Τριάντα χρόνια, σχεδόν, μετά τη σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου, η κόρη του, Κατερίνα Ευαγγελάτου, μπαίνοντας και η ίδια στη θέση του Άμλετ, έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν τόσο της ίδιας όσο και του θεάτρου. Επιλέγοντας την αναβίωση του θεάτρου, για μια μονάχα σαιζόν, –με τη φυσική φθορά του χώρου να γίνεται το κατάλληλο σκηνικό για ένα καθόλα σκοτεινό, αλλά παράλληλα τόσο λιτό σαιξπηρικό αποτύπωμα– και με την παράλληλη χρήση βίντεο, μεταφέρει τον θεατή σε ένα παράλληλο σύμπαν. Εκεί που ο χρόνος είναι σχετικός και το τώρα μπλέκεται με το τότε.

Αφήνει το σκηνικό άδειο, με ελάχιστα αντικείμενα –εκ των οποίων κάποια από το παλιό φροντιστήριο– και να «παίξει» με τις ατέλειες του χώρου. Μέσα από τη σκηνοθετική της ματιά, γίνεται σαφής η εξοικείωση της Κατερίνας Ευαγγελάτου με το Αμφί-θεατρο. Η παράσταση ρέει, εναλλάσονται οι διαφορετικές χρονικές περιόδοι μέσα από τη σταδιακή αποδόμηση του (οικείου) χώρου. 

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι ένας «μοντέρνος» Άμλετ, τόσο σκηνικά όσο και ερμηνευτικά. Βηματίζει αργά πάνω στα χνάρια της τρέλας. Λερώνει τα χέρια του με χώμα. Περιφέρεται σε έναν δικό του κόσμο, σε έναν κόσμο γεμάτο με ένα πατρικό βάρος που ορίζει το μέσα του. Άλλωτε βουβός και, σχεδόν, αόρατος και άλλωτε χειμαρρώδης, κατακλύζει τη σκηνή του θεάτρου και καθηλώνει τον θεατή.

Το έργο επικεντρώνεται στον ρόλο του Άμλετ και πλαισιώνεται από εξαιρετικές ερμηνείες: Νίκος Ψαρράς (Κλαύδιος), Άννα Μάσχα (Γερτρούδη), Δημήτρης Παπανικολάου (Πολώνιος), Αμαλία Νίνου (Οφηλία), Μιχάλης Μιχαλακίδης (Οράτιος), Γιώργος Ζυγούρης (Λαέρτης), Γιάννης Κότσιφας (Ηθοποιός, Νεκροθάφτης), Κλέαρχος Παπαγεωργίου (Ρόζενκραντζ), Βασίλης Μπούτσικος (Γκίλντενστερν). Με τη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά να φέρνει έργο κοντά στον σύγχρονο θεατή.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου επέλεξε τον «Άμλετ» για να επαναλειτουργήσει το «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου. Μια παράσταση που συζητήθηκε πολύ. Μια παράσταση που διαφημίστηκε πολύ. Μια παράσταση, σχεδόν τρίωρη, που εκμεταλλέυεται στο έπακρο τις δυνατότες μιας άδειας σκηνής. Ένας Άμλετ που πατάει γερά πάνω σε παλιά, σκονισμένα σανίδια. Μια μάχη με το οικείο, με την πατρική φιγούρα το ήθος της οποίας γίνεται έναυσμα για ένα εσωτερικό ταξίδι.

Η κορύφωση του έργου, με τους ηθοποιούς να γίνονται ένα με τον θίασο του 1991, είναι η προσωπική πινελιά πάνω στα χνάρια του πατρός. Είναι το κλείσιμο ενός κύκλου. Η αρχή κάτι νέου. Είναι η κάθαρση του θεατή. Μια παράσταση που όσα και να γραφτούν, δεν θα μεταφέρουν ποτέ αυτούσιο το συναίσθημα που προκαλεί.