Κωνσταντίνος Κοντογεωργόπουλος: Ο Ορέστης είναι ένα τραγικό πρόσωπο δίχως λύτρωση.
Σ' ένα μικρό διάλειμμα απ' την περιοδεία που έχει ξεκινήσει η Ορέστεια σε σκηνοθεσία Θοδωρή Τερζόπουλου μετά τα 2 sold-οut στην Επίδαυρο και τις διθυραμβικές κριτικές από κριτικούς και κοινό συνάντησα τον Κωνσταντίνο Κοντογεωργόπουλο για να μου μιλήσει για την πρώτη δουλειά και ιδιαίτερη δουλειά με την οποία καταπιάνεται, το βαρύ φορτίο που φέρει ο Ορέστης, τις εμπειρίες που αποκόμισε δουλεύοντας με τον Θοδωρή Τερζόπουλο, αλλά και το πόσο σύγχρονα και επίκαιρα είναι αυτά που διαδραματίζονται στην Ορέστεια.
Θα ήθελες να μου πεις λίγα λόγια γι' αυτήν την πρώτη σου δουλειά και την εμπειρία της Επιδαύρου;
Τυχαίνει σαν πρώτη δουλειά να κάνω κάτι ιδιαίτερο. Είναι πολύ συγκεκριμένο αυτό που πρέπει να κάνω. Υπάρχει ο σκηνοθέτης ο οποίος θέλει τα πράγματα γραμμικά, σε μια ακρίβεια και ταυτοχρόνως πυρηνικά, οπότε όλο αυτό κάνει την πρώτη δουλειά ακόμα πιο δύσκολη. Η εμπειρία δεν ήταν τόσο οι παραστάσεις στην Επίδαυρο όσο η διαδρομή από τον Ιανουάριο έως τον Ιούνιο, το εξάμηνο αυτό των προβών, Όλο αυτό το βύθισμα μέσα στο καινούργιο, σε κάτι με το οποίο δεν έχω έρθει ποτέ σε επαφή στο θέατρο. Οι πρώτοι μήνες ήταν πιο ζόρικοι, μέχρι να ζεσταθώ , να μάθω τα βασικά της μεθόδου, το αλφάβητο. Το πρώτο κείμενο που κάναμε ήταν οι Ευμενίδες γι'αυτό κι εγώ νιώθω πιο άνετα μεσα σε αυτο, νιώθω ότι έχει δουλευτεί περισσότερο μέσα μου. Το δύσκολο και το πιο απαιτητικό κομμάτι για μένα είναι να βρεθεί η χρυσή τομή στην επικοινωνία ανάμεσα στον χορό και στους ρόλους. Νομίζω πως ο χορός είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής.
Τί είναι αυτό που φέρει ο Ορέστης;
Ο Ορέστης φέρει το τραγικό βραχυκύκλωμα. Στην ουσία είναι παγιδευμένος από παντού. Ότι και να κάνει όπως και να πράξει οι Ερινύες στο τέλος θα τον κυνηγήσουνε και δεν θα μπορέσει να ηρεμήσει ποτέ. Δεν μπορεί να ξεφύγει από πουθενά είναι ένα αδιέξοδο τραγικό. Βρίσκεται συνέχεια σε μία αμφιβολία, σε μία υπαρξιακή παράλυση και δεν ξέρει τί να κάνει. Είναι ένα πρόσωπο που δεν λυτρώνεται ποτέ.
Λίγα λόγια για την προετοιμασία ώστε να μεταφερθεί όσο γίνεται καλύτερα το έργο;
Υπήρξαν πολλές ώρες δουλειάς και οι πρόβες ήταν απαιτητικές, ζητούσαν από εμένα το 100% και όταν έχεις να κάνεις με κάτι όπως ειπα και πριν, εντελώς καινούργιο για τα θεατρικά σου δεδομένα τότε υπάρχει μεγάλη αμηχανία. Νιώθω ότι από τη στιγμή που μπήκα στο τριπάκι και κατάλαβα τί γίνεται και τι λέω με αυτό που κάνω, σταμάτησαν να υπάρχουν ενδοιασμοί και λύθηκαν πολλές απορίες μέσα μου. Σιγά-σιγά γινόταν πιο δικό μου και η δουλειά έβγαινε πιο αβίαστα. Νιώθω ότι παράσταση με την παράσταση θα είναι λιγότερο αγχωτικό και περισσότερο δημιουργικό, λιγότερο σκληρό και περισσότερο ελεύθερο.
