Συνέντευξη
Άρης Μπινιάρης: O Σκαρίμπας μιλούσε και έγραφε με το συναίσθημα του
Το Θείο Τραγί θα παίζεται για λίγες παραστάσεις ακόμα στο Bios μέχρι και τις 8 Μαϊου.
Ο Άρης Μπινιάρης μετά από 10 χρόνια επιστρέφει με το Θείο Τραγί του Σκαρίμπα στο ΒΙΟS απ'όπου ξεκίνησε αυτό το ταξίδι για να μας διηγηθεί ξανά την ιστορία του Γιάννη.Ενός κομιστή της ζωής όπως τον αποκάλεσε που εισβάλλει σ'έναν καθώς-πρέπει κόσμο για να τον αναστατώσει,ενώ στη συνέχεια της συζήτησης μας επισήμανε ότι για να γεννηθεί κάτι καλό θα πρέπει πρώτα να συμφιλιωθούμε με το μέσα μας..
Η παράσταση ξεκίνησε το 2011 στο ΒΙΟS και έχει παιχτεί αρκετές φορές μέσα σ' αυτή τη δεκαετία.Στο ΒΙΟS ξανά το 2014,μετά στο Θέατρο Φούρνος,στο Φεστιβάλ Αθηνών,στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων,παίξαμε στο αντιρατσιστικό Φεστιβάλ έχει διαγράψει μία πορεία. Είχε καιρό να παιχτεί οπότε αισθάνθηκα ότι είναι μία ωραία στιγμή να επανέλθω. Σκέφτηκα ότι έχουν περάσει 10 χρόνια και το πιο λογικό και ωραίο ήταν να έρθουμε πάλι εκεί απ'όπου ξεκινήσαμε.Όλο αυτό είναι πάρα πολύ συγκινητικό.
Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει στην παράσταση σ'αυτά τα 10 χρόνια;
Δεν έχει αλλάξει κάτι απλώς έχει εξελιχθεί.Παραμένει επί της ουσίας η ίδια δομή και φόρμα. Έχει έρθει μέσα στα χρόνια ένα νέο ζεύγος μουσικών ο Βίκτωρας Κουλουμπής(μπάσο) και ο Πάνος Σαρδέλης όπου έχουν βάλει την δίκη τους μουσική σύνθεση σε όλο αυτό, οπότε έχει αλλάξει η μουσική από την αρχική βερσιόν. Τέλος αυτή τη φορά έχουμε δύο νέες προσθήκες τον Joseph Mouzakitis από τους (ΑΤΗ ΚΙDS) όπου έχει βάλει ηλεκτρονικούς ήχους, και έχουμε αλλάξει και τα video της παράστασης που σ' αυτά συνεργαζόμαστε με τον ΚΕLLOGGS όπου έχουμε φύγει απ' το vintage υλικό που ήταν και έχουμε εικόνα από αστικό περιβάλλον που δημιουργούν ένα πολύ ωραίο contrast. Γιατί εμείς αφηγούμαστε μία ιστορία που εξελίσσεται στην ύπαιθρο του '30 και ξαφνικά έχουμε εικόνες απ' την πόλη σήμερα. Όλο αυτό δημιουργεί ωραίους συνειρμούς.
Τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε όταν ξεκίνησες να δουλεύεις την παράσταση;
Το βιβλίο το είχα διαβάσει όταν ήμουν 18-19 χρονών.Όταν άρχισε να σχηματοποιείται στο μυαλό μου ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο και άρχισα να κάνω πράγματα πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου το συγκεκριμένο έργο. Πέρασαν τα χρόνια και το 2010 αυτή η εκκρεμότητα που υπήρχε ένιωσα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή ώστε να υλοποιηθεί. Είναι ένα κείμενο βαθιά συναισθηματικό, μιλάει για το συναίσθημα, μιλάει για την ζωτική ενέργεια και τις ζωογόνες δυνάμεις. Είναι ένα κείμενο που συνθέτει μιλάει γι'αυτό που γεννιέται για μία γονιμοποίηση και όταν αυτή επιτυγχάνεται είναι πολύ σημαντική. Το ενδιαφέρον είναι ότι για να προκύψει αυτή η γονιμοποίηση προϋποθέτει κάτι πολύ ενδιαφέρον που το θίγει ο Σκαρίμπας μ'έναν ποιητικό τρόπο. Μας υπογραμμίζει ότι για να γεννηθεί κάτι, καλό θα είναι να έχεις συμφιλιωθεί με όλα τα κομμάτια του εαυτού σου. Όχι μόνο τις φωτεινές περιοχές αλλά και τις σκοτεινές. Αυτή την σύνθεση των επιμέρους αυτών κομματιών και αυτή την αποδοχή ότι είμαστε ένα σύνολο πραγμάτων που οφείλουμε να συμπεριλάβουμε τα πάντα και ανάλογα θα πράξουμε αυτό θίγει ο Σκαρίμπας. Κυριώς όμως είναι ένα έργο που σε συμφιλιώνει με όλες αυτές τις περιοχές που δεν θέλουμε να κοιτάξουμε. Αυτή όμως η διαλεκτική σχέση που υπάρχει είναι που κατά την γνώμη μου δημιουργεί συνθήκες γόνιμες για κάτι. Είτε αυτό είναι ένα παιδί όπως είναι στο έργο, είτε είναι μία σχέση.
