Συνέντευξη
Σπύρος Ιακωβίδης: H Eλληνίδα μάνα αντιπροσωπεύει μία ολόκληρη κοινωνία.
Ποια είναι η Ελληνίδα μάνα; Ποιος ο ρόλος της στην οικογένεια και κατ' επέκταση στην κοινωνία; Σ' αυτά τα ερωτήματα θέλει να δώσει απαντήσεις στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Σπύρος Ιακωβίδης με τίτλο "Βlack stone". Mε μαύρο χιούμορ αλλά και δόσεις δράματος διεισδύουμε στο σπίτι της Χαρούλας για να γνωρίσουμε την οικογένεια της και να ταξιδέψουμε μαζί της σ' ένα ταξίδι επιβίωσης και αυτοσυντήρησης στην Αθήνα του του σήμερα.
Τι είναι το Black Stone;
Πρόκειται για ένα σατυρικό ψευδο-ντοκιμαντέρ, είναι κωμικοτραγικό, είναι μία μαύρη κωμωδία και το βασικό της θέμα είναι ο χαρακτήρας της Ελληνίδας μάνας που έχει χτιστεί μία ταινία γύρω απ 'αυτόν, κατ' επέκταση η ελληνική οικογένεια και όλο αυτό ντυμένο με την ελληνική πραγματικότητα.
Πρόκειται για το σκηνοθετικό σου ντεμπούτο, πώς γεννήθηκε το σενάριο;
Υπήρχαν δύο λόγοι. Ο ένας ήταν η Ελληνίδα μάνα.Εμένα παρόλο που η μητέρα μου δεν ήταν η κλασσική Ελληνίδα μάνα ήταν Ελληνογαλλίδα και έχω μεγαλώσει σ' ένα βορειοευρωπαικό περιβάλλον,παρατηρούσα όμως αυτές τις γυναίκες μέσα από φίλους και πάντα με συναρπάζαν. Είναι τόσο τεράστιο το αποτύπωμα τους στην κοινωνία και είναι φοβερό πώς επιβιώνουν αυτές οι γυναίκες από γενιά σε γενιά. Γυναίκες που δεν εργάζονται, που κρατάνε το σπίτι,που στην ουσία δεν ανακαλύπτουν ποτέ την ταυτότητα τους. Παίζουν έναν συγκεκριμένο ρόλο. Και ο άλλος ήταν ότι ήθελα να πω μία τραγική ιστορία με μαύρο χιούμορ.
Λίγα λόγια για τους ήρωες και το τι ήταν αυτό που ήθελες να τους χαρακτηρίζει.
Ο τρόπος που χτίστηκαν οι 4 χαρακτήρες οι 3 που αποτελούν το τρίγωνο της οικογένειας και είναι και ο Μιχάλης ο νέγρος του Μοριά ο οποίος ενώ είχε ξεκινήσει σαν ένας πολυπεριφερειακός χαρακτήρας τελικά του δόθηκε πάρα πολύ βάρος γιατί μας άρεσε σαν προσωπικότητα. Ο τρόπος που δούλεψα με τους χαρακτήρες έχει να κάνει με τους οικογενειακούς ρόλους. Πιστεύω ότι όλες οι οικογένειες έχουν ρόλους. Αυτοί οι δίνονται και παίρνονται. Σε μεγάλο βαθμό υποσυνείδητα έτσι ώστε να επιβιώσει αυτό το οικογενειακό σύστημα. Με ενδιέφερε πώς δίνονται αυτοί οι ρόλοι, πώς παίρνονται και τί θα συμβεί αν κάποιος φύγει απ'αυτήν την άτυπη συμφωνία. Έχεις την Ελληνίδα μάνα η οποία είναι χήρα, δεν μπορεί να εργαστεί και δεν μπορεί να συντηρήσει την οικογένεια της. Έτσι τον πρωτότοκο γιο τον μετατρέπει σε σύζυγο, σύντροφο, πατριάρχη ο οποίος ζει την οικογένεια απ' το εισόδημα του και ο μικρότερος γιος ο οποίος είναι ανάπηρος παίρνει το ρόλο του παιδιού διατηρώντας έτσι τον μητρικό της χαρακτήρα. Δημιουργεί αυτό το σύστημα η Χαρούλα όχι επειδή θέλει να ευνουχίσει ή να καταστρέψει τα παιδιά της. Το κάνει για να επιβιώσει. Έχει ένα πολύ δυνατό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Όλες αυτές οι γυναίκες. Ζώντας σ' αυτές τις τόσο συντηρητικές πατριαρχικές κοινωνίες.
