Ο Πάνος Παπαδόπουλος λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης "1821 η Επιθεώρηση"σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και Φοίβου Δεληβοριά μας έβαλε για λίγο στις πρόβες αυτής και μας μίλησε για τη λαχτάρα του να ξαναβρεθεί με το κοινό αλλά και την διαφορετική αξία που θα έχει η συνάντηση του ηθοποιού με το θεατή.

 

 

Θα ήθελες να μας μεταφέρεις λίγο το κλίμα των προβών;

Το καλό μ' αυτή τη παράσταση είναι ότι έρχεται μετά από μία μεγάλη αδράνεια όπου άρχισε να ελλοχεύει και ένας κίνδυνος σιγά-σιγά να βολεύεσαι μέσα σε αυτό που συμβαίνει. Να συνηθίζεις την κατάσταση τόσο, ώστε το επόμενο βήμα και η λαχτάρα του να κάνεις κάτι καινούριο, να μοιάζει απίθανη. προσωπικά μιλώντας ήταν αρκετά επίπονη η εμπειρία του να κάνω πρόβες για κάτι που δεν θα επικοινωνήθεί με το κοινό. Οπότε όλο αυτό μας βρήκε πιο ομαλά και πιο τρυφερά, κάναμε σπαστές συναντήσεις, ωστέ να συνδεθούμε πάλι με το αντικείμενο. Πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο που είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα. Έχει αρκετό ενδιαφέρον καθ'ότι είναι ένα είδος με το οποίο δεν έχουμε ασχοληθεί οι περισσότεροι, έχει τρομερές απαιτήσεις και νομίζω ότι η επιθεώρηση είχε σχεδόν εξαφανιστεί τα τελευταία χρόνια. Αισθάνομαι όμως  ότι υπάρχει στο dna μας και νιώθω ότι έπρεπε να περάσει από κάτι ξένο να γίνει ξανά μοντέρνα προκειμένου να γυρίσει πάλι πίσω σ'εμάς. Αναφέρομαι στο αμερικάνικο stand up, που πιστεύω ότι την είχε αντικαταστήσει πλήρως.

 

Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην παράσταση;

Εγώ υποδύομαι έναν ανεπίδεκτο μαθητή όπου η δασκάλα του, την οποία υποδύεται η Ελένη Κοκκίδου, προσπαθεί να του μάθει ένα ποίημα για τη σχολική γιορτή και αυτός έχει καλλιτεχνικές αντιρρήσεις, αυτό της δυσκολεύει το έργο, έχει αρκετό χιούμορ αυτή η κόντρα μεταξύ τους. Κάνω επίσης έναν τράπερ που έχει πάρα πολλά λεφτά και δεν ξέρει τί να τα κάνει και τέλος, υποτίθεται ότι το Υπουργείο Πολιτισμού έχει δώσει χρήματα σε σύγχρονους, πετυχημένους σκηνοθέτες για να γυρίσουν νέες ταινίες με θέμα την Επανάσταση. Αυτοί είναι οι Οικονομίδης, Λάνθιμος και Παπακαλιάτης και εγώ είμαι στον Λάνθιμο μαζί με την Βάσω την Καβαλιεράτου όπου υποδυόμαστε τις δύο αδελφές με πατέρα μας τον Νίκο Καραθάνο και κάνουμε την "Έξοδο του Μεσολογγίου".

 

Τι είναι αυτό που ήθελαν να μεταφέρουν ο Δημήτρης Καραντζάς και ο Φοίβος μέσα απ' αυτή την επιθεώρηση;   

Πιστεύω ότι είναι ένα κλείσιμο ματιού σε αυτό που κουβαλάμε εμείς ως Έλληνες, αυτή τη βαριά κληρονομιά που δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι. Αλλά είναι συγχρόνως και τιμή και ένα μεγάλο βάρος στη πλάτη που έχεις φτάσει σχεδόν σ'ένα σημείο ώστε να μην έχεις καμία σχέση μ' αυτούς τους προγόνους και ψάχνουμε να βρούμε τί είναι αυτό που λέμε ελληνικότητα, τι είναι αυτό που μας αναλογεί από το παρελθόν, τι κάνουμε εμείς για να το συντηρήσουμε, τι δεν κάνουμε και κάπου εκεί αρχίζει μία μεγάλη κωμική παρεξήγηση. Πιστεύω ότι ήταν τέλεια η συγκυρία να επανεξετάσουμε το είδος της επιθεώρησης που από πολύ κόσμο υπήρξε παρεξηγημένο.

 

Πώς αισθάνεσαι που μετά από τόσο καιρό θα ξαναβρεθείς με το κοινό;

Στο δικό μου μυαλό θα είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα, αλλά πιστεύω ότι όταν συμβεί θα έχουμε κερδίσει πάλι το να μην είναι τίποτα αυτονόητο, να μην είναι δεδομένη αυτή η συνάντηση. Είχαμε διαμορφώσει τόσο καιρό τη ζωή μας ώστε όλα να μοιάζουν ιδανικά να γίνονται πολλές παραστάσεις και όλο αυτό μας φαινόταν φυσικό, τώρα ξαφνικά επανατοποθετήθηκαν τα πράγματα και νομίζω ότι όταν κάποιος θα βλέπει μία παράσταση θα έχει αυτή τη πρωτόγνωρη χαρά, θα έχει μία άλλη αξία το γεγονός της συνάντηση του ηθοποιού με τον θεατή.

