Συνέντευξη

Ο Δημήτρης Καπουράνης μας συστήνει σε μια άλλη Θήβα.

24 Οκτωβρίου 2022  |  από Γιάννης Βανταράκης
Ο Δημήτρης Καπουράνης μας συστήνει σε μια άλλη Θήβα.
Το έργο θα παίζεται από την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ο Δημήτρης Καπουράνης μας ξεναγεί σε "Μία άλλη Θήβα" στο θεατρικό έργο του Ουρουγουανού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και μας μιλάει για την πατροκτονία,την σχέση πατέρα-γιου αλλά και την πατριαρχία που κυριαρχεί στις μέρες μας και είναι ένα ανδρικό θέμα.

  

Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για το έργο;

Πρόκειται για ένα έργο του Σέρχιο Μπλάνκο ενός Ουρουγουανού συγγραφέα που ζει στο Παρίσι και γράφτηκε το 2014.Εμείς ουσιαστικά παρακολουθούμε μία ιστορία σε δύο σκέλη.Από τη μία πλευρά βλέπουμε έναν σκηνοθέτη ο οποίος κάνει πρόβες με τον ηθοποιό του και στήνουν ένα έργο,ενώ από την άλλη μεριά που είναι κατά κάποιον τρόπο και ο πυρήνας του έργου - ο σκηνοθέτης παίρνει συνέντευξη από έναν πατροκτόνο μέσα στις φυλακές και μέσω των συζητήσεων γράφει ένα θεατρικό έργο, βασισμένο πάνω στην πατροκτονία. Αυτή ήταν το κύριο έναυσμα ώστε να φτιάξει αυτή την παράσταση.Στην πορεία όπως και σε κάθε παράσταση έτσι και σ'αυτήν προκύπτουν προβλήματα, καθώς επίσης και στις συναντήσεις με τον κρατούμενο προκύπτουν προβλήματα λόγω του χαρακτήρα του Μαρτιν όπως επίσης και λόγω διαδικαστικών-γραφειοκρατικών ζητημάτων..Στην ουσία όμως το θέμα είναι πάντα ένα, τι συμβαίνει μεταξύ αυτών των τριών προσώπων-δύο ηθοποιών πάνω στη σκηνή. Προσπαθούν αυτά τα τρία πρόσωπα να βρουν ένα σημείο τομής στην ζωή τους, ένα σημείο αναφοράς που κάπως θα τους φέρει πιο κοντά.

 

Τι είναι αυτό που διαπραγματεύεται ο τίτλος;

Το έναυσμα όπως είπαμε είναι η πατροκτονία. Κάποια στιγμή έρχεται στην συζήτηση το θέμα του Οιδίποδα, ο σκηνοθέτης συνδέει όλη τη σύγχυση γύρω απο το αν ο Οιδίποδας είναι πραγματικός πατροκτόνος καθώς και στην ίδια την σύγχυση του Οιδίποδα με τη μητέρα του και τον πατέρα. Ανάγει λοιπόν όλο αυτό ως έναν μη-τόπο ένα μέρος που όλα είναι ακατανόητα και θολά. Η Θήβα. Η Μια άλλη Θήβα.

 

Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;

Εγώ υποδύομαι δύο ρόλους, τον Μαρτίν ο οποίος είναι κρατούμενος και τον Φεδερίκο, τελειόφοιτος δραματικης σχολής. Ο Μαρτίν είναι ένα παιδί όπου έχει μεγαλώσει σε μία υποβαθμισμένη περιοχή, μ' έναν πατέρα βίαιο/σαδιστή, ο πατέρας του τον χτυπούσε. Ο Μαρτίν σίγουρα πάσχει από κάποια μορφή δυσλεξίας καθώς επίσης δεν έχει κοινωνικές ικανότητες οπότε όλα αυτά τον έχουν εγκλωβίσει και η εικόνα που έχει στο μυαλό του γι'αυτόν είναι αυτή που του λέει ο πατέρας του,ότι είναι άχρηστος και ανίκανος. Κάποια στιγμή δεν αντέχει και τον σκοτώνει. Έτσι ο Μαρτίν βρίσκεται στη φυλακή όπου βρίσκει μία ευκαιρία την συνεργασία με τον σκηνοθέτη ώστε να βγει απ'αυτήν έστω για λίγο. Απ' την άλλη ο Φεδερίκο είναι φοιτητής σε μία δραματική σχολή, είναι η πρώτη του παράσταση και έρχεται με όλη τη θέρμη ενός νέου δημιουργού. Μοιάζουν τελείως ξένα αυτά τα υλικά αλλά στο έργο είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

