Ρωμαίος και Ιουλιέτα, η γνωστή ιστορία αγάπης. Η ανεξήγητη βεντέτα των Μοντέκων και των Καπουλέτων φέρνει τον θάνατο στη Βερόνα-Βοτανικό. Ξεχωρίζει το υπερβολικό πάθος, το πεπρωμένο, η αγάπη, η ανατροπή. Η Ιουλιέτα Καπουλέτου ερωτεύεται και είμαστε μάρτυρες του μυστικού της. Οι ατυχείς συγκυρίες θα οδηγήσουν σε ένα τραγικό τέλος της αγνής αγάπης. Η ιστορία τους μάλιστα με τη συνοδεία του βιολιού και της λύρας μας εντάσσει στο ποιητικό τους σύμπαν. Η Ιουλιέτα μας έχει για γονείς μια μητέρα βάρκα γιαλό και έναν πατέρα υπόδειγμα ωμής πατριαρχίας. Θέλουν, λοιπόν, να την παντρέψουν με τον Πάρη, ο οποίος είναι ένα χαϊβάνι και μισό, ενώ αυτή θέλει τον Ρωμαίο. Ωραίο παιδί σαν τα κρύα τα νερά. Στο πλάι του Ρωμαίου, ο πάτερ Λαυρέντιος ασχολείται με κάτι χορτάρια, ο Τυβάλδος πουλάει μαγκιά, ο Μερκούτης σίγουρα κάτι έχει πάρει, ο Μπεμβόλιο είναι ψυχούλα. Το τέλειο κάστινγκ: Η Δήμητρα, ο Γιάννης, ο Στέργιος και ο Πέτρος χορεύουν, παλεύουν, ιδρώνουν και συνθλίβουν το εσωτερικό εγώ του ηθοποιού για να γίνει χαμός στη σκηνή αλλά τζάμπα κόπος. Spoiler alert: Δεν ήταν της μοίρας τους γραφτό να σμίξουν.

Ο Δημήτρης και η Χριστίνα «πεθαίνουν» κάθε Δευτέρα και Τρίτη μόνο για εσάς. Rest in peace και τα λοιπά. Ο Ουίλλιαμ μας εμπιστεύτηκε προσωπικά για την πιο πιστή απόδοση του έργου του. Όλα τα υπόλοιπα από κοντά.

Η παράσταση με τη χρήση της μάσκας δίνει ζωή στους χαρακτήρες και κυριαρχεί· αυτή άλλωστε είναι και η φιλοσοφία της σκηνοθέτιδας και του θεάτρου Χώρος, με μια μακρά εργασία και έρευνα πάνω στην υποκριτική με τη χρήση της μάσκας.

Τα ζητήματα που στοχεύει να θίξει η σκηνοθέτης είναι ταξικά. Η κοινωνία μας σήμερα βρίσκεται κατακερματισμένη σε αντιμαχόμενα πεδία εξουσίας και πλούτου, όπως η κοινωνία των Καπουλέτων και των Μοντέκων. Ακόμη και ο έρωτας είναι ζήτημα πολιτικό. Η πραγματικότητα των δύο οικογενειών της Βερόνας δεν είναι μακριά από τη δική μας. Τα αθώα συναισθήματα θυσιάζονται στο βωμό των μεγαλύτερων και σκοτεινότερων δυνάμεων. Οι νέες φωνές καταπνίγονται με σκληρότητα για μάταιους σκοπούς.

Η παράσταση με τους νέους της ηθοποιούς προσκαλεί τον θεατή να στοχαστεί πάνω σε αυτά τα ζητήματα και να προτείνει μια διαφορετική αισθητική ανεβάσματος ενός κλασικού – διαχρονικού – έργου, εκείνου του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.