Μετά από μία γεμάτη και πετυχημένη θεατρική χρονιά ο Γιώργος Κουτλής βρήκε λίγο ελεύθερο χρόνο για να μιλήσουμε και να μου πει πως βίωσε όλη αυτή την εμπειρία.Συναντηθήκαμε στην πλατεία προσκόπων στο Παγκράτι και μιλήσαμε για την τελευταία του σκηνοθετική δουλειά το "Τalk show"γραμμένο απ'τον καλό του φίλο και συνεργάτη Βασίλη Μαγουλιώτη.Ένα έργο καφκικό όπως μου είπε με αρκετά στοιχεία σουρεαλισμού,μου σχολίασε τη στενή σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με την οθόνη και τον εθισμό που έχει δημιουργηθεί.Κλείνοντας δώσαμε ραντεβού στο Φεστιβάλ Αθηνών για το επόμενο σκηνοθετικό του εγχείρημα..

Θα ήθελες να μας παρουσιάσεις το Talk show;

Το Τalk show που παίζεται τώρα στο θέατρο Αποθήκη είναι ένα σύγχρονο ελληνικό έργο όπου σ'ένα τηλεοπτικό late night show μ'έναν εκκεντρικό οικοδεσπότη εμφανίζεται ένας καλεσμένος ο οποίος δεν έχει ιδέα γιατί έχει βρεθεί εκεί. Έτσι ξεκινάει μία καφκική πλοκή με ανατροπές, παιχνίδια και απρόσμενη πορεία.

Τι είναι αυτό που το κάνει πιστεύεις να διαφέρει απ' τα υπόλοιπα show;

Είναι ένα τηλεοπτικό show πάνω στο θεατρικό σανίδι, χωρίς τηλεοπτικές κάμερες. Αυτό αρκεί για να το κάνει μοναδικό. Ένα show σαν κάποιο παράξενο κράμα του Rick and Morty με Ντέιβιντ Λιντς!

Είναι το πρώτο νεοελληνικό έργο που σκηνοθετείς. Τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε;

Πολλά ελληνικά έργα είτε είναι για τα δικά μου γούστα πάρα πολύ ρεαλιστικά, είτε είναι πάρα πολύ λογοτεχνικά, σαν να μην έχουν ανάγκη τη θεατρική σκηνή για να “βγάλουν τα ζουμιά” τους. Αυτό το έργο το διάβασα βολίδα, μίλαγε μία γλώσσα που την αντιλαμβάνομαι, με χιούμορ που το κατανοώ και άγγιζε νοήματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο.

Έχετε αναπτύξει έναν δικό σας κώδικα επικοινωνίας με τον Βασίλη Μαγουλιώτη;

Με το Βασίλη γνωριζόμαστε πάνω από 10 χρόνια, δουλεύουμε όλες τις ιδέες  παρέα, έχουμε κοινές καλλιτεχνικές αναφορές, κοινές εμπειρίες γιατί ως φίλοι έχουμε ζήσει πολλά και πέρα από το θέατρο. Οπότε έχουμε δημιουργήσει κοινή γλώσσα. Επίσης, το να βρεις έναν συγγραφέα που να σου ταιριάζει δεν είναι και το πιο εύκολο. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον και αν ο Βασίλης θα συνεχίσει να γράφει, που το ελπίζω. Προσωπικά θα ήθελα να ανεβάσω και άλλα έργα του, γιατί νομίζω ότι βρισκόμαστε μόνο στην αρχή της συνεργασίας μας με αυτόν το συνδυασμό, σκηνοθέτη-συγγραφέα. Νομίζω ότι είναι σημαντικό συγγραφείς και σκηνοθέτες της γενιάς μας να εξελίσσονται παρέα.

Υπάρχουν στοιχεία σουρεαλισμού στο έργο καθώς το βλέπουμε να εξελίσσεται;

Το έργο φλερτάρει όλη την ώρα με τον σουρεαλισμό και το ανοίκειο. Συμβαίνουν πράγματα απ'την αρχή που μοιάζουν να είναι ονειρικά. Απ'το ξεκίνημα της παράστασης η αίσθηση είναι ότι κάτι εδώ δεν πάει και τόσο καλά.

