Συνάντηση με την Κατερίνα Λούβαρη Φασόη με αφορμή το νέο της συγγραφικό εγχείρημα "Το Ρόδο είναι ρόδο", με βασικό της πυρήνα την καταπίεση που υφίστανται όλα αυτά τα αδύναμα άτομα τα οποία φεύγουν απ' τη ζωή χωρίς να έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους. 

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να γράψεις και να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο θέμα;

Όταν διάβασα για την Δήμητρα απ' τη Σκάλα Συκαμιάς και είδα τα ντοκιμαντέρ που υπάρχουν στο internet ("Mr Dimitris and Mrs Dimitroula" της Τζέλης Χατζηδημητρίου και συνέντευξη στο VICE στην Πάολα Ρεβενιώτη), άρχισα να ψάχνω γι' αυτό το πρόσωπο. Ο θάνατός της με συντάραξε, κάτι μέσα μου κουνήθηκε. Έπρεπε να γράψω ένα έργο, όχι μόνο για την Δήμητρα/Δημήτρη, αλλά για κάθε καταπιεσμένο πλάσμα που περνάει και χάνεται ανάμεσά μας, για κάθε πλάσμα που χάνεται χωρίς να έχει αφήσει το αποτύπωμα του στον χώρο και τον χρόνο. Κάπως έτσι γεννήθηκε, λοιπόν, το έργο "Το Ρόδο είναι ρόδο" και η ηρωίδα του, η Διονυσία.

Ποιες ήταν οι δυσκολίες ως προς την μεταφορά του;

Η δυσκολία ήταν το πώς θα αξιοποιούσα όλα αυτά τα στοιχεία ντοκιμαντέρ που είχα συλλέξει για θα παράξω μυθοπλασία· δεν ήξερα το δρόμο, δεν είμαι μια επαγγελματίας συγγραφέας. Τα έργα που έχω γράψει έχουν προκύψει τα τελευταία αυτά χρόνια, είναι πιο πολύ ένας νέος τρόπος έκφρασης για μένα, δεν ακολουθούν κανόνες και ίσως και να στερούνται τεχνικής. Οπότε το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν αυτό. Όταν κατάλαβα τον στόχο μου, ότι στην πραγματικότητα ήθελα να μιλήσω γι' αυτά τα πλάσματα και όχι μόνο για την Δήμητρα ή την Διονύσια, και για όλους εμάς, που είμαστε τυφλοί και κουφοί, θολωμένοι και απομακρυσμένοι από την αγκαλιά της αποδοχής, η αφήγηση γεννήθηκε. Δυσκολία, δηλαδή, υπήρξε μέχρι να βρω τι ήθελα να πω από την ψυχή μου.

Πόσο εύκολο πιστεύεις ότι είναι να ξεφύγουμε και να αμφισβητήσουμε τις όποιες προκαταλήψεις έχουμε γύρω απ' αυτό το θέμα;

Μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Έχουμε να διανύσουμε ακόμη πολύ πολύ δρόμο. Ευτυχώς, όμως, για να μην είμαι άδικη, βλέπω ότι, τουλάχιστον εδώ, στην Αθήνα, ανοίγει λίγο το πράγμα και αυτό είναι πάρα πολύ ευτυχές. Μιλάω για την Αθήνα, γιατί εδώ ζω, δεν έχω εικόνα ή άποψη για την επαρχία ή το εξωτερικό. Βλέπω ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να μπουν σ' έναν διάλογο. Νομίζω ότι ο τρόπος που θα γκρεμίσουμε τις προκαταλήψεις είναι αυτός της διαλλακτικότητας. Να μην πέφτουμε συνεχώς στην λούπα του δογματισμού, να μην είμαστε απόλυτοι, να εξασκηθούμε στην ειλικρινή ακρόαση. Πρέπει να επιμείνουμε στο στόχο μας, την επικοινωνία.

