Μιλήστε μας λίγο για την ομάδα «Κι Όμως κινείται». Ποιες τέχνες συνδυάζει;

Η ομάδα συστάθηκε το 2003, συνδυάζοντας τη φιλοσοφία της παράστασης σύγχρονου χορού, με τεχνικές του τσίρκο. Είναι μια μεγάλη παρέα χορευτών, ακροβατών, μουσικών και συνεργατών που πορεύεται μέσα στο χρόνο. 

Ποιο είναι το βασικό θέμα/θέματα με τα οποία καταπιάνεται η παράσταση «Η εκδίκηση του πυριτίου»;

Είναι μια φανταστική ιστορία, όπου ένας εξωγήινος πολιτισμός ανακαλύπτει τον τελευταίο άνθρωπο, επιζόντα πυρηνικής καταστροφής και εξετάζει τι πρέπει να του συμβεί. Να τον αφήσουν να πεθάνει, - ούτως ή άλλως φέρεται αυτοκαταστροφικά - ή να τον συντηρήσουν σε ειδικά κελιά και να αναπαράγουν τεχνητά το είδος, για να το μελετήσουν. Ο διάλογος που ακούμε στην παράσταση γίνεται μεταξύ δύο ρομπότ που προσπαθούν να κατανοήσουν και να αναλύσουν το φαινόμενο της ανθρώπινης ζωής.

«Tο αρχαίο εκστατικό παρελθόν και το μελλοντικό υπολογιστικό μέλλον σμίγουν τα σπαθιά τους στην αρένα μιας και μόνο ερώτησης –απόφασης που ίσως κρίνει το μέλλον του υπερ-συστήματος!»  Ποια είναι αυτή η ερώτηση – απόφαση;

Αξίζει να συνεχιστεί το ανθρώπινο είδος και αν ναι, πώς;

Τι συναισθήματα σας προκαλεί ο κόσμος μας;

Ο κόσμος -σύμπαν-φύση τι άλλο μπορεί να προκαλεί εκτός από θαυμασμό; Η παρηγοριά του απόλυτα ωραίου. Χρειάζεται κάνεις εφτά ζωές μόνο για να αφιερωθεί στην παρατήρηση αυτής της ομορφιάς και την κατά το δυνατό αποκάλυψη των νόμων που τη διέπουν. Μέσα σ αυτή τη θαυμαστή ομορφιά η ανθρωπότητα ( η ανθρώπινη ιστορία έτσι όπως μας επιτρέπεται να την γνωρίζουμε τουλάχιστον) δείχνει μια άσβηστη και μοναδική λαχτάρα για εξουσία, επιβολή και κατάκτηση. Αυτή της η μανία, αν και κάποιες φορές ίσως έχει χαριτωμένες πλευρές, σαν να βλέπεις ένα μυρμήγκι να παριστάνει το μεγαλοδύναμο τέρας, την έχει οδηγήσει, σε σχέση με τη διαχείρηση της έννοιας και της αξίας της ανθρώπινης ζωής, όπως και με τη διαχείρηση του περιβάλλοντος με την ευρύτερή του έννοια, σε πλήρες, καταστροφικό αδιέξοδο. Δεν είμαι καταστροφολάγνα, ούτε αναφέρομαι στο μέλλον, ούτε φυσικά δεν αναγνωρίζω οτι τα χρόνια του μεσαίωνα περάσαν, τα χρόνια του δουλεμπορίου, των ατελείωτων πολέμων, των βασανισμένων ανθρώπων που περιφέρονται παρακαλώντας για τα αυτονόητα, των φτηνών ονείρων της απλής επιβίωσης που οδηγούν σε φτηνές πράξεις κλειστοφοβικής βίας, της μη ελευθερίας , του φόβου, του εξαναγκασμού, της μη αξιοπρέπειας….. τώρα έχουμε κινητά και αισίως τα πρώτα μας έξυπνα ρομποτάκια να μας υπηρετούν (καλύτερα από όλους τους παρελθόντες σκλάβους)

Η τεχνολογική εξέλιξη έχει βελτιώσει κομμάτια της καθημερινότητάς μας αλλά μήπως έχουμε απομακρυνθεί από τον συνάνθρωπο, τη φύση;

