Συνέντευξη
Κατερίνα Λυπηρίδου: Η Αννέτα είναι μία κουρασμένη γυναίκα που το μόνο που επιζητά είναι λίγη ησυχία
Η Κατερίνα Λυπηρίδου πρωταγωνιστεί στην παράσταση του Εθνικού και μας μεταφέρει την εμπειρία της από το παίξιμο στη σκηνή χωρίς θεατές.
Εν μέσω πανδημίας έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο η παράσταση του Γιάννου Περλέγκα "Στέλλα με τα κόκκινα γάντια" βασισμένη στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη. Η παράσταση προβλήθηκε στο κοινό μέσω live streaming και τις μέρες των Χριστουγέννων κατάφερα να έχω μία συνομιλία με την Κατερίνα Λυπηρίδου η οποία μας σύστησε τον κόσμο του Καμπανέλη, μας μίλησε για την εμπειρία να παίζεις σε μία παράσταση χωρίς κοινό, τον ρόλο της Αννέτας, την δύναμη που κρύβει το συγκεκριμένο έργο, αλλά και την απαξίωση με την οποία αντιμετωπίζεται το επάγγελμα του ηθοποιού στην χώρα μας.
Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς ήταν η εμπειρία να παίζεις σε μία παράσταση χωρίς θεατές;
Η παράστασή μας έκανε -ας πούμε- πρεμιέρα διαδικτυακά.Δεν είχαμε παίξει ποτέ μπροστά σε κοινό. Ήταν σαν πρόβα στο μυαλό μου, αλλά και δεν ήταν. Είχα το άγχος μίας γενικής πρόβας που πρέπει να είναι όλα έτοιμα για την επόμενη μέρα. Αλλά επόμενη μέρα δεν υπάρχει. Αυτό είναι το θέμα. Προετοιμάζεσαι στο φουλ για κάτι και επόμενη μέρα δεν υπάρχει. Και μετά πηγαίνεις σπίτι σου και λες...αυτό ήταν. Εύχομαι ν' ανοίξουν τα θέατρα. Η παράστασή μας να βρει τον δρόμο της μπροστά σε θεατές.
Μίλησε μου για το χαρακτήρα της Αννέτας και τί είναι αυτό που αντιπροσωπεύει;
Η Αννέτα είναι μία γυναίκα κουρασμένη. Όλη της η ζωή έχει γίνει ένα παράπονο. Όλα γυρίζουν γύρω από την επιθυμία της να ησυχάσει κάπου. Σ'ένα σπίτι, μ'έναν άντρα και με παιδιά. Να γίνει νοικοκυρά, να μην τραγουδάει πια, να μην ξενυχτάει, να μην περιμένει αποδοχή, να μη ματαιώνεται. Σ'όλο το έργο παλεύει ν'ακουστεί, να της δώσουν σημασία. Και πάντα η προσοχή στρέφεται αλλού. Μέχρι το τέλος.
Πόσο διαφορετική είναι η Στέλλα του Κακογιάννη, απ'τη Στέλλα που μετέφερε ο Γιάννος στο σανίδι;
Το θεατρικό έχει πολλές διαφορές από την ταινία. Είναι πολύ πιο βαθύ. Ο Καμπανέλης φωτίζει όλους τους ανθρώπους του. Τους φροντίζει. Δε στέκεται μόνο στον παθιασμένο έρωτα Στέλλας-Μίλτου. Είναι βαθειά συγκινητικό έργο. Σε βάζει μέσα σ'έναν ολόκληρο κόσμο, σε μία ολόκληρη εποχή που παλεύει να βγει απο την καταστροφή και να ησυχάσει επιτέλους. Οι άνθρωποι του θελουν να ζήσουν. Ονειρεύονται, παλεύουν. Ο καθένας όπως μπορεί και όπως έχει μάθει. Άτσαλα και μισά.Η παράσταση μας έχει και συμπληρωματικές σκηνές της Στέλλας που βρέθηκαν στα χέρια του Γιάννου από χειρόγραφα του Καμπανέλη.Σκηνές συγκλονιστικές.
