Το «Φουαγιέ» του Μπάγκειον γέμισε φύλλα και έναν goth παραλογισμό. Μια βασιλική αυλή, γεμάτη υψηλοτάτους.

Η Υβόννη, που έρχεται με την αιθέρια αύρα της να σκορπίσει τα φύλλα της αυλής. Η μορφή της, αλλιώτικη από όσα αντέχει ένα μάτι εκπαιδευμένο μόνο στο «οικείο», θα αποτελέσει την αφορμή για να κοπούν τα νήματα που κρατούν σταθερά στη θέση τους όλα τα μέλη της αυλής. Ένας νεαρός πρίγκηπας που πιστεύει πως έχει το δικαίωμα να σπάει τα όρια της ανίας του εισβάλλοντας και κυριαρχόντας τη ζωή ενός άλλου ατόμου. Ενός ατόμου που δεν πληροί τις άτυπες εκείνες κοινωνικές προδιαγραφές που θα του δώσουν το δικαίωμα της επιλογής. Η μορφή ορίζει τις δυναμικές ανάμεσα στους ανθρώπους. Βγάζει στην επιφάνεια τον χειρότερό τους εαυτό. Όλους τους υπαρξιακούς φόβους. Η σιωπή διαπερνά τις ψυχές.

Η Νalyssa Green, ως Υβόννη, ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτό που πρεσβεύει ο ρόλος. Ψιλόλιγνη παρουσία, σιωπηλή κατά το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, επικεντρώνει στην έκφραση του προσώπου και στην παγερή και απόκοσμη στάση του σώματός της. Με την κορυφαία στιγμή που παίζει το θερεμιν να νιώθεις ότι η παρουσία της σε μαγνητίζει και σε μαγεύει. Ο Γιάννης Καπελέρης, ως πρίγκηπας, είναι γεμάτος με τη ζωηραδα της νιότης και την αφέλεια που έχουν εκείνοι όσοι δεν μοχθήσαν ποτέ. Περνάει από όλα τα στάδια που απαιτεί ο ρόλος με μεγάλη ευκολία και φλερτάρει με τον παραλογισμό που συντροφεύουν οι εσωτερικοί μας φόβοι.

Ο Νίκος Αναστασόπουλος ερμηνεύει έναν ρόλο με το συνοθύλευμα εκείνο της εξουσίας μαζί με την μικροπρέπεια και τον παραλογισμό, που αρμόζει σε έναν βασιλιά της «κλάσης» του. Η Ελένη Δαφνή είναι μια υψηλοτάτη, μια εύθραυστη ψυχή που κρύβεται πίσω από το δυναμισμό της εξουσίας, αλλά τελικά καταρρέι. Ο Μάνθος Καλαντζής (Κυπριανός) ερμηνεύει έναν ρόλο, στα όρια σαφώς του σουρεαλισμού, που ισορροπεί ανάμεσα στην υποταγή –είναι άλλωστε ο πιστός ακόλουθος του βασιλιά– και την κρυφή δύναμη της πλευρικής επιρροής.

Η Αντέλα Μέρμηγκα, ο Νίκος Χαλδεάκης και η Ιουλία Γεωργίου πλαισιώνουν την Υβόννη και τον Πρίγκηπα με έξοχες και ολίγον τι γκροτέσκο ερμηνείες. Ο Μιχάλης Γιγιντής σκηνοθετεί μια υπέροχη παράσταση. Καταφέρνει, εκμεταλλευόμενος το σκηνικό του Μπάγκειον, τις καλές ερμηνείες και, κυρίως, την αύρα των ηθοποιών να αποδώσει, μέσα από μια goth ατμόσφαιρα, την αποδόμηση του «καθώς πρέπει» και τα όρια του ανθρώπινου παραλογισμού. Το μόνο μικρό αρνητικό της παράστασης είναι η διάρκεια, που θα μπορούσε να μειωθεί λίγο για να αποφύγει μια μικρή κοιλιά προς το τελείωμά της.

Πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες όμως, ένας ακόμη βασικός λόγος για να δείτε την Υβόννη είναι το ίδιο το Μπάγκειον. Ένας χώρος που εκπέμπει μια ξεχασμένη αίγλη, με τις φθορές του χρόνου ορατές, γίνεται το κατάλληλο σκηνικό για να φιλοξενήσει την απόκοσμη αύρα της Υβόννης και τις εμμονές μιας καταρρέουσας βασιλικής οικογένειας.