Κατά πόσο αυτά που συμβαίνουν στην Ορέστεια αντανακλούν στην σύγχρονη Ελλάδα;
Κατά πολύ. Είμαστε η χώρα που γέννησε την δημοκρατία και πλέον δεν έχουμε δημοκρατία. Νιώθω ότι αυτό που συμβαίνει με την δωροδοκία της Αθηνάς στο τέλος, είναι κάπως σαν τις υποσχέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης στο σήμερα. Αυτή την αντιστοίχιση βλέπω και συγχρόνως τον μόχθο του λαού να επιβιώσει. Με λυπεί προσωπικά που η χώρα μου έχει φτάσει στο σημείο να συζητά για τα αυτονόητα. Με θλίβει που συζητάμε πώς θα κάνουμε πράξη την δημοκρατία. Υπάρχουν αυτονόητα πράγματα που τα συζητάμε και τα παιδεύουμε πάρα πολύ. Η δημοκρατία θα έπρεπε να είναι συγκεκριμένη και να είναι ίδια για όλους μας.
Η λέξη δημοκρατία χρησιμοποιείται πιστεύεις στις μέρες μας λανθασμένα;
Φυσικά. Δεν έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα, κάποιοι άνθρωποι αδικούνται πάρα πολύ. Τα πράγματα είναι εντελώς άνισα. Δεν υποστηρίζω την ισότητα γιατί από την ίδια την φύση δεν υφίσταται, δεν υπάρχει, υποστηρίζω όμως την ισοτιμία, το να έχουμε όλοι την ίδια αξία. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει και το βλέπουμε και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η πλάνη που φέρει η Αθηνά θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε και ως σημερινή πολιτική πλάνη;
Μοιάζει πολύ μ' έναν επερχόμενο πρωθυπουργό και τον προεκλογικό του αγώνα όπου τάζει στο λαό πράγματα και στο τέλος δεν συμβαίνει τίποτα. Το ίδιο μετέωρους μας αφήνει και η Αθηνά διότι δεν ξέρουμε αν όλα αυτά που υπόσχεται τα υλοποιεί, νομίζω έχει να κάνει απόλυτα με το σήμερα. Το πώς μιλάνε οι πολιτικοί στους ανθρώπους αλλά και το πώς συμπεριφέρονται.
Πόσο κομβικός είναι ο ρόλος του Χορού στην παράσταση;
Είναι τρομερά κομβικός. Για εμένα αν δεν υπάρχει Χορός στην τραγωδία δεν υφίσταται κιόλας. Αν δεν υπάρχει κοινή γνώμη των ανθρώπων στην τραγωδία που στην αντίστοιχη περίπτωση είναι ο Χορός δεν μπορεί να σταθεί η τραγωδία. Αντιπροσωπεύει αξίες, ηθική, γνώμες, συμπάσχει με τον Ορέστη, είναι καθοριστικός παράγοντας.
Μαθαίνει τελικά ο σύγχρονος άνθρωπος απ' τα λάθη του ή είναι καταδικασμένος να τα επαναλαμβάνει- κλείνουν οι πληγές του παρελθόντος;
Πιστεύω ότι ο χρόνος κλείνει τις πληγές. Εφόσον αφήνεις το χρόνο να δρα και δεν βιάζεσαι και δεν τρεχεις απο πίσω του, τόσο πιο εύκολα θα κλείσουν οι πληγές σου. Πιστεύω ότι θα έπρεπε ο άνθρωπος να μαθαίνει απ' τα λάθη του αλλά δυστυχώς βλέπω ότι δεν μαθαίνει. Προσωπικά όταν κάνω ένα λάθος οφείλω να το παραδέχομαι και να μην το ξανακάνω. Ο άνθρωπος νιώθω ότι κάνει τα ίδια λάθη γιατί κάθε φορά πιστεύει ότι κάτι διαφορετικό θα γίνει- θα του συμβεί. Τρέφει μία ψεύτικη ελπίδα. Εγώ νιώθω ευγνώμων που έκανα λάθη, κάνω λάθη και θα συνεχίσω να κάνω γιατί μόνο μέσα απ' αυτά θα μάθω πώς να ζω.