«Πέρασα μια νύχτα που μου αποκαλύφθηκαν όλα. Πώς να ξαναμιλήσω;»

4.48 Ψύχωση

«Η Σάρα Κέιν πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά.», έγραψε ο Χάρολντ Πίντερ για το σύνολο του έργου της εμβληματικότερης συγγραφέως της in-yer-face βρετανικής σκηνής.

Η Σάρα Κέιν γράφει το 1998 το 4.48 Ψύχωση, υπό τη σκιά της επικείμενης αυτοκτονίας της. Το 4.48 Ψύχωση σημάδεψε την πορεία της σύγχρονης δραματουργίας με τη γλωσσική του ένταση, την ιλιγγιώδη δομή και το τρομακτικό του βάθος. Το έργο πραγματεύεται το παραλήρημα ενός αυτόχειρα πριν την ύστατη πράξη του. Χωρίς η Κέιν να το τοποθετεί σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο -αν και ο τίτλος υπονοεί ότι βρισκόμαστε σε ένα ψυχιατρείο στις 04:48 το ξημέρωμα, την ώρα που στατιστικά καταγράφονται οι περισσότερες αυτοκτονίες- μοιράζει ευφυώς τον μονόλογο ανάμεσα σ' εκείνες τις εσωτερικές φωνές που κατακλύζουν τον άνθρωπο σε μια τόσο ακραία στιγμή της ζωής του.

Στη σκηνοθετική εκδοχή του Δημήτρη Καραντζά, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και ο Γιάννης Κλίνης εναλλάσσουν επί σκηνής τους ρόλους του γιατρού και του ασθενή.