, εξαιρετικός σύζυγος και πατέρας δύο γιών…ενός γιου και μιας κόρης, κάτοικος του Νιου Τζέρσεϊ, δραστήριο και άξιο μέλος της ενορίας, υπέρμαχος του καλού της κοινότητας, είναι βιβλιόφιλος και λατρεύει τον Σαίξπηρ, είναι κυκλοθυμικός, βωμολόχος, βίαιος, κακοποιητικός, είναι μοιχός, εν δυνάμει παιδοκτόνος, είναι ο Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής των καλλιστείων Μις Ατλάντικ Σίτι 1942 και ο Πρόεδρος του Τάγματος των Θηλαστικών - Παράρτημα Ανθρώπων. Είναι η αρρενωπότητα των τελευταίων 5.000 χρόνων προσωποποιημένη.

Τι σου αρέσει περισσότερο σε αυτήν την παράσταση;

Είναι χάρμα η επί σκηνής συνύπαρξη με την Μαρία, την Ελεάνα, την Νάντια, την Σοφία, τον Γιώργο, τον Βασίλη και τον Γιώργο.

Τι προκλήσεις έχεις να αντιμετωπίσεις σε σχέση με τον ρόλο που υποδύεσαι;

Ο κύριος Άνθρωπος προς το τέλος της Τρίτης Πράξης λέει: «Ποτέ δεν ξέχασα ότι η ζωή είναι αγώνας. Ξέρω ότι κάθε καλό, κάθε άριστο πράγμα στον κόσμο ισορροπεί κάθε στιγμή στην κόψη του ξυραφιού και πρέπει να παλέψεις γι’ αυτό.»…Κατά τη διάρκεια του έργου, όλοι οι ρόλοι του έργου παλεύουν να σωθούν, να επιβιώσουν, να συνεχίσουν να τραγουδάνε, να μείνουν ζωντανοί και συγκινητικά γελοίοι και αποκρουστικά ανθρώπινοι στη σκηνή, να μην πάψουν να παίζουν τη σκηνή, να κρατάνε το ρυθμό της σκηνής, να μην τους πάρει ο αέρας από τη σκηνή. Αυτή η πάλη και ο αγώνας απαιτούν αναπνοή, ελαφρότητα και ανοιχτωσιά.  

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου πιστεύεις ότι σε έχουν βοηθήσει σε αυτή την απαιτητική δουλειά του ηθοποιού;

Η αφοσίωση και η ανάγκη μου να ακριβολογώ.

Πώς διαχειρίζεσαι την κριτική; θετική ή αρνητική;

Θα ξεκινήσω λέγοντας δύο πράγματα πιο προσωπικά, από το παρελθόν…Την εποχή που σπούδαζα για το πρώτο μου πτυχίο, εκείνο της φιλολογίας, κατεύθυνση θεατρολογίας, και για μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο, μέχρι και το δεύτερο έτος της δραματικής σχολής, συνήθιζα μετά μανίας να διαβάζω κριτικές θεατρικών παραστάσεων από εφημερίδες ή περιοδικά. Με το ψαλίδι να κόβω επιμελώς τις σελίδες, να συλλέγω τα αποκόμματα των κριτικών, να τα κατηγοριοποιώ, να τα φυλάσσω, να τα ξαναδιαβάζω, ήταν ένα είδος ιεροτελεστίας για μένα, που ″κορυφωνόταν″ εφόσον είχα διαβάσει πολλές διαφορετικές κριτικές για την ίδια παράσταση και τη συγκεκριμένη παράσταση είχα καταφέρει να την δω ο ίδιος…Μένουμε ακόμη στο παρελθόν…2007. Βλέπω στον κινηματογράφο τον Ratatouille. Ναι, το animation με τον αρουραίο-μάγειρα και τον αριστουργηματικό μονόλογο περί κριτικής και κριτικών. Και σιγά σιγά η μανία καταλάγιασε και η συλλογή πετάχτηκε στην ανακύκλωση. Στο τώρα, λοιπόν και πώς διαχειρίζομαι την κριτική…ανεξαρτήτως προσήμου, με ένα μειδίαμα. Μετά από 14 χρόνια σε αυτό το επάγγελμα νομίζω πως είμαι σε θέση πια να μπορώ να διαβάζω πίσω από τις γραμμές, να φιλτράρω την πληροφορία και να κρατάω ό,τι θα βοηθήσει εμένα και την τέχνη μου, πετώντας συμπάθειες, εμπάθειες, αστεράκια, sold-out, επιφανειακές παρουσιάσεις, επιλεκτικές εξάρσεις. Αυτά όσον αφορά στο θέμα της κριτικής, όπως αυτή νοείται με όρους θεατρολογικούς.

Εν κατακλείδι, πρωτίστως με ενδιαφέρουν οι παρατηρήσεις, οι γνώμες ή τα σχόλια ανθρώπων που εκτιμώ και σέβομαι και επιζητώ να μάθω την άποψή τους. 

Έχουν αλλάξει οι συνθήκες εργασίας στον καλλιτεχνικό χώρο μετά τα κινήματα #metoo και τα σκάνδαλα που ξέσπασαν τα τελευταία 2-3 χρόνια;

Νομίζω πως είμαστε ακόμη εν μέσω αυτών των κινημάτων και των σκανδάλων που αποκαλύφθηκαν. Οπότε είναι πολύ νωρίς να προβώ σε οποιαδήποτε ανάλυση ή εκτίμηση της κατάστασης. Νιώθω όμως πολύ έντονα ότι σήμερα, τώρα, οφείλει ο καθένας μας να πάρει θέση και να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα που θέτει με νύχια και με δόντια ο Thornton Wilder δια στόματος Πλάτωνα: «Πες μου λοιπόν, Κριτία, πώς θα επιλέξει κάποιος τον άνθρωπο που θα τον κυβερνήσει; Δεν θα επιλέξει έναν άνθρωπο που έχει βάλει πρώτα σε τάξη τον εαυτό του, γνωρίζοντας πως οποιαδήποτε απόφαση που ξεπηδά από τον θυμό, την οίηση η τη ματαιοδοξία μπορεί να έχει εκατό φορές πιο ολέθρια αποτελέσματα στους πολίτες;»…