Τα μέλη της οικογένειας Ταιρον ξεφλουδιζουν το τραύμα τους, σ ένα σκηνικό στο οποίο επικρατούν η ομίχλη και οι ψευδαισθήσεις.
Ένα τοπίο γεμάτο αντανακλάσεις επεκτείνεται σε όλο το θέατρο και ανάμεσα στους θεατές.
Ο Εντμοντ - η αλλιώς ο ίδιος ο Ο Νηλ - ανοίγει τον αναπαραστατικό χώρο που το τραύμα θα αναβιωθεί και τα μελη της οικογένειας θα αποπειραθούν να συγχωρέσουν ο ένας τον άλλο.
Τα οικογενειακά τραπέζια , οι εξαρτήσεις οι εθισμοί και όλες οι κρυφές πλευρές των προσώπων παίζονται σ αυτόν τον αναπαραστατικό χώρο της μνήμης, τα φορτία του παρελθόντος αρχίζουν σιγα σιγά να "ξεθολωνουν», τα πρόσωπα προσεγγίζουν την αλήθεια και τα "φαντάσματα" ζωντανεύουν προκειμένου να κλείσουν την πληγή και να συμφιλιωθούν με τις ανεπάρκειές τους.
Δημήτρης Καραντζάς
Ετσι, σκιαγραφεί ο πολυτάλαντος Δημήτρης Καραντζάς, το έργο του Ευγένιου Ο Νηλ (Long Day’s Journey into Night - βραβείο Pulitzer 1957) που σκηνοθετεί στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, στο οποίο επιστρέφει μετά από 2 χρόνια.
Πρόκειται για έργο διαποτισμένο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, που ο συγγραφέας ολοκλήρωσε το 1912, γράφοντας όσα σχεδόν τραυματικά έζησε σαν παιδί και που σημάδευσαν τη νιότη του.
Στην Ελλάδα το έργο έγινε γνωστό -όπως και σε όλο τον κόσμο άλλωστε-, από τις μεγάλες ομότιτλες κινηματογραφικές επιτυχίες του, με πρώτη εκείνη με την Κάθριν Χέμπορν στο ρόλο της Μαίρη Ταϋρον, αλλά και από τη μεγάλη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου το 1965 με τους Κατίνα Παξινού, Αλέξη Μινωτή, Δημήτρη Χορν, Πέτρο Φυσσούν και Ελένη Χατζηαργύρη.