Δε νομιζω ότι φταίει η τεχνολογία, κανονικά θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες στην επιστημονική ερευνα σ’ ότι αφορά στην κατανόηση του σύμπαντος, στην ιατρική , στην επικοινωνία. Η προσκόληση στην επιβολή, τη βία, η επικράτηση των νόμων του άκρατου κέρδους σα μοναδική αλήθεια και νόημα της ζωής, η επιτυχία ή πρόοδος όπως λέγεται. Νομίζω οτι η κρίσιμη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί είναι: ποιά η προσδοκία της ανθρώπινης ζωής; τι ήρθαμε εδώ να κάνουμε; πώς διαχειριζόμαστε αυτό το τόσο πολύτιμο και πρόσκαιρο φαινόμενο της ίδιας μας της ζωής.

Ποιος είναι ο κίνδυνος όταν αποκοβόμαστε από τα συναισθήματά μας;

Αυτή η πολυπλοκότητα της καθημερινότητας στο μοναδικό προσανατολισμό της επιτυχίας , η κλειστοφοβία της ανελευθερίας  μερικές φορές προκαλούν τέτοια κούραση και απογοήτευση που οδηγούν στην ματαίωση, την πλήρη αδιαφορία, την κυνική απλά επιβίωση που απομακρύνεται από οποιοδήποτε όραμα, όνειρο, επιθυμία. Με λίγα λόγια στην κατάθλιψη. Πολύ γνώριμη λέξη δεν είναι; Λογική κατάληξη μιας άνευ νοήματος κουραστικής και συνεχούς προσπάθειας για επιβίωση σ έναν άσχημο, άδικο κόσμο επιθετικών τεράτων. Κάπως έτσι σιγά σιγά σχηματίζεται η εικόνα της πραγματικότητας. Κρύφτηκε καλά η εμπιστοσύνη και δε βρίσκεται πουθενά.

Πιστεύετε ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο;

Το καλύτερο είναι μια πολύ σχετική έννοια. Το καλύτερο για μια πολυεθνική μπορεί να είναι το στυγνό κέρδος, για τον πλανήτη ο αφανισμός του ανθρώπινου είδους. Μακάρι να μπορούσαμε να ξέρουμε ποιο είναι το καλύτερο για το ανθρώπινο είδος. Με το μικρό μου μυαλό και τη μικρή μου καρδιά επιθυμώ να μην υπάρχει δυστυχία, αρρώστιες, πόλεμοι, άδικοι θάνατοι, στεναχώρια. Αυτό βέβαια είναι μη ρεαλιστικό σχέδιο,, αφού ίσως είναι αυτά τα μαύρια σκοτάδια οι δεξαμενές που γενούν το φως, το γέλιο, την ποίηση, την ευτυχία, όλα αυτά για τα οποία αξίζει κανείς να ζει. Πού όμως βρίσκεται το μέτρο, η ιερή ισορροπία; Με ποιές τελετουργίες και ποιο σεβασμό αντιμετωπίζουμε τους σκοτεινούς μας τόπους , φόβους, ώστε να αφήσουμε χώρο και χρόνο να γεννηθεί ομορφιά; έμεινε καθόλου χρόνος;

Πιστεύετε στη μοίρα; Στο θεό; Στο big bang;

Πιστεύω ότι πρέπει να εμπιστεύομαι τις πράξεις μου και τις σχέσεις μου στο παρόν, αυτές θα γεννήσουν το μέλλον σε ό,τι αφορά στη δική μου μικρή, υπό έλεγχο περιοχή. Σ ό,τι αφορά στην ανθρωπότητα ή ακομα μακρύτερα στο σύμπαν, δυσκολεύομαι να έχω εικόνα των παραμέτρων , των δεδομένων, αδυνατώ να συλλάβω το όλον δηλαδή. Kαι αυτό το όλον με τη θαυμαστή του λειτουργία φαίνεται ευσταθές, εύνομο και αυτό το κάνει να μοιάζει θεΪκο.

Έχετε ήδη σκέψεις για μελλοντικά projects;

Ετοιμάζουμε το "Μετρ και η Μαργαρίτα", με αφορμή το μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ.

* Η εκδίκηση του πυριτίου: Κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:15 στο Rabbithole