 

Είναι μία κριτική-σάτιρα και στην σύγχρονη Ελλάδα;

Η παράσταση έχει αρκετό χιούμορ χωρίς όμως να έχει πολιτική κατεύθυνση, είναι πιο ανθρωποκεντρική γελάμε δηλαδή με το dna της φύσης μας. Σαφώς και έχει θέματα της επικαιρότητας αλλά νομίζω δεν γίνεται εμμονική με τα πρόσωπα του τώρα και αυτό την κάνει σ' έναν βαθμό διαχρονική.Δηλαδή είναι μία παράσταση που θα μπορεί να παιχτεί και μετά από πέντε χρόνια και να έχει το ίδιο ενδιαφέρον και αυτό είναι που εμένα μου φαίνεται όμορφο.Δεν στοχεύει στο να εξαργυρώσει το χιούμορ μέσα από κάτι που συμβαίνει σήμερα αλλά μέσα από κάτι που θα μπορούσε να συμβαίνει διαχρονικά.

 

Ποιες είναι οι δικές σου αναμνήσεις από επιθεώρηση;

Μ'έναν τρόπο εγώ νιώθω μία περίεργη συγγένεια με την επιθεώρηση, πολλοί άνθρωποι που θαύμαζα και θαυμάζω έχουν ένα χάρισμα επικοινωνίας με το κοινό και αυτό για εμένα ήταν εντυπωσιακό που το έβλεπα μικρός. Έψαχνα να βρω τί είναι αυτό που τους κάνει να μπαινοβγαίνουν τόσο όμορφα και τόσο δελεαστικά ανάμεσα στο ρόλο και το θεατή. Δε μπορώ να σου πω ότι έχω δει επιθεωρήσεις, η πρώτη μου επαφή ήταν όταν έπαιξα με τα παιδιά από το Εθνικό στο "Μεγάλο κρεβάτι"στην Πειραματική του Εθνικού το 2018 και θυμάμαι το πόσο υψηλών απαιτήσεων ήταν το είδος της επιθεώρησης που με είχε τρομάξει. Θυμίζει κάτι από αρένα.

 

Πιστεύεις ότι στον σύγχρονο Έλληνα κυριαρχούν φράσεις "εμείς με το λαμπρό πολιτισμό μας" ή "ότι για όλα φταίνε οι άλλοι";

Σίγουρα υπάρχουν, εμένα αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι νιώθω ότι υπάρχει τρομερή έλλειψη παιδείας και αυτό είναι που μας έχει κάνει να απομακρυνθούμε τόσο πολύ απ'αυτό που λέμε παρελθόν. Έχουμε κρατήσει μία φήμη την οποία δεν ξέρουμε στα χέρια μας τί να την κάνουμε. Δεν μπορούμε να την διαχειριστούμε, οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντάμε να μιλούν για το παρελθόν είναι άνθρωποι που πιστεύω δεν έχουν καμία σχέση και γνώση γι'αυτό. Ίσως φταίει ότι δεν έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε κάτι εμείς οι ίδιοι και να το επικοινωνήσουμε με τον υπόλοιπο κόσμο, δεν έχουμε φτιάξει τις προϋποθέσεις να παράγουμε κάτι δικό μας, είτε προϊόν είτε ιδέα. Οπότε οτιδήποτε πουλάμε προς τα έξω είναι κάτι που στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε. Γι'αυτό και παραμένουμε προσκολλημένοι σε μία παρελθοντολογία.

 

Είναι στο dna του Έλληνα η διχόνοια;

  -Πιστεύω ότι έχει να κάνει με τον πυρήνα του, ο οποίος έχει κάτι καλοπροαίρετο και ταυτόχρονα μία αίσθηση του να μην εξαπατηθεί. Ο συνδυασμός αυτός δημιουργεί ένα πυροτέχνημα γιατί από τη μία ανοίγεσαι αμέσως, είσαι επικοινωνιακός, φιλόξενος, χαρούμενος και αυτό το άνοιγμα δημιουργεί παρεξηγήσεις. Το στοιχείο του "να παραγνωριστούμε" δημιουργεί πιστεύω τις  συγκρούσεις.

 

Η σχέση σου με την τηλεόραση;

Κατά καιρούς υπήρξαν συζητήσεις αλλά επειδή πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη της τηλεόρασης νομίζω ότι είμαι αρκετά αυστηρός με το τι θα είναι το κατάλληλο για μένα. Δεν την υποτιμώ καθόλου ίσα-ίσα θα ήθελα να το δοκιμάσω αυτό το μέσο. Απλώς θα ήθελα η στιγμή που θα συναντηθώ μαζί της να είναι σε κάτι που δεν θα μπορώ να κάνω αλλιώς και αυτό δεν είναι κάτι που σου τυχαίνει κάθε μέρα. Αλλά όταν θα συμβεί θα το κάνω με μεγάλη χαρά.