 

Είναι ένα έργο που ασχολείται με την σχέση πατέρα-γιου;

Ουσιαστικά παίρνει αυτό το έναυσμα το δομεί και το αποδομεί συνέχεια. Περνάει απ'όλες τις εκφάνσεις του τί μπορεί να σημαίνει σχέση πατέρα-γιου,δηλαδή και ο σκηνοθέτης για τον Μαρτίν είναι κάπως σαν πατέρας. Υπάρχει μία σχέση εξάρτησης που δημιουργείται από τις συζητήσεις που έχουν.
 
 
Έχει τις ρίζες του στην αρχαία τραγωδία και συγκεκριμένα στον μύθο του Οιδίποδα;

Όταν έρχεσαι το θέμα του Οιδίποδα ο αντίλογος είναι ο εξής: ο Φεδερίκο λέει ότι δεν καταλαβαίνει γιατί τον λένε πατροκτόνο αφού καταλάθος σκοτώνει τον πατέρα του και έτσι γίνεται άθελά του πατροκτόνος.. οπότε ξεκινάει ένας αντίλογος και εν τέλη καταλήγουμε ότι επειδή ο Οιδίποδας σκοτώνει τον πατέρα του χωρίς να το ξέρει και πλαγιάζει με την μητέρα του εγείροντας έτσι όλες τις συζητήσεις γύρω από το θέμα της πατροκτονίας. Αυτό που μοιάζει παράδοξο είναι ακριβώς ο λόγος που γίνεται θέμα συζήτησης. Συγκρίνει το ηθικό σύστημα που θέτει ο Σοφοκλής με το αξιακό και νομικό δικό μας σύστημα.

 

Ποια είναι τα θέματα που θίγονται;

Ο εγκλεισμός καθ' ότι το σκηνικό είναι ένα σιδερένιο κλουβί. Θίγει το θέμα της "ομορφιάς" και το πώς ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο να μην μπορεί να διαχειριστεί την ομορφιά στα πράγματα,να μην τον έχει μάθει στη ζωή του αυτό. Απ' την άλλη βλέπουμε έναν νέο ηθοποιό που θέλει να δουλέψει με θέρμη και να αναζητήσει την δική του έμπνευση μέσα από το χάος της δουλειάς. Επίσης έχουμε μία σύγκρουση δύο ιδεών: από την μία βλέπουμε έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει την τέχνη ολισθικά για το πώς βλέπει μία πράξη και από την άλλη ο ηθοποιός που πιστεύει ότι αυτό που κάνει την τέχνη σπουδαία είναι ότι μπορεί να αποτυπώσει ακριβώς την πραγματικότητα (κοινωνικός ρεαλισμός). Έτσι έρχονται αντιμέτωπα δύο ρεύματα και συγκρούονται στο έργο καλλιτεχνικά συνέχεια.  
 

Πατριαρχία;

Η βία στο έργο είναι προιόν αντρικό - προέρχεται απ' αυτούς. Η μόνη στιγμή ομορφιάς είναι η μητέρα του ήρωα και η σχέση που έχει μαζί της. Βλέπουμε τη θέση του συγγραφέα πάνω σ'αυτό το ζήτημα, ότι η βία είναι αντρικό θέμα όπως και στις μέρες το βλέπουμε αυτό.

 

Διάγεις δημιουργικά τα "καλύτερα σου χρόνια";

Σίγουρα γιατί μπόρεσα να βρω μία δίοδο να εκφραστώ με τον τρόπο που εγώ θέλω και στάθηκα αρκετά τυχερός αφού με το που τελείωσα τη σχολή ήρθε η πρόταση από τη σειρά και ανακουφίστηκα αρκετά. Όλο αυτό με ανύψωσε ψυχολογικά και μου έδωσε χώρο και χρόνο ώστε να κάνω τις επιλογές που εγώ θέλω. Είμαι χαρούμενος για όλες τις δουλειές, και έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που εκτιμώ πάρα πολύ.