Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης "Η Χάιντι και τα βουνά"του Ανδρέα Φλουράκη η ανερχόμενη ηθοποιός Νοεμή Βασιλειάδου μου μίλησε για την πρώτη της επαγγελματική της δουλειά και πόσο τυχερή νιώθει που συμμετέχει σ'αυτήν,την ευγνωμοσύνη για την συνεργασία της με την σκηνοθέτη Ιώ Βουλγαράκη αλλά και τί συμβολίζει για εκείνη η Χάιντι.

Πρώτη σου επαγγελματική δουλειά πώς αισθάνεσαι γι' αυτό, ποια είναι τα συναισθήματα σου;

Νιώθω πολύ τυχερή και ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω σε αυτή τη δουλειά. Νιώθω τυχερή που βρέθηκα, αμέσως μετά τη σχολή, σε ένα τόσο ασφαλές περιβάλλον με υπέροχους συνεργάτες και που μπορώ να συνεχίσω αυτή τη διαδρομή μάθησης και εξέλιξης. Το ότι υπάρχει τόσο μεγάλος σεβασμός του ενός προς τον άλλον, μέσα στην ομάδα των ανθρώπων που δουλεύουμε μαζί, με εντυπωσίασε από την αρχή. Είναι σπάνιο να δημιουργείται ένας χώρος εμπιστοσύνης ανάμεσα σε ανθρώπους που δουλεύουν πρώτη φορά μαζί. Και όσο για τη Χάιντι… Η Χάιντι ήρθε σαν πρόκληση και σαν ευκαιρία και σαν ταρακούνημα. Νιώθω μεγάλη χαρά που παλεύω μαζί της.

 Τι συμβολίζει για εσένα η Χάιντι;

Πρώτα απ' όλα νομίζω την ελευθερία ή καλύτερα τη διεκδίκηση της ελευθερίας σε οποιαδήποτε μορφή. Την ακατάπαυστη αναζήτηση ενός χώρου στον οποίο θα μπορεί εκείνη να υπάρξει ελεύθερη. Και ολόκληρη. Μαζί με τα όνειρα της, με τα κενά της, με τα κομμάτια της, με τους ανθρώπους της. Εκεί όπου δεν θα χάνεται προσπαθώντας να ανταποκριθεί και να ευχαριστήσει τους άλλους. Εκεί όπου κανείς δεν της ζητάει να είναι «όπως θέλει ή όπως την φαντάστηκε εκείνος». Νομίζω η ελευθερία είναι και αυτό που σκεφτόμαστε όταν ακούμε «Χάιντι». Νοσταλγούμε ένα κομμάτι του παιδικού μας εαυτού που μεγαλώνοντας χάσαμε βίαια.

Θα ήθελες να μου μιλήσεις για την συνεργασία σου με την Ιώ Βουλγαράκη;

Την Ιώ Βουλγαράκη την εκτιμώ και τη θαυμάζω κάθε μέρα και πιο πολύ. Είναι μεγάλη μου τιμή αυτή η συνάντηση. Προσπαθώ να αντλήσω ό,τι περισσότερο μπορώ από τον τρόπο που επεξεργάζεται το υλικό της, τον τρόπο που φτιάχνει έναν σκηνικό κόσμο και που εντάσσει τους και τις ηθοποιούς μέσα σε αυτό. Αυτό που εκτιμώ περισσότερο και που με συγκινεί πιο πολύ από όλα είναι ότι δημιουργεί έναν χώρο πραγματικής ελευθερίας και εμπιστοσύνης, όπου μπορώ να προτείνω και να δοκιμάζω πράγματα, χωρίς κανένα φόβο κριτικής. Αυτό είναι πραγματικά σημαντικό. Όπως και ο τρόπος που επιμένει στη ζωντανή επικοινωνία των ηθοποιών επί σκηνής. Ίσως να μοιάζει δεδομένο, αλλά δεν είναι. Όταν δυσκολεύομαι με κάτι και κλείνομαι, πάντα λέει "μην το ψάχνεις σε σένα, ψάξε το στον άλλον, πάρε το από τον άλλον".

Τι το ιδιαίτερο έχει η διασκευή του Ανδρέα Φλουράκη;

Έχει οξύνει το ζήτημα της απώλειας, το οποίο υπάρχει στην ιστορία. Στην διαδρομή όλων των ηρώων αλλά και της Χάιντι. Η Χάιντι, η οποία έχει χάσει από μικρή τους γονείς της, αποχωρίζεται στη διάρκεια του έργου τον παππού της, τον καλύτερο της φίλο, την καλύτερη της φίλη, τα βουνά της. Το ζήτημα της απώλειας επαναπροσδιορίζεται ξανά και ξανά. Ένα δεύτερο στοιχείο – συγγενές με το ζήτημα της απώλειας – είναι το ότι έχουν ενταχθεί κάποια όνειρα που βλέπει η Χάιντι. Εκεί, στον κόσμο των ονείρων, συνδέεται ο πραγματικός με τον υπερφυσικό κόσμο. Εκεί όλοι οι αγαπημένοι της – είτε νεκροί είτε ζωντανοί - επιστρέφουν.