Πόσο εύκολο ήταν να μιλήσει το έργο του Καμπανέλλη και αυτά που μεταφέρει μ'έναν θεατή στο 2020;
Αυτό που έχει σημασία εόναι ότι η σκηνοθεσία δεν προσπάθησε να βρει τρόπους να φέρει το έργο στο σήμερα. Αντιμετωπίστηκε σαν ένα κλασσικό έργο. Που δε χρειάζεται να κάνεις μοντερνιές για να φτάσει στον θεατή. Έχει τόση δύναμη που το μόνο που θέλει είναι εμπιστοσύνη στο κείμενο και στους ανθρώπους. Δεν πήραμε στα χέρια μας ένα έργο που βρισκόταν απέναντί μας, αλλά κυκλοφορούσε μέσα μας. Μας άνοιγε δρόμους, γεννούσε σκέψεις. Σε όλους μας. Έτσι το ειδε ο Γιάννος από την πρώτη μέρα και μας οδήγησε σ'αυτό. Παρέα με ρεμπέτικα τραγούδια. Τραγουδάμε όλοι. Ο Γιάννος παίζει πιάνο, ο Στράτος (Γκρίντζαλης) μπουζούκι κι εμείς τραγουδάμε και μας αποκαλύπτονται ολόκληρες σκηνές. Είχαμε χρόνο αρκετό για πρόβες (αφού έκλεισαν τα θέατρα και μας δόθηκε άλλος ένας μήνας προβών για το live streaming). Συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος των δοκιμών. Τα τελευταία χρόνια, οι παραστάσεις γίνονται πρόχειρα. Μας κυνηγάει η ημερομηνία της πρεμιέρας, οι απλήρωτες πρόβες, δεν έχουμε τον χώρο ν'απλώσουμε τη διαδικασία. Γι'αυτό βλέπεις όλο και περισσότερο παραστάσεις ρηχές και επιφανειακές με καταπληκτικούς ηθοποιούς που παλεύουν να γεμίσουν κενά.
Ποια γυναίκα αντιπροσωπεύει η Στέλλα;
Η Στέλλα είναι ένα πρόσωπο γοητευτικό.Τόσο πολύ, που επηρεάζει τους πάντες. Τους κινεί, τους δίνει ελπίδα, τους καταστρέφει. Δεν είναι σταρ, δεν είναι άλλο ένα όμορφο κορίτσι. Είναι μία γυναίκα που θέλει να ορίζει τη ζωή της. Με κάθε κόστος. Δε φοβάται τη σύγκρουση με την κοινωνια και το συντηρητισμό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη γοητεία της.
Ποια πιστεύεις είναι η στάση της εκάστοτε κυβέρνησης μπροστά στο επάγγελμα του ηθοποιού, έχεις δει αλλαγές προς το καλύτερο;
Οι συνθήκες που βιώνει η κοινωνία μας σήμερα είναι απερίγραπτες. Τόση βία, τόσος φόβος, τόση ανασφάλεια. Το θέατρο είναι ένα καταφύγιο για τους ανθρώπους του. Το κατάλαβα πάρα πολύ καλά τους τελευταίους μήνες. Γιατί είχα την τύχη να είμαι σε μία απ'τις ελάχιστες δουλειές που γίνονται φέτος. Η πλειοψηφία των ηθοποιών βρίσκεται σε τραγική κατάσταση. Οικονομικά, καλλιτεχνικά, ψυχολογικά. Χρειάζεται στήριξη. Χρειαζόμαστε στήριξη. Το θέατρο δεν είναι το χόμπι μας. Δεν είναι η πολυτέλεια μας. Πρέπει ν'αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα. Πρέπει να υπάρχει επόμενη μέρα.
Ποιο τραγούδι απ' αυτά που ακούγονται στην παράσταση σε αντιπροσωπεύει σαν Κατερίνα;
Το τραγούδι της παράστασης μας που αγαπώ περισσότερο είναι του Γιώργου Μητσάκη "Τρίζει η Πόρτα απ'τη μέρα που έχεις φύγει".
Μία ευχή για την νέα χρονιά που έρχεται;
Εύχομαι η νέα χρονιά να μας βρει υγιείς και δυνατούς.