Ποια είναι η σχέση της παράστασης με το βιβλίο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ;

Ο πυρήνας της είναι η φιλοσοφία του. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μιλάει για την αδελφοσύνη των λαών, για το κίνημα της απελευθέρωσης των έγχρωμων ανθρώπων και τα δικαιώματα τους. Πιστεύει στην ανθρώπινη καλοσύνη και αυτό είναι πολύ συγκινητικό, να βλέπεις ανθρώπους που πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα συνυπάρξουμε όμορφα και αρμονικά. Κάθε αγώνας που δίνεται, κάθε κίνημα που γεννιέται και εξαπλώνεται έχει αφετηρία την πίστη. Και μόνο που αντικρίζω τέτοιους ανθρώπους, τους θαυμάζω, θέλω κάποια στιγμή να μπορέσω να τους αγγίξω κι εγώ, να ψηλώσω λίγο. Έτσι νιώθω και για την ηρωίδα του έργου μου, τη Διονυσία.

Το να είμαστε όλα αυτά που αντιπροσωπεύει η Διονυσία μοιάζει σαν να παίρνουμε τον σωστό δρόμο αλλά σε μία λάθος εποχή;

Ναι, η εποχή μας δεν ενδείκνυται να είμαστε γενναιόδωροι. Όλα αυτά που συνέβησαν στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, μας έχουν κάνει να είμαστε πιο πολύ εγκλωβισμένοι στο εγώ μας. Πρέπει κάπως να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, νομίζουμε πως έτσι κάπως θα σωθούμε, εάν επικεντρωθούμε στον εαυτούλη μας. Και όταν αποτυγχάνουμε, βάσει όλων αυτών των προτύπων που έχουμε κάνει δεύτερη φύση μας, κλεινόμαστε ακόμη περισσότερο, υψώνουμε τα τείχη της μοναξιάς και δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με κανέναν άλλο. Ίσως αν υπάρξουν πολλές Διονυσίες, θα μπορέσουμε να κάνουμε “σωστή” την εποχή μας, να σώσουμε ένα κομμάτι ανθρωπιάς που αργοπεθαίνει μέρα τη μέρα.

Θα μπορέσουν τα Ρόδα να ανθίσουν;

Αν δεν ανθίσουν, δεν υπάρχει άλλος λόγος για εμένα να παρουσιάσουμε αυτό το έργο. Έχω την ανάγκη να ελπίζω στο φως και όχι στο σκοτάδι. Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να κοιτάει μπροστά θέλοντας να ελπίζει ότι μετά τον Ζακ δεν θα υπάρξει άλλος Ζακ,μετά την Ελένη Τοπαλούδη δεν θα υπάρξει άλλη Ελένη Τοπαλούδη… Θέλω να ελπίζω. Αυτοί οι άνθρωποι, σταυρώθηκαν για εμάς, κυριολεκτικά. Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα έχουμε ανάγκη να σταυρώσουμε κανέναν ακόμα,  ότι δεν θα χαθεί κανένας ακόμα σαν ένα τίποτα, ότι αυτό το ποτάμι αίματος θα σταματήσει.

Συνεργασία με τον Χρήστο Στέργιογλου;

Όταν έγραφα σκεφτόμουν τον Χρήστο χωρίς να ξέρω όμως αν αυτή η συνεργασία θα υλοποιηθεί. Μάλλον εισακούστηκα κάπου, ποιος ξέρει; Είμαι πολύ χαρούμενη και ευτυχής που είναι ο Χρήστος στο ρόλο της Διονυσίας, που με εμπιστεύτηκε, εμένα που δεν έχω κάποια μεγάλη πορεία στον χώρο της συγγραφής. Είναι ένας υπέροχος ηθοποιός, καταθέτει κάτι πολύ προσωπικό, βαθιά ψυχικό και αντιμετωπίζει τα πράγματα με απόλυτο σεβασμό. Και όλοι ηθοποιοί της παράστασής μας κάνουν το ίδιο φυσικά, και λειτούργησαν καθοριστικά για την επιλογή της δραματουργίας και για την ψυχική μας τοποθέτηση πάνω σε αυτό το ευαίσθητο θέμα. Ο Χρήστος Στέργιογλου, ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο Γιάννης Σέρρης, ο Θανάσης Κρομλίδης και ο Βασίλης Ντάρμας είναι πέντε εξαιρετικοί ηθοποιοί. Τους χαίρομαι κάθε μέρα και περισσότερο, είμαι τυχερή και ευγνώμων που δέχθηκαν να ζωντανέψουν το κείμενό μου.