Μίλησε μου για το κομμάτι της απώλειας που υπάρχει στο έργο σε διάφορες μορφές.

Η απώλεια στο έργο δεν σχετίζεται μόνο με τον θάνατο αγαπημένων προσώπων αλλά και με μια σειρά από αποχωρισμούς. Στιγμιαίους ή διαρκείς. Έχει να κάνει ακόμα και με βασικά κομμάτια του εαυτού της Χάιντι που χάνονται, όπως η απώλεια της ανεμελιάς ή της αθωότητας. Όλοι οι ήρωες του έργου προσπαθούν να διαχειριστούν κάποια απώλεια που τους κρατά αγκυλωμένους. Για την Κλάρα μάλιστα, την καλύτερη φίλη της Χάιντι που δεν μπορεί να περπατήσει χωρίς αναπηρικό αμαξίδιο, αυτή η μη δυνατότητα μετακίνησης είναι κυριολεκτική. Όμως, η Χάιντι είναι αυτή που καταφέρνει να υπερβεί την απώλεια και να την κάνει δύναμη. Και έτσι, μέσα από μια τέτοια υπέρβαση, προσπαθεί να ξεβολέψει τους υπόλοιπους ήρωες, να τους μετακινήσει. Και το κάνει. Καλύπτει τα σκοτάδια τους με φως.

Πώς ήταν η συνύπαρξη τόσων διαφορετικών γενεών ηθοποιών επί σκηνής;

Είχε πολύ ενδιαφέρον γιατί ο καθένας φέρνει έναν τελείως διαφορετικό κόσμο επί σκηνής και ως άνθρωπος και ως ηθοποιός. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια πολυφωνία, πολύ δημιουργική. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, νομίζω ότι δόθηκε ιδιαίτερη βάση από την Ιώ Βουλγαράκη και τους βασικούς συνεργάτες της, τον Δημήτρη Τάσαινα και την Κατερίνα Φώτη, στο να δημιουργηθεί ένα κοινό «κούρδισμα», ένας τρόπος να υπάρχουμε μαζί. Φυσικά για μένα είναι μεγάλη τιμή να δουλεύω πλάι σε ηθοποιούς που έχουν πολύ μεγάλη εμπειρία. Με συγκινεί ότι παρά τις διαφορές ηλικίας και εμπειρίας, όλοι στην πρόβα αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον ως ίσο.

Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση;

Η μουσική στην παράσταση έχει αφηγηματική λειτουργία και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δραματουργίας. Οι τρεις μουσικοί της παράστασης έχουν μια λειτουργία άμεσα συνδεδεμένη με το ζήτημα της απώλειας. Είναι… εκείνοι που η Χάιντι έχει χάσει. Εκείνοι που της λείπουν. Φέρουν τον υπερβατικό κόσμο των ονείρων αλλά και τον κόσμο των νεκρών. Νομίζω πως η λειτουργία της μουσικής με έναν τρόπο υπενθυμίζει ότι αυτοί που φεύγουν, ποτέ δεν χάνονται εντελώς. Είναι πάντα εκεί, δίπλα μας, συνταξιδιώτες στη ζωή. Μας επισκέπτονται για να μας δώσουν τη δύναμη να συνεχίσουμε.

Η Χάιντι θα μπορούσε να είναι ένα κοριτσάκι των καιρών μας και των ημερών που ζούμε;

Ναι θα μπορούσε. Νομίζω θα μπορούσε να είναι κάθε κορίτσι που παρότι έχει στερηθεί από φροντίδα και αγάπη ή έχει χάσει κάτι σημαντικό, επιμένει στη ζωή, έχει πίστη και ποτέ δεν παραιτείται.

Εν τέλη απ' αυτά τα μικρά και αθώα άτομα θα έρθει η μεγάλη αλλαγή στην κοινωνία μας;

Δεν ξέρω αν θα έρθει η μεγάλη αλλαγή. Δεν νομίζω πάντως ότι η αλλαγή θα έρθει από κάποιον ως μονάδα. Αν έρθει κάποια στιγμή η αλλαγή, θα έρθει από ανθρώπους που λειτουργούν συλλογικά, για το μαζί. Αυτό που κάνει η Χάιντι είναι ότι δεν πορεύεται μόνη της αλλά συνεχώς προχωράει διεκδικώντας απ' τους άλλους να υπάρξουν μαζί σε κάτι. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει ατομικά στα πραγματικά προβλήματα.