Είναι ένας αντί-ήρωας ο Γιάννης που εισβάλλει σ' έναν καθώς-πρέπει κόσμο;
Το πιο ωραίο που έχω διαβάσει για τον Γιάννη νομίζω το γράφει και στην εισαγωγή του βιβλίου είναι ότι είναι ένας κομιστής της ζωής. Και ως τέτοιος δεν θα μπορούσε να είναι ένας καθωσπρέπει τύπος. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει πολλά ,έχει ταξιδέψει, είναι ωραίο που ο Σκαρίμπας το έχει αφήσει μετέωρο ώστε να δημιουργούνται εικόνες. Είναι ακατέργαστος, είναι συναισθηματικός ο τρόπος που βιώνει τη φύση, τις λειτουργίες της, οι σχέσεις με τα ζώα, τους ανθρώπους φέρνει στην επιφάνεια μία ηθική η οποία ξεφεύγει απ'την θρησκευτική που έχουμε συνηθίσει. Φέρνει κάτι βαθιά ανθρωπιστικό,
Ο Σκαρίμπας ήταν ένας συγγραφέας που πήγε κόντρα στα τότε ήθη και έθιμα. Χρειαζόμαστε περισσότερους πιστεύεις παρόμοιους συγγραφείς στο σήμερα;
Εννοείται αυτό. Πιάνομαι από την ερώτηση και νομίζω ότι ο Σκαρίμπας έκανε αυτό που αγαπούσε πάρα πολύ. Αυτό τους ακαδημαικούς και ακαδημαικιζόντες κύκλους δεν τους συνέφερε .Δεν πιστεύω ότι πήγε κόντρα για να πάει έτσι απλά. Απλά από μόνο του ότι αυτός ο άνθρωπος μιλούσε με την καρδιά του δεν ήταν αρεστό. Οπότε μ'αυτή την έννοια δεν μπορώ να σου πω ότι χρειαζόμαστε συγγραφείς που απλά θα πάνε κόντρα, αλλά συγγραφείς που θα μας μιλήσουν με συναισθήμα. Το ελληνικό θέατρο χρειάζεται νέα ελληνική δραματουργία και ανθρώπους που τολμούν.
Η ματαιοδοξία έχει μπολιάσει τον σύγχρονο άνθρωπο;
Βέβαια και ειδικά τον σύγχρονο άνθρωπο ο οποίος δεν έχει συμφιλιωθεί με το ότι η ζωή δεν είναι αιώνια. Εμένα με βοηθάει να σκέφτομαι ότι δεν είναι άπειρος ο χρόνος που έχουμε. Δεν πιστεύω ότι θα συμβεί κάτι άλλο μετά. Οπότε είναι μία καλή ευκαιρία η ζωή να την ζήσουμε γιατί είναι κάτι που δεν είναι αιώνιο.
Πώς επιλέγεις κάθε φορά το έργο που θα ασχοληθείς, τι πρέπει να περιέχει;
Σ'αυτό δεν μπορώ να απαντήσω μονολεκτικά. Με καθόλου τυχαία εκκίνηση το Θείο Τραγί πολύ συνειδητά εγώ δήλωσα κάτι σε σχέση με τον δογματισμό ο οποίος εμένα με τρελαίνει και δεν μπορώ να δεχθώ. Οτιδήποτε δηλαδή σε κάνει να μην συνδιαλέγεσαι. Αυτό που σε κλείνει, σε απομονώνει που σε βάζει σ' ένα δογματικό περιβάλλον και δεν σε αφήνει να επικοινωνήσεις με τίποτα άλλο. Μη δίνοντας σου χώρο για το ανοίκειο. Αυτό με ταράζει σε ψυχικό,ψυχολογικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο. Γι' αυτό προσπαθώ να έχω συνεχώς ανοιχτές τις κεραίες μου ώστε αυτό να μην συμβαίνει.
Με ποιον τραγουδιστή θα ήθελες να κάνεις ένα ντουέτο;
Ως back vocalist με κραυγές στον Iggy Pop.
Ποια συναυλία που έχεις παρευρεθεί την θυμάσαι ακόμα;
Του Ίγκυ Ποπ στο Ρόδον.
photo credits: Αριάδνη Φυτοπούλου