Στην Ελλάδα του 2023 πιστεύεις ότι υπάρχει αυτός ο μικροαστισμός;
Πιστεύω ότι υπάρχει βέβαια. Συγχρόνως πιστεύω ότι αλλάζει αυτό. Προφανώς είμαστε αρκετά συντηρητικοί,έχουμε όλα αυτά τα στοιχεία του μικροαστισμού,της καχυποψίας,της εσωστρέφειας έχουμε πολλές παθογένειες. Αλλά έχουμε και πάρα πολλά καλά μαζί. Και πιστεύω ότι αλλάζει αυτό. Γι' αυτό βάλαμε στην ταινία μία γυναίκα σαν την Χαρούλα που αντιπροσωπεύει την προηγούμενη γενιά και την φέραμε αντιμέτωπη με τον Κέβιν έχοντας δύο κόσμους που συναντιούνται και συγκρούονται.
Ήθελες να διεισδύσεις στην ελληνική οικογένεια και σε όλα αυτά που εμπεριέχει;
Αυτό ήταν το ζητούμενο. Γιατί η Ελληνίδα μάνα μόνη της δεν στέκει χωρίς την οικογένεια. Μας ενδιέφερε να δείξουμε ότι η ελληνική οικογένεια στην ουσία υποκαθιστά το αναποτελεσματικό κράτος. Πιστεύω ότι ισχύει αυτό. Νομίζω ότι έτσι δημιουργήθηκε η τόσο ισχυρή οικογένεια. Η τόσο υπερπροστατευτική. Η οποία απ'την μία καλύπτει όλα αυτά τα κενά που δεν σου δίνει ένα κράτος.Αλλά απ'την άλλη έχουμε όλες αυτές τις γενιές που δεν μπορούν να απογαλακτιστούν, που δεν ενηλικιώνονται,δεν αυτονομούνται,γενικότερα στην Ελλάδα αργούμε να βρούμε την ταυτότητα μας.
Η οικονομική κρίση που πέρασε η χώρα αλλοίωσε τον οικογενειακό πυρήνα;
Εγώ έχω την εντύπωση ότι όλες αυτές οι κρίσεις συνήθως βοηθάνε μία κοινωνία. Είναι σαν παιδικές αρρώστιες.Βοηθάνε στην εξέλιξη, την ωριμότητα και στην ενηλικίωση. Σίγουρα αυτή η οικονομική κρίση δεν άξιζε σε πολλά άτομα. Απ' την άλλη όμως όλες αυτές οι κρίσεις μας δίνουν κάποια εφόδια για το μέλλον, έτσι είναι η ζωή. Στη ζωή μαθαίνεις απ'τα άσχημα πράγματα. Τα καλά δεν σε ταρακουνάνε, δεν σε προβληματίζουν δεν σε κάνουν να είσαι δημιουργικός. Καλώς ή κακώς τα προβλήματα μας κάνουν λειτουργικούς και μας δραστηροποιούν.
Ποια είναι η άποψη σου για τον ελληνικό κινηματογράφο;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Μου έχει δώσει δύναμη όλο αυτό. Αγαπώ τον Οικονομίδη,τον Λάνθιμο. Πιστεύω ότι έχει ανέβει το επίπεδο και μου αρέσει όλο αυτό που συμβαίνει. Ο Έλληνας δυστυχώς είναι τρομερά καχύποπτος και προκατελειμένος με τις ελληνικές ταινίες. Τώρα όμως είναι ώρα να δώσουμε μία δεύτερη ευκαιρία γιατί έχουν αλλάξει τα πράγματα και γίνονται καλέ δουλειές.