Αυτή η συζήτηση ήξερα ότι θα ήταν διαφορετική γιατί πρώτη φορά θα συνομιλούσα μ' έναν "Σκύλο". Ναι καλά ακούσατε μ' έναν "Σκύλο". Με την μόνη διαφορά ότι ο συγκεκριμένος είναι δίποδος και όχι τετράποδος όπως έχουμε συνηθίσει. Το όνομα του Gary Salomon και η συζήτηση μας θα αφορούσε την παράσταση "Τα Σκυλιά" του Ανέστη Αζά η οποία μετά την επιτυχημένη πορεία της στο περσινό Φεστιβάλ Αθηνών ανεβαίνει ξανά στο Θέατρο Κιβωτός. Βρεθήκαμε στα Εξάρχεια και πίνοντας καφέ ξεκινήσαμε την κουβέντα.
Η συζήτηση μας όμως θα ξεκινούσε με την άσχημη εξέλιξη που είχε η σύλληψη του συναδέλφου και πολύ καλού φίλου του Cem απ' τις τουρκικές αρχές λόγω των σχολίων και των απόψεων του οι οποίες ήταν αντιθέτες απ' αυτές του προέδρου Ερντογάν και την απαγόρευση του να βγει εκτός Τουρκίας και κατά πόσο όλο αυτό τους αποδιοργάνωσε και τους σόκαρε σαν ανθρώπους. Συγχρόνως επειδή η παράσταση ανέβαινε έπρεπε να βρεθεί ο αντικατάστασης του και ευτυχώς ο Μιχάλης Πητίδης που είναι και απ' τους συγγραφείς του έργου ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος. Επίσης το πώς θα έπρεπε να προσαρμοστούν στις διάφορες μίκρο-αλλαγές στο κείμενο οι οποίες υπήρξαν.
Στη συνέχεια της συζήτησης δεν θα μπορούσαμε να μην μιλήσουμε για την τρίτη συνεργασία του Gary με τον Ανέστη πηγαίνοντας πίσω χρονολογικά στις "Ερωτικές καρτ-ποστάλ από την Ελλάδα" όπου δυστυχώς λόγω καραντίνας δεν μπόρεσε να την δει αρκετός κόσμος αλλά παρ' όλα αυτά την θυμάται με αγάπη και συγκίνηση. Κάπως έτσι η συνεργασία τους συνεχίστηκε στην "Δημοκρατία του μπακλαβά" και την γνωριμία του με τους Γιώργο Κατσή, τον Cem, την Κατερίνα Μαυρογεώργη και αργότερα την Στέλλα Βογιατζάκη η οποία αντικατέστησε την τελευταία και πώς ένιωσαν απ' την αρχή σαν οικογένεια όπως μου δήλωσε ενώ και οι περιοδείες που έκαναν σε διάφορες πόλεις τους ένωσαν περισσότερο και τους έκαναν να νιώσουν οικεία και να έρθουν πιο κοντά. Έτσι φτάσαμε στην σημερινή συνεργασία τους όταν το Φεστιβάλ πρότεινε στον Ανέστη να γράψει ένα νέο έργο και εκείνος θέλησε να υπάρξει ο ίδιος πυρήνας ατόμων. Η αφορμή ήταν η αληθινή ιστορία του σκυλιού το οποίο δολοφονήθηκε στην Αράχωβα και οι ηθοποιοί υποδυόμενοι οι ίδιοι σκυλιά πάνε να ερευνήσουν την δολοφονία βγάζοντας επί σκηνής κάτι το τραγικό και αλληγορικό συγχρόνως. Στην πορεία τη συζήτησης δεν θα μπορούσε να μην τεθεί επί τάπητος και οι ομοιότητες που συναντάμε στα δύο έργα τα οποία παρά το κωμικό στοιχείο που εμπεριέχουν ταυτόχρονα συναντάμε και τραγικά σημεία που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα μας με κυρίαρχο την έλλειψη δικαιοσύνης και την συγκάλυψη εγκλημάτων.
Στην διάρκεια της ομιλίας του ο Gary επανέρχεται στην ερώτηση που του έκανα για τις συνεργασίες του με τον Ανέστη και δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά του αλλά και την ευγνωμοσύνη ταυτόχρονα του γι' αυτές, αλλά και με τους συναδέλφους του όπου πολλές στιγμές στις παραστάσεις τους έβγαιναν αυτοσχεδιαστικά.
Ο Gary βέβαια επί σκηνής εκτός από ηθοποιός είναι και ένας μουσικός όπου αυτό ξεκίνησε απ' την πρώτη παράσταση που έλαβε μέρος "Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη" όπου εκεί συνεργάστηκε με την Αμαλία Καβάλη και τον Γιάννη Σοφολόγη. Εδώ μου εκμυστηρευέται το παράλογο- αστείο που του ζητήθηκε όπου θα έπρεπε να λέει δύσκολες λέξεις στα ελληνικά παρ'όλο που ήταν λιγες μέρες στη χώρα και δεν μιλούσε αρκετά καλά την διάλεκτο. Φυσικά δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο πόσο ενεργή θα πρέπει να είναι η μουσική στην παράσταση και την βοήθεια που δίνει στην δραματουργία του εκάστοτε έργου.
Καθ' ότι στις 2 τελευταίες παρατάσεις παραστάσεις που συμμετέχει θίγονται και τα ζητήματα του ρατσισμού αλλά και της ξενοφοβίας ο Gary μου επισήμανε τον ρόλο που παίζει σε όλο αυτό το καπιταλιστικό σύστημα αλλά και ο επιλεκτικός ρατσισμός που ως άνθρωποι έχουμε πολλές φορές δείγμα της μη γνώσης της ιστορίας μας.
Η συζήτηση μας έφτανε στο τέλος και ο εκείνος μου μίλησε για την αγαπημένη του ταινία με θέμα τους σκύλους το "Plague dogs" η οποία αφορά πειράματα τα οποία γίνονται σε σκυλιά και αγγίζει ευαίσθητες χορδές.
Με ευχάριστη διάθεση και χαμόγελα τον ευχαριστώ για την συζήτηση που είχαμε και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για μελλοντικές σκυλίσιες συζήτησεις!
photo credit: Karol Jarek