Συνέντευξη

Πάνος Παπαδόπουλος: Ο ρόλος της Δεσποινίς Μαργαριίτας είναι μια δύσκολη διαδικασία. Απαιτεί τα πάντα από τον ηθοποιό.

18 Οκτωβρίου 2022  |  από Πέπη Καλλίλα
Πάνος Παπαδόπουλος: Ο ρόλος της Δεσποινίς Μαργαριίτας είναι μια δύσκολη διαδικασία. Απαιτεί τα πάντα από τον ηθοποιό.
Ο Πάνος Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί και πάλι στην περσινή μεγαλη επιτυχία ως Δεσποινίς Μαργαρίτα και μιλάει στο unstage για τις προκλήσεις του ρόλου και τη διαχείρηση της κριτικής εν γένει.

Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση.


Μια δασκαλα της έκτης δημοτικου, ξεκινάει το μάθημα στην τάξη καταλήγοντας μόνο μάθημα να μην κάνει. Ακολουθεί ένα συναισθηματικό ρόλερ κόστερ για την χαμένη της ζωή, όλα εκείνα που δεν έζησε, τις ματιές και τις κουβέντες που δεν αντάλλαξε, αλλά και για την πολιτική, το σεξ, την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων και άλλων. Οι μεταπτώσεις τις είναι πολλές, όπως και τα ξεσπάσματά της.

 

Τι σου αρέσει περισσότερο σε αυτήν την παράσταση;


Η σχέση που αναπτύσσει με το κοινό, φέρνοντάς το συμβολικά στη θέση των μαθητών.

 

Τι προκλήσεις έχεις να αντιμετωπίσεις σε σχέση με τον ρόλο που υποδύεσαι;


Ο χαρακτήρας αυτός, περνάει αστραπιαία από τη μια διάθεση στην άλλη. Αλλάζει μάσκες και συμπεριφορές ακαριαία. Στο τέλος κάθε παράστασης σε στραγγίζει ενεργειακά και συναισθηματικά. Είναι μια δύσκολη διαδικασία. Απαιτεί τα πάντα από τον ηθοποιό. Για μια ώρα
τρέχεις από πίσω του χωρίς να προλαβαίνεις να ανασάνεις.

 

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου πιστεύεις ότι σε έχουν βοηθήσει σε αυτή την απαιτητική
δουλειά του ηθοποιού;


Ω, δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρω να τα αριθμήσω. Ούτε και μπορώ να τα εξηγήσω βάσει λογικής. Θα έλεγα όμως, ότι είναι σίγουρα μια διάθεση για αγάπη. Να προσφέρω αν μπορώ κάτι που να ανακουφίσει κάποιον άλλον. Η ψυχραιμία σίγουρα είναι ένας βοηθιτικός παράγοντας και η
ανάγκη της συνέχειας του παιχνιδιού που κόβεται από κάποια ηλικία και μετά. Μια άρνηση ενηλικίωσης κατά κάποιον τρόπο που το θέατρο όχι μόνο τη νομιμοποιεί αλλά και την αναζητά.

 

Πώς διαχειρίζεσαι την κριτική; θετική ή αρνητική;


Με χαμόγελο. Όπως διαχειρίζομαι και την κριτική για ένα φαγητό που μαγειρεύω και μπορεί σε
άλλους να αρέσει και σε άλλους όχι. Δεν ξοδεύω και πολύ χρόνο στο να το σκέφτομαι. Δεν θέλω να απογοητεύω όμως τους άλλους, ούτε και τον εαυτό μου. Γι αυτό και κάθε φορά ο πρώτος που λογοδοτώ είμαι εγώ. Αν είμαι καλά με αυτό που κάνω τότε τα υπόλοιπα, τα αφήνω σ΄ένα ευρύτερο φάσμα αισθητικής. Δεκτότατο μεν, αλλά δεν το κουβαλάω στην πλάτη μου.

 

Έχουν αλλάξει οι συνθήκες εργασίας στον καλλιτεχνικό χώρο μετά τα κινήματα #metoo και τα
σκάνδαλα που ξέσπασαν τα τελευταία 2-3 χρόνια;


Οι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους όπως ακριβώς και πριν. Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θέλω να πιστεύω όμως ότι μετά απ' όλα όσα συνέβησαν, τέθηκαν κάποια αδιαπραγμάτευτα και πλέον πολύ πιο ευδιάκριτα όρια, που προστατεύουν τους εργαζόμενους
από τέτοιου είδους περιστατικά.