Ο καλεσμένος σε κάποια σημεία του έργου προσπαθεί να διαφύγει αλλά γυρνάει πάντα στο ίδιο μέρος. Υπάρχουν ομοιότητες μ' έναν απλό τηλεθεατή;

Ο πυρήνας του έργου ο οποίος αποκαλύπτεται στο τέλος φεύγει πολύ απ' την τηλεοπτική σύμβαση και ακουμπάει ζητήματα υπαρξιακά.  Οπότε δεν ξέρω αν έχει να κάνει συγκεκριμένα με τον τηλεθεατή, αλλά με τον άνθρωπο γενικότερα.

Φαίνεται ο σύγχρονος άνθρωπος να είναι εγκλωβισμένος μπροστά από μία τηλεόραση;

Δεν ξέρω αν είναι εγκλωβισμένος μπροστά απ' την τηλεόραση, είναι σίγουρα όμως μπροστά από μία οθόνη. Και εγώ ο ίδιος είμαι εγκλωβισμένος μπροστά από μία οθόνη. Περνάω πάρα πολλές ώρες μπροστά απ' το κινητό ή τον υπολογιστή είτε αυτό έχει να κάνει με δουλειά είτε με διασκέδαση. Βρισκόμαστε στην εποχή της οθόνης και του αντίχειρα και το μέλλον θα δείξει πώς αυτό θα επηρεάσει τη λειτουργία της ανθρωπότητας.

Με όλα αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, πιστεύεις ότι έχει αλλοιωθεί η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση;

Η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση μάλλον αλλάζει έτσι κι αλλιώς, όσο περνάνε τα χρόνια, όπως κάθε τι.  Δεν νομίζω ότι η ζωή ήταν καλύτερη πριν 50 χρόνια. Θεωρώ ότι δεν έχει αλλοιωθεί αλλά έχει εξελιχθεί, ασχέτως προσήμου. Προφανώς η καθημερινή και η τόσο εύκολη πρόσβαση που έχουμε στις πληροφορίες και τις ειδήσεις οι οποίες συνήθως είναι δυσάρεστες, επηρεάζει πλέον πολύ περισσότερο την ψυχολογία μας στην καθημερινότητα μας. Αν αυτό είναι προς το καλό ή το κακό θα το κρίνουμε όταν μπορέσουμε να απομακρυνθούμε και να εξετάσουμε από μία απόσταση όλη αυτή την περίοδο που ζούμε. Όταν γίνουμε ιστορία. Τα πράγματα αλλάζουν και θα συνεχίσουν να αλλάζουν. Είναι λίγο μία τάση που έχουν όλες οι γενιές όταν μεγαλώνουν να λένε “στη δικιά μας εποχή τα πράγματα ήταν καλύτερα”. Η αλήθεια είναι ότι απλά ήταν διαφορετικά κι επειδή τα θυμόμαστε με νοσταλγία τα εξιδανικεύουμε.

Πώς αισθάνεσαι μετά από έναν γεμάτο χρόνο, περίμενες αυτή την επιτυχία;

Ήταν μία περίεργη στιγμή. Εγώ μετά τις σπουδές μου γύρισα με δύναμη για δουλειά αλλά έπεσα πάνω στον κοροναϊό. Ένιωσα να καταπιέζω αυτή την ορμή που είχα και όταν άνοιξαν τα πράγματα ήταν σαν επιτέλους να εκτονώθηκε, και μετά κατά κάποιον τρόπο σαν να μου ήρθε πίσω πάλι από την αντίδραση του κόσμου. Δεν μου είχε ξανατύχει, οπότε ήταν ωραίο αλλά και λίγο χαοτικό. Τώρα που τα πράγματα αρχίζουν κάπως να ηρεμούν μπορώ καλύτερα να οργανωθώ και να καταλάβω τι έγινε.

Επόμενα σχέδια;

Το καλοκαίρι θα είμαι στο Φεστιβάλ Αθηνών με τον Βασίλη Μαγουλιώτη, τον Θάνο Λέκκα και την Δήμητρα Βλαγκοπούλου. Θα κάνουμε ένα σύγχρονο γερμανικό έργο που λέγεται "Ο σκύλος η νύχτα και το μαχαίρι" του Μάριους φον Μάγιενμπουργκ και θα παιχτεί 18 με 21 Ιουλίου στο Η' της Πειραιώς. Είναι ό,τι πιο τρελό έχω διαβάσει στην ζωή μου. Υπήρξε ένας τρομερός ενθουσιασμός απ' τη στιγμή που το διάβασα και θα έλεγα ότι είναι ένα roller coaster στο τρενάκι του τρόμου και του παραλογισμού που ζήσαμε αυτή τη διετία μ'ένα λυτρωτικό φινάλε.